Ik overleefde een diner waar sterrenchefs al het eten volstopten met paddo’s en wiet

Eens in de zoveel tijd staan de sterren in de juiste stand en lijkt het universum samen te spannen om je een buitenaards bijzondere avond te bezorgen. Het overkwam me vorige week, toen ik een uitnodiging kreeg om een mysterieus High Cuisine-diner bij te wonen, op een locatie die pas een uur voor aanvang bekend zou worden gemaakt. Dergelijke raadselachtigheid doet eigenlijk al per definitie de harten van nieuwsgierige millennials (ik) sneller slaan, omdat ze zich door aanwezig te zijn bij een evenement als dit speciaal gaan voelen, maar er was meer.

Alle geserveerde gerechten zouden met wiet en truffels (van het soort dat je in een smartshop koopt) bereid worden door twee sterrenchefs, met de bedoeling alle genodigden op culinair hoogstaande wijze te laten trippen.

De locatie blijkt een imposante Belle en het Beest-achtige kamer in een kerk in Amsterdam, die ooit dienst deed als hoofdkantoor van de VOC.

Bij binnenkomst zetten veertien andere mensen en ikzelf een handtekening onder een formuliertje om ervan te getuigen dat niemand anders dan wijzelf verantwoordelijk zijn voor mogelijke schade die de geestverruimende ingrediënten van de avond – cannabis, Syrische wijnruit en paddo's – ons kan berokkenen.

We krijgen tevens elk een zak wiet of paddo's in handen gedrukt, die we als symbolisch geschenk aan de chefs moeten geven. "Dat is een symbolische manier om ons in te dekken," vertelt Willa Stoutenbeek, die ons die avond zou gaan bedienen. "Alle ingrediënten die in het diner gebruikt worden zijn legaal, maar er zit een limiet aan de hoeveelheid die een persoon in bezit mag hebben. Wie teveel bij zich heeft, wordt voor de wet gezien als dealer. Op deze manier brengt iedereen zijn of haar 'eigen' ingrediënten mee naar het diner."

Foto's en filmpjes op Instagram of Snapchat posten mag ook niet. "Je weet maar nooit of de politie het te zien krijgt en besluit langs te komen. Niet dat we iets illegaals doen, maar we voorkomen het liever," zegt Stoutenbeek.

De drijvende kracht achter het psychedelisch etentje blijkt chef-duo Noah Tucker (39, uit Amerika) en Tony Joseph (45, uit Engeland), twee Michelinchefs die hun banen in sterrenrestaurants inruilden om naar Amsterdam te verhuizen en hier een hoop restaurants, waaronder Staring @ Jacob, Restaurant Fraiche en Eastside, op te zetten. Omdat wiet en psychedelica hier zoveel toegankelijker zijn dan in hun geboorteland, besloten ze het spul mee te nemen in hun keuken om ermee te experimenteren.

Tucker is een zelfverklaard functionele blower: "Ik blow altijd als ik werk in de keuken, ik werk er alleen maar beter door. In koken met drugs was ik ook al van jonge leeftijd in geïnteresseerd. Ik zocht voortdurend naar manieren om het lekkerder te doen smaken. Zo legde ik toen ik veertien was paddo's tussen een burger met ketchup er overheen. Hier in Nederland, zoveel jaren later, dacht ik, waarom doe ik niet precies dat maar dan een volwassen versie? Waarom haal ik niet gewoon miso, barbecuesaus en paddo's, en zoek ik uit of daar wat moois mee te maken valt?"

Collega-psychedelicachef Joseph daarentegen gebruikt nooit drugs. "Voor mij werkt het niet, maar voor anderen wel. Ik at tijdens onze experimenten eens een van de gerechten, en we moesten het restaurant sluiten omdat ik helemaal niks meer kon. Maar koken met drugs blijft interessant om verschillende redenen. Ten eerste doet niemand in Nederland het nog. Koken met nieuwe ingrediënten is waar een chef voor leeft, je wil iets revolutionairs doen. In de jaren tachtig was dat moleculair koken, nu is het voor ons koken met cannabis, kanna, paddo's en hasj."

"Ten tweede helpt het met het doorbreken van het stigma dat nog steeds rust op geestverruimende middelen. Ze worden al duizenden jaren wereldwijd in verschillende culturen gebruikt om medicinale redenen. Noah en ik willen dat mensen zich daar bewust van worden, en er meer over te weten komen."

Zo kwamen de twee op het idee om High Cuisine op te zetten: ze gaan de wereld afreizen op zoek naar de herkomst van de psychedelische drugs die zij zo graag in hun gerechten gebruiken, en willen onderweg culinaire kennis vergaren over nog meer psychoactieve planten die door lokale bevolking geconsumeerd worden. Van peyote in Mexico tot Syrische wijnruit in Turkije.

"We zijn al meer dan twee jaar bezig met het zoeken en doseren van de perfecte kruiden om mee te koken, om tot de vijf gerechten te komen die jullie tijdens het diner gaan proeven," vertelt Tucker. "Elke week opnieuw maakten we hetzelfde gerecht, dat ik zelf testte en door een groep proefkonijnen liet testen, totdat het goed zat."

Joseph vult aan: "Drugs zijn zeer fascinerende dingen om te gebruiken in gerechten. Elk psychoactief ingrediënt heeft een ander effect op je. Een drug die veel CBD bevat doet je fysiek ontspannen, terwijl iets met meer THC je eerder heel high maakt. Met de ene drug kan je een vreetkick opwekken, met de andere kan je dan weer honger stillen. Daar kun je mooi mee spelen. Maar ook de smaak van elke plant is anders: muskus, munt, citrus… Daar kan je je gerecht en bijhorende drankjes geweldig op afstemmen."

Het ontwikkelen van die gerechten had niet als doel underground etentjes zoals deze te organiseren. "Mensen hadden wel fantastische ervaringen – een guy tripte zo hard dat hij overal om zich heel kleine, lachende mensjes zag; hij kwam niet meer bij – maar voor ons was het vooral experimenteren, om bijvoorbeeld uit te zoeken hoe goed Noah tegen de edibles kan en waar zijn grenzen liggen. Als we straks in het Amazonewoud of in de Himalaya zitten, willen we de lokale bevolking niet hoeven te vragen hun gerecht minder sterk te maken dan dat ze voor zichzelf zouden doen," vertelt Joseph. "We gaan all the way of helemaal niet."

De twee zijn van plan hun ervaringen op video vastleggen om er een tv-show van te maken: "Het wordt een mix van cultuur, eten, drugs en reizen. Per land, per drug en per seizoensgebonden variant op die drug, gaan we vlees-, vis-, en vegetarische gerechten maken met behulp van de kennis van lokale bevolking. Al die gerechten worden gebundeld in een kookboek."

Dit etentje is, als ik de chefs mag geloven, los van hun testdiners de eerste en laatste in haar soort: "We willen de pers tonen wat voor soort gerechten er in ons kookboek zullen komen," vertelt Tucker. "Daarna komen er geen etentjes voor een open publiek meer, en kunnen mensen thuis zelf met ons drugskookboek gaan experimenteren." Op hun website zijn al enkele recepten te vinden.

Ik zit inmiddels rond een tafel met vijftien andere schrijvers, klaar voor een met psychedelica overgoten persdiner. Voor wie nog nooit op een persdiner is geweest: zulke etentjes zijn te typeren door ongemakkelijke gesprekken met onbekende mensen die van plan zijn over precies hetzelfde te gaan schrijven als jij. Dat is niet direct de vibe waar een mens in wil zitten als hij van plan is te gaan trippen, maar er was nog iets anders aan de gang. Een van de eerste vragen die zenuwachtig aan tafel gesteld werd, was: is hier nog iemand die nog nooit drugs heeft gebruikt?

Op dat moment had iemand misschien de stekker uit het hele ding moeten trekken.

Het diner begint rustig. Goamuziek dreunt zacht door de speakers en we krijgen een amuse van artisjok, peer en hasj met heel veel THC erin. De eerstvolgende gang is zeebaars-sashimi met gerookte, wiet-infused avocado, in een kommetje dat afgesloten is met plastic folie. Er zit gevaporiseerde mangohaze in, die je eruit moet hijsen. "Met dit gerecht – door tegelijk te ruiken, zien en proeven – laat je je brein duidelijk weten wat je aan het doen bent: je gaat drugs en eten met elkaar mengen. Brein, wat hier gaat gebeuren, is zeer echt," vertelt chef Tucker erbij.

Opnieuw klinkt onrust vanuit de linkerhoek van de tafel. Laat me even vooropstellen dat ik ook geen fanatiek drugsgebruiker ben. Los van een jointje heb ik nog nooit wat genomen en het dichtst dat ik ooit bij trippen in de buurt kwam, was toen ik veertien jaar oud was en op kamp met wat vrienden zo lang mogelijk in een lamp probeerde te staren. Ik kan mezelf dus met gemak in het hokje onervaren gebruiker parkeren. Toch maak ik me geen zorgen. De chefs hebben gezegd dat we op hun expertise kunnen vertrouwen, dus dat doe ik.

Terwijl ik mezelf een weg naar een fenomenale, langzaam opbouwende high eet, gaan een hoop andere mensen aan tafel de tegenovergestelde richting op. Het meisje naast me barst uit in een onophoudelijke giechelsessie zonder enige aanleiding. Daarna valt ze pardoes in slaap. Een ander meisje gaat met een spierwit gezicht aan het raam zitten om de komende paar uur naar de muur te staren, en nog vijf anderen verlaten de eetzaal om buiten een sigaret te roken en nooit meer terug te komen (later vind ik ze op de trap, op stoelen in de gang en buiten op een muurtje voor de kerk).

Dat heb ik op dat moment allemaal nauwelijks door. Ik zie het wel rondom me gebeuren, maar het lijkt nep, als een scène uit een film die op mijn omgeving wordt geprojecteerd. Na gang twee en drie ben ik nog steeds eerder extreem prettig high dan aan het trippen. Ik breng de avond door met grapjes maken over het Ierse accent van de ober en de ayuahasca-expert die naarmate de avond vorderde in mijn ogen steeds meer op Dracula begint te lijken. Ik praat de overgebleven tafelzitters de oren van het lijf over hoe de dropjessaus maar blijft tintelen op mijn tong en lippen.

Achteraf kan ik uit de opnames op mijn telefoon (ik nam ze in mijn eentje op de wc op) afleiden dat ik dacht me in een Cluedospel te bevinden, waarbij mensen voortdurend verdwijnen en ik op belachelijk intense manier probeer te ontrafelen waarom.

Vanaf gang twee vragen de organisatoren iedereen al of ze het gerecht met of zonder drugs willen. Slechts drie mensen gaan all the way. Als het dessert, een onmenselijk smeuïg stuk chocoladecake met Nepalese hasj, op tafel komt en iemand vlak naast mijn buurmans vork haar maaginhoud leegt, vlucht ik de keuken in, waar ook de chefs ontzet zijn door de gebeurtenissen van de avond. "Als dit tijdens een van onze testdiners was gebeurd, waren we er nooit mee doorgegaan. Zestig verschillende mensen hebben onze gerechten geproefd, en nog nooit zagen we zoveel drama," vertelt Tucker me.

Hoewel mijn ervaring geweldig is – ik ben tot drie uur 's nachts fantasieverhalen aan het schrijven en ben in totaal minstens twintig uur lang stoned – is dat voor een hoop mensen niet zo. Flink wat aanwezigen gingen slecht en waren de dag na het etentje flink ziek. Onder de aanwezigen doen verschillende theorieën de ronde: er zat teveel THC in het allereerste gerecht, de ruimte was te koud en er was geen bank om te chillen, niemand kent elkaar, teveel mensen hadden te weinig ervaring met psychoactieve stoffen.

Dat deed me alleen maar meer denken: hoezo ben ik, een onervaren psychonaut, dan niet in een kotsend hoopje ellende veranderd?

De chefs vertellen me achteraf: "Jij hebt maar de helft van de amuse opgegeten. Als iets mensen genekt heeft, zal het de THC in dat gerecht geweest zijn. Toen we bericht kregen vanuit de zaal dat mensen daar al heel hard op gingen, hebben we de dosissen in de andere gerechten verlaagd. We vonden het gek, want eerder hebben mensen die af en toe recreatief drugs gebruiken dit menu geproefd," vertelt Tucker.

Hij gaat verder: "Onze theorie is dat er aan de linkerkant van de tafel onrust heerste, nog voordat het eerste gerecht geserveerd werd. Het idee van drugs in eten zal cool geklonken hebben, maar nadat het aansprakelijkheidsformulier ondertekend was en we aan tafel informatie over de psychoactieve ingrediënten doorgaven, dacht iemand waarschijnlijk: fuck, nu moet ik het daadwerkelijk doen ook, terwijl ik maar af en toe drugs gebruik! En ik moet erover schrijven! Zo'n angst of paniek is aanstekelijk."

De chefs bevestigen dat het geen goed idee was om een tripetentje te organiseren waar mensen met een werkinstelling naartoe komen. "Eigenlijk zijn onze gerechten bedoeld om je volledig op een ervaring te storten, zonder dat je je ergens anders op hoeft te focussen," sluit Tucker af. "Dat het diner hier niet voor iedereen even fortuinlijk heeft uitgepakt, kunnen we niet terugdraaien. Iedereen heeft z'n eigen ervaring. Wel nemen we de minder positieve ervaringen van alle aanwezigen heel serieus. Drugs en eten mengen blijft toch een experiment, eentje waar we sowieso research naar zullen blijven doen tijdens onze reizen."