Achter de schermen van Horst Festival door de ogen van vrijwilligers

Afgelopen weekend heeft Horst opnieuw plaatsgevonden. Drie dagen muziek, kunst, vrienden en de terugkeer van de lente vieren op de site van een voormalige militaire basis in Vilvoorde. Elk jaar wordt het terrein onder handen genomen door scenografen, kunstenaars en architecten om een totaalervaring te bieden aan iedereen die er komt dansen of rondwandelen. Om dit alles tot een goed einde te brengen, nemen een honderdtal jonge, creatieve zielen deel aan workshops om een collectieve ervaring van kennis en creatie op te doen. De workshops, in samenwerking met de KU Leuven, zijn een periode van uitwisseling en verbinding waarin iedereen wordt aangemoedigd om na te denken, voor te stellen en te bouwen.

Om te weten te komen hoe het er dit jaar aan toeging, vroegen we een paar deelnemers naar hun foto's en ervaringen.

Voor mij was alles nieuw. Ik woon in Berlijn en het was mijn eerste keer in België. Ik had via Instagram over het festival gehoord en toen ik de line-up en de foto's zag, was ik enorm geïntrigeerd. Ik wilde zien hoe het er in het echt uitzag. Daarom heb ik me ingeschreven voor de workshop.

Toen we vertrokken, besefte ik dat we een tent en iets om in te slapen moesten meenemen. Maar ik had niets en kwam hier toe met alleen maar handbagage. Gelukkig regelde het team van Horst ‘t een en ‘t ander, ze boden me aan om in een kartonnen huis te slapen. Toen ze het zeiden, geloofde ik het eerst niet - ik dacht dat ik aan het hallucineren was. Maar het was leuk om in die tent te slapen. Iedereen was samen aan het kamperen waardoor de workshop een beetje voelde zoals een zomerkamp. We waren een kleine familie, er was een heel sterk gemeenschapsgevoel. Daar heb ik van genoten.

De dagen waren goed georganiseerd dankzij een duidelijk en gestructureerd schema. Ik zat in het team dat samenwerkte met de artiest Laure Prouvost. De eerste dag kwam ze langs om haar ideeën uit te leggen en ons aanwijzingen te geven. Haar werk heet The Act of Breathing. Het is een grote, metalen structuur waaraan we verschillende stoffen en materialen hebben opgehangen. Ze vroeg ons ook om dingen vanop het terrein te verzamelen - zoals takken, plastic, rottende dingen,.. - en die in de structuur te plaatsen.

Voor mij was het echt leuk om al die tijd buiten door te brengen, met mijn werk heb ik daar gewoonlijk de kans niet toe. Het was een totaal andere ervaring dan mijn dagelijkse leven. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen. Ik durf te zeggen dat ik hier vrienden heb gemaakt en een basis heb om naar terug te keren. We leefden samen in een kleine bubbel, de Horstbubbel. 

Een paar maanden geleden besloot ik ontslag te nemen en eindelijk te stoppen met tien uur achter een computer voor iemand anders te werken. Toen ik zag dat Horst vrijwilligers zocht, ben ik er meteen voor gegaan. Wanneer ik de data bekeek, zag ik dat het in de week van mijn verjaardag viel. Het leek wel voorbestemd dat ik naar Horst zou komen.

Ik maakte deel uit van het Architecure Lab dat dit jaar begeleid werd door de Milanese studio Salottobuono. Het was een ambitieus project: we begonnen te werken vanuit een grote, metalen structuur die vorig jaar door Rotor werd gebouwd. Daaronder bouwden we een ronde, houten trap. Oorspronkelijk moest alles na één week klaar zijn, maar we beseften al snel dat dat niet mogelijk was. Het werk was te groot, er was nog zoveel te doen. En dus besloot ik langer te blijven.

Uiteindelijk heb ik twee weken doorgebracht op de site, dat was geweldig. Ik besefte dat het belangrijk is om af en toe je handen vuil te maken en ervoor te gaan. Ik heb veel mensen ontmoet met totaal verschillende achtergronden, maar allemaal met hetzelfde doel: samen iets bijzonders opbouwen. Tijdens de maaltijden deelden we onze gevoelens en het was heel waardevol om naar elkaars meningen en verhalen te luisteren. Hoewel ik hier alleen ben toegekomen, heb ik me nooit alleen gevoeld. Op mijn verjaardag hebben de anderen me verrast met een klein feestje, wat biertjes en een fles Kidibul - dat was het beste wat ze konden verzinnen dat op champagne leek. We hebben met z'n allen wat gedronken en zijn dan naar Brussel gegaan voor een feestje bij Kiosk. Het hele gebeuren was totaal onverwacht en een van de beste verjaardagsfeestjes die ik ooit heb gehad.

Ik hoorde over het festival toen ik in de rij stond om Berghain in Berlijn binnen te komen. De mensen voor ons kwamen uit Amsterdam en we raakten aan de praat. Toen we uiteindelijk aan de ingang waren werden we weggestuurd, dus begonnen we maar te praten over leuke plekken in Europa. Toen vertelden ze me over Horst.

Het was totaal onverwacht. Eerst dacht ik dat ik gewoon naar het festival zou komen, maar toen ik zag dat ze vrijwilligers zochten heb ik me aangemeld. Door deel te nemen aan dit lab, heb ik vanalles kunnen doen. We hebben de bar gebouwd, de eetplekken, de tafels,... Ik had niet verwacht dat het zo intens zou zijn. Ik wist natuurlijk dat wij als vrijwilligers zouden helpen, maar ik dacht dat het "echte" werk door professionals gedaan werd. Dat is eigenlijk helemaal niet het geval: iedereen is erbij betrokken en we bouwen alles samen. Je moet dragen, klimmen, monteren. Het is best vermoeiend, maar het gaf me ook een gevoel van verantwoordelijkheid.

De andere vrijwilligers kwamen vanuit heel Europa en we merkten al snel dat we allemaal gemeenschappelijke interesses hadden. De meesten waren architecten en dj's. We hadden het over muziek en over kunst. Tijdens de werkuren speelden we elk onze beste tracks en iedereen shazamde voortdurend vanalles. Ik was onder de indruk van het perfectionisme van de mensen hier. Niets wordt aan het toeval overgelaten, elk detail is doordacht.  

Ik was ook verbaasd toen ik erachter kwam hoeveel er in België gebeurt. Ik woon niet ver van Berlijn en had niet verwacht dat ik hier zo'n clubscene zou ontdekken. Ik heb het gevoel dat België een heel interessant geheim dubbelleven leidt. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik niet naar Berghain ben kunnen gaan, anders was ik hier vandaag niet geweest.

Ik ben fotograaf en maak regelmatig foto's van eten, dus ik hang ook wel eens in keukens rond. Ik hoorde over het festival via Victoria, de verantwoordelijke cateraar.

Een week hier zijn, heeft me echt goed gedaan. Ik woon in Parijs en dat is iets helemaal anders. Het was zeker en vast de moeite om eens mee te draaien in een ecosysteem als dat van Horst. Alles is horizontaal, dat had ik al lang niet meer gezien. Het was heel vrolijk, de mensen waren aandachtig en luisterden, zowel in het team van Horst als dat van de vrijwilligers. Er hangt hier iets ontroerend en zorgzaam, met een diversiteit aan geweldige profielen. Het is een sociale en culturele smeltkroes.

We moesten elke dag koken voor een grote groep, tot zo’n 60 mensen. Op specifieke tijdstippen moest er telkens een grote hoeveelheid eten klaar zijn. Alles moest functioneel zijn, we moesten iedereen tevreden stellen en bepaalde dieetbeperkingen respecteren. Het was een grote uitdaging, maar ook interessant om te zien wat je binnen de beperkingen kunt verwezenlijken. 

Het leuke van werken in de catering is het feit we onze eigen plek hadden, waar we onbeperkt naar muziek konden luisteren. Terwijl we kookten, stond iedereen te dansen. De muziek werd bepaald in overeenstemming met de mood en de gerechten die we maakten. 

Ik was bij vanalles betrokken: van het verplaatsen van de toiletten tot elektriciteit leggen naar de verschillende podia, tuinieren op het terrein of decorstukken verplaatsen. Ik ben oorspronkelijk afkomstig uit Perth in Australië, waar ik evenementen organiseer. Ik probeer dus altijd mijn ogen open te houden om geïnspireerd te raken door wat ze elders gebeurt. Toen ik Horst ontdekte via sociale media, was mijn interesse meteen gewekt.

Ik loop op dit moment stage bij Horst en ik moet zeggen dat het erg leuk is om hier te werken, erg doe-het-zelf ook.Het weerspiegelt de geest van het festival en het team dat het organiseert. De mensen zijn pragmatisch en nuchter. Iedereen zit op dezelfde lijn en staat op gelijke voet. Ik denk niet dat ik dat ooit ergens anders heb gezien. Iedereen heeft inspraak, we denken samen na over wat het beste zou werken. Dat is iets wat ik in gedachten wil houden als ik evenementen organiseer. Het creëert een bijzondere sfeer waardoor iedereen blij is om daar te zijn en bij het project betrokken te zijn.

Ook opvallend is de andere houding ten opzichte van elektronische muziek, die hier echt deel uitmaakt van het leven. We hadden bijvoorbeeld een feestje in Brussel en ik ontdekte Kiosk, een bar in het Koninklijk Park in Brussel waar dj's spelen en waar je biertjes kunt drinken. Aan de overkant van de straat staat het paleis, een enorm gebouw dat aan de koninklijke familie toebehoort. Ik denk dat het voor de mensen hier heel normaal is, maar voor mij is het volkomen verrassend dat dat op deze manier naast elkaar kan bestaan. Dat heb ik in Australië nog nooit gezien.

Volg VICE België ook op Instagram.