Foto's uit de archieven van de Wu-Tang Clan

In 1993 kwam Enter the Wu-Tang (36 Chambers) uit. Rond dezelfde tijd, en maar een paar uur voor hun eerste optreden in het Verenigd Koninkrijk ooit, ontmoette de Engelse fotograaf Eddie Otchere de Clan. Hij bracht een paar uur met hen door, en bleef daarna bijna tien jaar lang de groep fotograferen. Ik praatte met hem over zijn foto's.

VICE: Hoi Eddie, waar en wanneer ben je begonnen de Wu-Tang Clan te fotograferen?
Eddie Otchere: Ik fotografeerde ze regelmatig in de jaren negentig de jaren nul. Ik nam de eerste foto in 1993, misschien 1994. Het was tijdens hun eerste show in de UK, kort nadat Enter the Wu-Tang was uitgekomen. Ik had van tevoren een kaartje gekocht, en ik had gehoord dat elk lid met zijn eigen vliegtuig zou arriveren. Ik ging naar het platenlabel RCA Records in Londen, en daar liep ik ze toevallig tegen het lijf.

Cool. En vonden ze het meteen oké dat jij foto's maakte?
Ik praatte met ze en we konden het gelijk goed met elkaar vinden, wat betekende dat ik mee mocht in hun tourbus en met ze mee ging naar het Kentish Town Forum om foto's te schieten terwijl zij de soundcheck deden. Het ding is alleen, er was helemaal geen soundcheck – ze stonden gewoon buiten te hangen, stenen te gooien naar treinen, te roken en te chillen. U-God oefende zijn "tiger style". Hoe dan ook, het lukte me om iedereen te fotograferen, behalve RZA en Ol' Dirty. Ik geloof niet dat Cappadonna toen al lid was van de Wu-Tang, dus ik wist dat er negen mc's waren die ik moest fotograferen. Tegen het einde van de dag had ik er zeven.

Je hebt Ol' Dirty Bastard uiteindelijk wel gefotografeerd.
Ja, maar dat was een paar jaar later, in 1997. Dat was rond de release van Forever, toen ik ook nieuwe foto's van Method Man, U-God en hun producer DJ Mathematics shoot. Ze haalden die week de cover van Time Out London. Sonny Takhar, de productmanager van de Wu-Tang in die tijd, zorgde ervoor dat het album op nummer één stond - hij kocht alle juiste mensen om, en dat werkte. Ik hoopte bij die shoot ook een foto te maken van RZA, maar hij was er niet. En hoe leuk het allemaal ook was, ik kon dus nog steeds niet zeggen dat ik de hele Wu-Tang Clan had gefotografeerd.

Maar later wel.
Ja, ik ontmoette RZA in 1998 en Cappadonna ongeveer vier jaar later. Dus het kostte me uiteindelijk negen jaar, van 1993 tot 2002, om alle tien mc's te fotograferen.

Kan je me iets vertellen over die foto van RZA die verkleed is als een superheld?
RZA kwam verkleed naar de shoot. Hij kwam binnen gelopen als Bobby Digital. Om eerlijk te zijn was ik toentertijd een enorme fan van Kool Keith, en ik vond RZA's personage eigenlijk te veel op zijn alter ego Robbie Analogue lijken. Hoe dan ook, RZA creëerde een heel personage met een simpele outfit, en hij wist op die manier heel goed het culturele landschap van hiphop te verbreden. In die zin wil ik ook hiphop breder trekken door het naar kunstgalerieën en fotoboeken te brengen.

Ben je een grote fan van de Wu-Tang?
Ik ben een muziekverzamelaar - vooral als het om vinyl gaat. Ongeveer de helft van mijn verzameling is modern, en de helft is klassiek. In de jaren negentig zat ik diep in de hiphopcultuur. Op dezelfde dag dat de Wu Enter the Wu-Tang uitbracht, kwam A Tribe Called Quest met Midnight Marauders, en hoewel die twee albums heel verschillend zijn, is het interessant om te zien hoe invloedrijk de Wu-Tang Clan was. De hoogtijdagen van hiphop zijn interessant omdat ze zoveel verschillende soorten muziek omvatten, allemaal onder één noemer.

Kan je me iets vertellen over die foto van Method met dat rare ooglid?
Method Man had altijd wel een trucje paraat. Op die dag zat hij vol met ideeën en wilde hij me een nieuw trucje laten zien. Hij ontwikkelde dat verder in zijn video voor Bring the Pain.

Met wie kon je het beste opschieten?
Method Man is het meest goedgeefs. Zelfs als hij in een slechte bui is, schijnt zijn persoonlijkheid er doorheen. Ol' Dirty was het grappigst, al zat er wel een tragisch randje aan zijn humor. Ghost is ook top – een kruising tussen ODB en Meth. Het zijn allemaal geweldige mensen. Zelfs als ik nu aan ze denk, zie ik ze nog steeds als een soort goden.