Hoe het is om te leven met een voedselachternaam

Weinig dingen zijn zeker in het leven. Vrienden komen en gaan, onze economie is een regelrechte puinhoop en die jongen die je op de basisschool zo leuk vond, stemt nu op de PVV. Maar er is één constante in mijn leven: overal waar ik kom en waar ik mezelf voorstel, wordt er gelachen met mijn achternaam. Ik heet namelijk Pringels en dat is blijkbaar hi-la-risch, want het lijkt op het chipsmerk Pringles. Zei ik al dat dat echt fucking grappig is?

De woordgrapjes zijn door de jaren heen geëvolueerd. In de kleuterklas werd ik Djanlissa Pizzachips genoemd, op de middelbare school noemde mijn leerkracht Engels me Croky, minstens een keer per jaar wordt All The Pringle Ladies voor me gezongen. Nu wordt me soms gevraagd of ik ook Hot & Spicy ben en of het ook zo moeilijk is om je hand in mijn buis te wurmen. Ik verzin dit niet.

Als vierentwintigjarige Pringels heb ik nu mijn identiteit als die chipschick al lang omarmd. Ik maak mensen geregeld wijs dat ik familie van ben en heb een reeks Pringels-weetjes als ze me niet geloven. Wist je trouwens dat Pringels in het Verenigd Koninkrijk niet meer in de supermarkt tussen de chips mag staan, maar tussen de cakejes? Het is namelijk gemaakt van gefrituurde zetmeelmeuk.

Ik hou van Pringels en moet me er dus ook bij neerleggen dat ik geregeld Pringels-gerelateerde cadeautjes krijg, zoals de afscheidsmok die ik kreeg van mijn stagebegeleider bij VICE. Maar omdat gedeelde smart, halve smart is, besloot ik lotgenoten te zoeken die ook een voedselachternaam hebben en hun verhaal op te schrijven.

Peter Pannekoek
De achternaam Pannekoek hebben, is geen lachertje. Mensen vragen me vaak of ik vroeger gepest werd door mijn achternaam, maar ik vind dat een retorische vraag. Natuurlijk ben ik er vaak mee gepest. Soms probeerden de pesters zelfs te kijken of ik ook op het plafond bleef plakken. Nu ben ik cabaretier, maar ik kon ook niet anders: niemand wil zich namelijk laten opereren door Dokter Pannekoek. Er is trouwens een revival van het scheldwoord Pannekoek sinds Marco van Basten van Ajax er voor uitgemaakt is. Daarbij kom ik altijd op tijd op Schiphol, omdat ik niet wil dat mijn naam omgeroepen wordt als ik te laat kom. Beeld je dan nog eens in dat ze Meneer Pannekoek in alle talen zullen omroepen en het hele vliegveld in lachen uitbarst en iedereen weet dat ik het ben, omdat ik de enige ben die aan het rennen is.

Mensen dachten in het begin geregeld dat Pannekoek een artiestennaam was. Dat is jammer, want dan ben ik die sukkel die van alle namen die hij kon kiezen voor Pannekoek gaat, alsof ik zo'n dom clowntje ben. Maar hé, het is handig, want je onthoudt mijn naam wel. Daarbij krijg ik geregeld een berichtje van mensen dat ze pannenkoeken aan het eten zijn. Dat is lief bedoeld, maar wel een beetje alsof ze mijn moeder aan het eten zijn.

Amy Wortel
Nu vind ik het heerlijk om Wortel te heten, maar als kind vond ik het verschrikkelijk. Ze noemden me in de basisschool geregeld Willy Wortel en komkommer. Maar nu heb ik mijn Wortel-identiteit volledig omarmd: ik heb wortelsokken die ik heel erg vaak draag, ik heb een eigen wortelpak en krijg altijd wortelgerelateerde cadeautjes. Voor mijn verjaardag wordt er wel eens een worteltaart gebakken, maar dat komt goed uit: ik vind wortel echt lekker. Helaas heb ik geen levensvoorraad gratis wortels door mijn achternaam, maar ooit ging ik naar een winterpeenfestival in Haarlem, waar ik gratis heen mocht toen ik mijn identiteitskaart toonde.

Soms geloven mensen niet dat ik Amy Wortel heet en mijn e-mailadres lijkt ook wel een beetje op zo'n adres dat je maakt als 10-jarige. Ik snap wel dat mensen het soms niet geloven, vooral omdat ik biologie studeer en ik gespecialiseerd ben in plantkunde. Ik hoop ooit nog iets te doen met wortels, al is het maar om het stereotype waar te maken. Het lijkt me wel grappig om dokter Wortel te zijn die een baanbrekend wortelonderzoek heeft gedaan.

Gijs Stokvis
Er wordt wel om mijn achternaam gelachen, maar dat is omdat veel mensen in eerste instantie niet weten wat een stokvis is. Ze vinden het een hilarisch beeld: een vis op een stok. Dat is waarom ik geregeld "Stokkie" genoemd word. De mensen die wel weten wat het is, vinden het dan ietsje minder grappig.

Ik moet wel iets opbiechten: ik heb nog nooit stokvis gegeten. Ik weet niet waarom, want ik heb het wel al zien liggen in de supermarkt. Mijn vader wees me laatst nog stokvis aan en toen moesten we even lachen, maar dat was het. Waar haal je zoiets, nota bene? Ik heb wel bijzonder veel weetjes over stokvis: het is gezouten of gedroogde witte vis die oorspronkelijk uit Noorwegen komt. Ik weet zelfs precies hoe je het moet bereiden.

Nu hou ik echt van mijn achternaam. Als ik later kinderen zou krijgen, zou ik ze geen exotische naam geven. Ik geef ze gewoon een leuke, vlotte, Nederlandse naam. Mijn broertje heet Daan, mijn vader heet Henk. Misschien noem ik mijn kind later Henk Stokvis junior, dat klinkt goed.

Marvin Snikkers
Toen ik jong was, vonden kinderen deze naam om te gieren. Ik werd geregeld "Mars" genoemd en soms noemden ze me ook "Snikkel". Maar zodra je er niet meer op reageert, went het allemaal heel snel. En eigenlijk is er sindsdien niets veranderd. Ik doe inspectiewerk in de haven en ik moet mezelf overal voorstellen. Altijd als ik mijn naam zeg, wordt het eventjes stil en geregeld denken ze dat ik de boel in de maling neem. Tegenwoordig word ik "de Snikker" genoemd. Ik heb er eigenlijk geen problemen mee, want ik vind het een gezellige achternaam.

Geregeld vragen mensen me of ik familie van de Snickers-fabrikant ben. Dan zeg ik altijd: "Als dat zo was, zat ik niet hier op mijn werk, maar ergens met een cocktail op een onbewoond eiland."

Als er snoep uitgedeeld wordt, krijg ik altijd Snickers. Maar eigenlijk lust ik dat helemaal niet, want ik walg echt van die combinatie noten, karamel en chocolade. Geef mij gewoon maar een mars.

Aron Patat
Ik moet iets opbiechten: eigenlijk heet ik helemaal geen Patat, maar ik heb mezelf die achternaam gegeven een lange tijd geleden. Het was altijd al mijn bijnaam, maar ik heet ook al jaren zo op Facebook en mensen kennen me alleen onder de naam Aron Patat. Vijf jaar geleden heb ik me zelfs ingeschreven onder die naam in de Kamer van Koophandel. Nu vindt elke werkgever me onder die naam.

Die naamsverandering komt door mijn onvoorwaardelijke liefde voor patat. Ik eet heel graag en vaak patat, dus het leek me een droom om voor eeuwig geïdentificeerd te worden met mijn grote liefde. En dat is tot nu toe een goed idee geweest. Ik word vaak meegevraagd om patat te eten, krijg altijd foto's binnen van mensen die patat eten en ik word overstelpt met patatcadeautjes. Ik word geregeld getagd in die meme Fries Before Guys , die vind ik heerlijk.

Op een gegeven moment had ik wel heel erg veel patatmemorabilia en moest ik het een halt toeroepen, want het werd een beetje een gimmick. Ik besefte dat ik geen patatprullaria meer nodig had, maar dat mijn ware liefde gewoon de pure patat zelf is.