Hoezo drinken mensen in hemelsnaam nog rode wijn?

“Rood of wit?” Het is één van die helse dilemma’s die het moderne leven nodeloos ingewikkeld maakt, en vooral rond de feestdagen. Je zit aan het kerstdiner met een nieuwe schoonfamilie of collega’s en je moet je opeens profileren als, ofwel een pretentieuze rooddrinker, ofwel een oppervlakkige witdrinker. Je kunt je keus nog even rekken met de wedervraag: “Wat eten we?” Maar daarmee maak je het alleen maar erger: nu hoef je niet alleen kleur te bekennen, je moet ook nog eens doen alsof je een culinair connaisseur bent.

“Tonijntartaar…” euh. Ja. Welke wijn hoort daar nou weer bij?

Er is altijd een oplossing voor dit dilemma: witte wijn. Het helpt als je gewoon voor eens en voor altijd de keuze maakt voor de beste optie. Rode wijn is op zich prima te zuipen, maar er zitten dusdanig veel nadelen aan dat het makkelijk is om het gewoon uit je leven te verbannen. Dit zijn die nadelen.

Over het algemeen drinkt rode wijn behoorlijk moeilijk weg. Soms krijg je er zelfs ronduit een droge bek van. Je tong voelt bij elke slok meer als een uitgedroogde rozijn. Ik heb even bij een wijnexpert nagevraagd waar dat door komt: en het zijn dus tannines. Tannines zijn stofjes die in de schilletjes, pitjes en steeltjes van de druiven zitten. Doordat in witte wijn die schilletjes niet worden gebruikt, zitten er minder van die ellendige tannines in. Daardoor giet je het makkelijker naar binnen.

Prima hoor, dat pinot noirtje bij het voorgerecht met wilde paddestoelen, en bij alle gangen daarna eigenlijk ook. Bij elk glas zak je verder weg in een lekker roesje, terwijl de smaken een harmonieus ballet door je mond maken. Totdat er opeens iemand aan je arm staat te trekken. Ga weg, laat me met rust, denk je, en je tilt je hoofd een beetje op om te checken wat er aan de hand is. Er wordt gelachen maar je ziet niks. “Ik ben blind!” schreeuw je moeizaam en met dubbele tong. Pas als je behulpzame schoonmoeder de plakkerige stoofperen met vanille-ijs uit je ogen dept, kom je tot het gênante besef: je hebt liggen slapen in je dessert. Weer zijn die druivenschilletjes hoogstwaarschijnlijk de boosdoener: daar zit het slaaphormoon melatonine in, al zijn wetenschappers er nog niet over uit of dat ook echt de oorzaak is van het keiharde feit dat rode wijn vermoeider maakt dan witte wijn.

Denk Rode Wijn en je denkt ook meteen Franse existentialisten. Het enige wat nog mist, is een baret en een Gauloise en dan zal iedereen met je over Het Zijn en Het Niet willen praten. Onthoud: een echte intellectueel heeft geen rode wijn nodig om intelligent over te komen. Als je een lekker glas wit neemt, kun je luchtig beginnen over wat je gisteren bij RTL Boulevard zag, verder keuvelen over je aandelen en daarná Sartre nog even uit je mouw schudden. Het imponeereffect zal zoveel sterker zijn. In tegenstelling tot een rodewijndrinker die zijn of haar filosofische kruit al tijdens het aperitief verschoten heeft, sta je nooit met je mond vol tanden.

En als je wel met je mond vol tanden staat, zijn die in ieder geval niet blauw. Hoe vaak ik in mijn leven niet heb geprobeerd een punt te maken terwijl mijn toehoorders alleen maar een blauwe, speeksel sproeiende bek zagen. Wéér die vermaledijde tannines die hun residu achterlaten. Er zijn trouwens allerlei manieren om rodewijntanden te voorkomen, zoals “eet vezelrijk”, “drink genoeg water” en “poets je tanden voor het zuipen”. Maar is rode wijn nou echt zo belangrijk voor je dat je wilt letten op wat je naar binnen schuift tijdens het kerstdiner en dat het je niet uitmaakt dat alles naar chemische pepermunt smaakt door de tandpasta?

Rode wijn mag dan geweldig zijn bij bepaalde gerechten, maar dat neemt niet weg dat je motoriek flink wat slechter wordt door alcohol. En omdat rodewijnglazen ook nog eens van die enorme kelken zijn, is de kans groot dat je het naast je mond giet. En dan krijg je vlekken. Je had voor de gelegenheid een crèmekleurige, one of a kind haute-couturejurk geleend. Maar zo lang als Christian Dior er destijds aan geknutseld heeft, zo gauw is hij voor de eeuwigheid verpest. Het enige wat je kunt doen om de schade enigszins te beperken, is snel een glas witte wijn erbij gooien. Niets van dit gehannes als je vanaf het begin al wit gedronken had.

Champagne, cava, prosecco, het zijn allemaal witte wijnen, en alleen al dit zou een reden moeten zijn om definitief rood af te zweren. Alles is beter met bubbels. In een jacuzzi zitten is leuk, maar het is pas echt geweldig als hij aanstaat. “Kom gauw, ik proef de sterren!” zou de oervader van de champagne, Dom Pérignon lyrisch hebben uitgeroepen toen hij voor het eerst het bubbelende goud dronk. “De hel, dat zijn de anderen!” is wat jij meteen begint te roepen als je je eerste slok rood neemt. Ik weet wel wat gezelliger is!

In tegenstelling tot een jacuzzi of ander bad, is wijn lekkerder als-ie koud is. Hoewel je rode wijn natuurlijk ook gewoon in de koelkast kan zetten, heeft iemand ooit bedacht dat dat een “faux pas” is. Waarschijnlijk was dat zo’n aansteller met blauwe tanden die overal met een Franse uitgave van Sartre liep te wapperen. Afgelopen jaar (en het jaar ervoor ook al) was er een zomertrendje dat hier expres tegenin ging, omdat rode wijn koud “fijner en lekkerder” zou zijn. Vermoeiend. Waar is die omslachtig tegendraadse trendmove in hemelsnaam voor nodig? Als je liever koude wijn drinkt, waarom dan niet gewoon wit?

Van rode wijn hebben ze een emoji gemaakt. Als er van iets een emoji is, betekent dat: het behoort tot de gevestigde orde. Voor een wittewijnemoji wordt momenteel campagne gevoerd: dat maakt witte wijn rebels en dynamisch.

Als je net met veel moeite al die wijn vol tannines door je mond hebt geloodst, is het extra vervelend als het er aan het eind van de weer als paarse regen uit spuit, vermengd met maagzuur en brokjes eten. En dan heb ik het nog niet eens over het hernieuwde risico op onuitwasbare vlekken.

Uiteindelijk moet je het allemaal lekker zelf weten natuurlijk. Ik probeer je leven alleen maar een beetje makkelijker te maken. Je komt dagelijks voor zoveel keuzes te staan, en dit is één van de minst ingewikkelde. Witte wijn dus. En als je écht niet zonder je gewichtige rooddrinkersimago kan, neem dan een voorbeeld aan de grote wereldleiders: een glas rood voor de bühne, en daarachter verscholen gewoon een ontspannen glaasje wit.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard .