Ocho & Ibs zijn de meest getalenteerde liefdesjunks van het moment

Een van de dingen die proza en poëzie zo mooi maken is dat juist de verdorven plekken op deze aarde voor de meeste inspiratie lijken te zorgen. En van alle verdorven plekken in dit land is de achterbank van elke willekeurige laatste bus misschien wel het ergst. Niemand – en ik reken hier de chauffeur mee – is echt nuchter, en het is er altijd te warm of te koud. Het is in ieder geval onprettig.

Dat Ocho & Ibs in de Bijlmer het hoofdthema van hun nieuwe EP – Laatste Bus: Pussy is Poëzie – hebben gevonden mag dus geen wonder heten. Dat is immers waar het leven z’n ware gezicht toont. Als je er maar lang genoeg verblijft worden de antwoorden op de vragen des levens vanzelf in je schoot geworpen. Vragen als: wat hebben jullie eigenlijk tegen Willem Alexander, en, gaan jullie niet veel te hard op de pussyïne? Ik zocht ze op om het te vragen.

Noisey: De naam van deze EP roept vragen op, maar die van de vorige ­– F. De Koning – ook. Jullie hebben het niet zo op monarchie?
Ibs: Nou, ja, wij vinden dat je je eigen koninkrijk moet bouwen. Met wat jij doet, met je eigen visie. Als je daar je money mee kunt maken ben je pas echt een koning.
Ocho: Het is niet per se tegen de koning, hè. Ik ken hem niet, misschien is het wel een chille guy en kan je gewoon een assie met hem roken. Kijk naar z’n vrouw, hij heeft het wel laten lukken. Het gaat om de gedachte erachter, niet om hem persoonlijk. Bouw je eigen koninkrijk. Als jullie in de schoenen van Willem Alexander zouden staan, wat zou je dan veranderen?
Ocho: Alle racisten krijgen een rare straf, en alleen water en brood. Breng de middeleeuwen terug voor Zwarte Piet. Dat is gelijk klaar. En ik zou vrouwen sowieso hogere functies geven, fuck ongelijkheid. Op zoek naar een balans.
Ibs: Ik zou ook wel domme feestjes geven.
Ocho: Dure tjaps en drinken voor iedereen. En de Bijlmer krijgt eigen stadsrechten en wordt gelijk de hoofdstad. Burgemeester, alles. Ja? Wie zou burgemeester worden?
Ocho: Ray Fuego, sowieso.
Ibs: Hij is een cultheld, hij doet alles voor de culture. Hij leeft het echt, weet wat hij wil, weet wat hij zegt.
Ocho: En hij komt uit de Bims. Belangrijk. Is de hoofdstad vanaf nu.

De EP die jullie nu uitbrengen heet Laatste Bus: Pussy is Poëzie. Eigenlijk kan ik geen naardere plek bedenken op deze aarde dan de nachtbus. Wat is de charme?
Ocho: Ja, het komt eigenlijk uit de tijd dat onze studio nog ver weg zat en niemand een rijbewijs had. We moesten elke dag de laatste bus naar huis pakken. Iedereen heeft er daar altijd een hele dag opzitten, en is moe. Dat zorgt voor een bepaalde vibe. We waren jong, en onze harten voor het eerst gebroken.

Heb je wel eens gehuild op de achterbank?
Ocho: Nee, man. Ik kan gelukkig overal slapen, dus waarschijnlijk zie je me met m’n ogen dicht.
Ibs: Het geeft wel de juiste sfeer om te huilen. Dat maakt het nog af.
Ocho: Ja, het is altijd donker. En meestal ben je niet alleen, maar je bent ook nooit écht samen. Je bent één met jezelf.
Ibs: En je bereid je ook direct voor om goed laag te gaan.

Hoe kom je de nacht door als je de laatste bus mist?
Ocho: Tja, snorder. Maar we hebben het ook wel eens expres gemist, om een excuus te hebben om in de studio te blijven slapen. Maar dan moet je wel weer ongedoucht weg de volgende dag. De laatste bus is niet per se een geile plek, toch? Waarom dan ‘Laatste Bus: Pussy is Poëzie’?
Ocho: Nee, klopt. Tenzij je net van seks komt, dan wel. Dan staat het weer voor afscheid. Het weggaan. Want buiten die donkere sferen die je hoort waren we echt druk met chicks toen we dit opnamen. Daar hebben we de poëzie gevonden.
Ibs: Ja, hier zijn we begonnen met schrijven over vrouwen, over pussy. En we konden er niet meer mee stoppen, het is de pussyïne. Verslavend. Zelfs erover schrijven is verslavend, in elke tekst komt het wel terug.
Ocho: Het is drugs, man. Ben je dan nooit bang dat het je einde gaat worden?
Ocho: We hebben nigga’s in onze cirkel aan wie je kunt zien dat pussy ooit hun dood gaat worden. Ze halen sannie, snap je? Maar ik denk dat wij op dit moment helder genoeg zijn om ooit af te kicken.
Ibs: Je hebt heroïne, cocaïne en pussyïne. We kunnen niet meer zonder. Gevaarlijke situatie.
Ocho: Zeker, man. Vrouwen kunnen mannen breken, man.
Ibs: Een vrouw die geen onzekerheden toont kan je kapot maken wanneer ze wil. Ik maak me een beetje zorgen om jullie, maar gelukkig zijn jullie wel bewust van het probleem.
Ocho: Tja, je moet ermee leren leven toch?
Ibs: Wat moet je dan doen? In ontkenningsfase blijven? Zo werkt het niet. Dan heb je al verloren.
Ocho: Dit hebben we ook op de harde manier geleerd hoor. Ik denk dat ik zeventien was toen ik voor het eerst leerde dat dit spel gevaarlijk is. M’n hart was gebroken, maar ik was zelf ook een hartenbreker. Toen mijn hart voor het eerst werd gebroken leerde ik: shit, ik ben zelf ook een hartenbreker en dat is fucked up van me. Je wil dat niet. Heeft de laatste bus je op deze manier een lieve jongen gemaakt?
Ocho: Ja, ik ben veel liever geworden en heb veel meer respect gekregen voor vrouwen. Ik heb gewoon geleerd dat het niet cool is om te doen. Maar dat is ook weer een les: blijf scherp. Vooral als je artiest bent, of sporter. Dan loop je risico toch, omdat vrouwen er alleen zijn voor wat je doet en niet voor wie je bent. Ze gooien pussyïne in de strijd om je verslaafd te maken.
Ibs: Maar als je scherp bent merk je wanneer dat gebeurt. Het is een spel, en je wil deze gimma echt niet verliezen.