Elias Mazian zingt (!) op zijn nieuwe EP over eenzaamheid in de club

Elias Mazian de dj kom je bijna elk weekend tegen in de grootste clubs en op festivals in binnen- en buitenland, maar Elias Mazian de producer liet een tijdje op zich wachten. Zijn laatste EP kwam uit in november 2014. Gelukkig is producer Elias weer terug van weggeweest met een plaat waar je ongetwijfeld nog vaak op gaat dansen deze zomer. Naast twee housenummers waar je van gaat trappelen, heeft zijn nieuwe EP ook een dromerige kant, namelijk de Dream Mix van het nummer Duplicate, die we je hier vandaag exclusief mogen laten horen. Ik belde hem erover op.

THUMP: Na je vorige EP hebben we een tijdje moeten wachten op een nieuwe. Wat is er veranderd in de afgelopen twee jaar?
Elias Mazian: De tracks die nu uitkomen zijn wel wat ouder. Ik ben ongeveer anderhalf jaar geleden begonnen met deze EP. In de tijd tussen mijn vorige release en deze nieuwe heb ik onder andere meer hardware gekocht, zoals een nieuwe drumcomputer. Het duurde een tijdje voordat ik me de nieuwe machines eigen had gemaakt en ermee kon experimenteren. Vervolgens moet je die experimenten natuurlijk nog omzetten in goede producties.

Daar zit mijn grootste valkuil: de ideeën zijn er wel, maar dan moet ik het nog gewoon doen en dingen afmaken. Ik maak al muziek sinds ik zeventien ben, dus het feit dat iets wat ik heb gemaakt dan vervolgens echt uitkomt, voelt nog steeds wel onwerkelijk. Ik denk dat ik mezelf daar erg in tegenhoud door te twijfelen of iets wel goed genoeg is. Ideeën verdrinken daardoor vaak in mijn hoofd, maar sinds anderhalf jaar ben ik er wel van overtuigd dat ideeën naar buiten moeten komen, zodat ik dan zelf weer verder kan met iets nieuws.

Zit er een verhaal achter de titel van het nummer Duplicate?
Het gaat eigenlijk over eenzaamheid. Het idee is dat als je je alleen voelt, dat je dan in de dupliceermachine zou kunnen stappen en dan niet meer alleen bent. Ik denk dat dit iets is wat in het nachtleven heel erg leeft: je bent toch altijd opzoek naar een metgezel om mee uit te gaan en tegelijkertijd zoek je mensen op die op jezelf lijken qua persoonlijkheid en smaak. Ergens is dit voor mij een beetje dubbel, want in een club sta je vaak genoeg alleen en muziek zie ik meer als een individuele ervaring. Denk maar aan mensen die alleen durven te zingen of dansen als er niemand anders bij is. Toch is het nachtleven meer een sociaal iets: als je uitgaat wil je ergens bij horen en niet alleen overkomen. Daarbij gaat het nachtleven volgens mij vaak om de balans tussen je heel goed voelen en heel slecht voelen. Ik zou niet zeggen dat ik hier echt moeite mee heb of dat ik het als een probleem zie, maar ik vind het interessant om het nachtleven, waar ik zelf onderdeel van ben, te observeren.

De normale versie van Duplicate klinkt vrolijker, maar de Dream Mix is wat meer melancholisch. Ik vind dat de Dream Mix meer klinkt als de inhoud van de tekst, het behandelt tenslotte een emotioneel onderwerp als eenzaamheid. Eigenlijk is dit de eerste keer dat ik echt zing op een nummer. Het is gelijk een hele andere kant van mezelf, maar ik hoop dit in de toekomst nog meer te gaan doen.

Het klinkt als zo'n dromerige plaat die je hoort op afters of juist aan het begin van de avond. Wat vind jij het beste moment van de nacht?
Ik denk dat ik het begin van de nacht als opener een erg speciaal moment vind: alles moet nog gebeuren en iedereen heeft het gevoel dat dit DE avond gaat worden. Mensen zitten er nog net niet helemaal in, maar ze hopen op een magische set of een ongelooflijk goed gesprek met een bijzonder iemand. Het eind van de avond heeft ook zijn schoonheid, mensen leven dan meer in het moment. Maar het fijnste gevoel is dat aan het begin van de avond de kansen nog open zijn, met de teleurstellingen nog ver weg.

Als er inderdaad een machine was waarmee je iets direct kon dupliceren, wat of wie zou je dan klonen?
Ik dacht automatisch aan mensen, maar ik denk dat we de laatste jaren wel hebben gezien dat er daar al genoeg van zijn. Meer mensen heeft zeker niet een positief effect op onze wereld. Ik kies er daarom voor om alle mooie bomen te dupliceren. Bomen staan voor zuurstof en zuurstof staat voor leven. Als we bomen zouden kunnen klonen, hebben we gelijk een goede tegenbeweging op alles wat wij als bevolking gekapt hebben. Zo brengt het dupliceren alles op aarde weer een beetje in balans.

En wat als er een tijdmachine was, naar welke tijd wat betreft muziek en het nachtleven zou je dan graag even terug gaan?
De jaren tachtig in New York vind ik een erg fascinerende tijd. De muziek die ik zelf maak is duidelijk gericht op die tijd en plek. De scene waar bijvoorbeeld Jean-Michel Basquiat in zat ­– in die wereld kwam al het creatieve bij elkaar. Binnen de muziek kwamen hele verschillende genres als hiphop, house en disco allemaal samen. Die samensmelting vind ik fascinerend.

Welke plaat van die tijd zou je dan mee terugnemen naar het heden?
ESG – kort voor Emerald Sapphire and Gold ­– is een punkband van vier vrouwen uit de Bronx, en die vind ik echt kenmerkend voor New York in de jaren tachtig. In hun producties pakken ze allemaal elementen uit verschillende genres. Het is niet dat ze extreem goed zijn, maar hun muziek is heel funky en vol energie. De dynamiek in hun sound is top en precies wat ik zo leuk vind aan die tijd. De funkyness van hun nummer Moody is daar een perfect voorbeeld van.

Duplicate komt 2 juni uit op Voyage Direct.