Amsterdam Comic Con was de mooiste tegenvaller uit mijn leven

Elk jaar wordt tijdens de grote Comic Cons ter aarde de popcultuur als het ware omgeploegd, bemest en ingezaaid. Fans trekken massaal naar conventies als de San Diego Comic Con in de hoop een exclusieve trailer of hun idolen te zien, en de tijd daartussen op te vullen met het kopen van speelgoed dat qua prijs per gram gelijk opgaat met goud.

Sinds een jaar vinden dit soort evenementen ook in Nederland plaats. Afgelopen weekend transformeerden de kille hallen van de Amsterdam RAI naar een wonderland voor liefhebbers van sci-fi/fantasy/anime. Je hoeft dus niet meer de oceaan over te steken om dichtbij je helden te komen, afhankelijk van hoe hoog je die lat legt. Gezien de geringe bijdrage van ons kikkerlandje aan het wereldwijde boxoffice kun je niet verwachten dat de Avengers zelf hier in karakter het podium opkomen of je sokken signeren. Amsterdam Comic Con is een evenement waar acteurs van het kaliber Lance Henriksen (Aliens), Sean Astin (Lord of the Rings), James Marsters (Buffy the Vampire Slayer) en Ray Park (Star Wars) tot de top behoren. Het merendeel bestaat echter uit acteurs die bijrollen spelen, en dan het liefst onder een pak of een laag make-up.

Dat klinkt misschien mager maar het is eigenlijk een van de grootste charmes van dit evenement. Ik moest aanvankelijk een beetje grinniken om de aankondiging van Shane Rimmer, als de man die de stem van Scott Tracy in de originele Thunderbirds inspreekt. Waarom slepen ze iemand van 84 nog naar Comic Con? Omdat hij stiekem een legende is en ver voorbij zijn pensioensleeftijd nog steeds bijrollen heeft in films als Batman Begins. Mensen zoals Rimmer zijn de stille krachten die niet de filmposters sieren maar wel zo'n spoor door de filmgeschiedenis hebben getrokken dat ze er onlosmakelijk mee verbonden zijn. De rode Power Ranger? Steve Cardenas is aanwezig! Shortround, dat Aziatische jochie uit Indiana Jones and the Temple of Doom? Jonathan Ke Quan is inmiddels 45 en in 1991 voor het laatst gesignaleerd op Westerse televisie, maar nu mag je voor 20 euro met hem op de foto!

Dat klopt, achter het prachtige idee van grote acteurs ontmoeten schuilt de bittere realiteit dat elke interactie tussen bezoeker en ster een transactie is, waar fans desondanks voor in de rij staan. Ook in absentia loopt dit allemaal op rolletjes, getuige het grote aanbod van voorgesigneerde foto's. Je koopt – voor veel geld – een portretfoto met een krabbel waarvan je maar moet uitgaan dat die daadwerkelijk door de beroemdheid is gezet. Het magische moment dat je idool nu een kleine ode aan jou brengt, maak je dus niet mee. De lijst met organen die ik over heb voor een handtekening van Harrison Ford is lang, maar ik wil wel een "never tell me the odds" horen als ik dan mijn prijs kom innen.

Eerder noemde ik de Amsterdam RAI al kil maar 'zielstergende treurnis' is misschien een betere bewoording en Comic Con heeft helaas niet genoeg om het lijf om dat te verbloemen. Bij binnenkomst is het eerste wat je ziet de Foodhal, een enorme troost- en raamloze ruimte met wat kraampjes en een worstelarena weggestopt in de hoek. Behalve flesjes Pepsi voor 3,60 vind je hier ook een podium waar eerdergenoemde worstelaars, striptekenaars en andere insiders uit de industrie proberen de afgrijselijk akoestiek te overwinnen. De volgende hal met de daadwerkelijk Comic Con is voor het overgrote deel gevuld met stands van winkeltjes die vrijwel elke vorm van merchandise verkopen die ooit is gecreëerd. Bijna, want op een collectie anime-schooluniformen na kon ik bij geen enkele stand voor mijn behoefte aan kinky cosplay terecht. Misschien komt dit door het alle-leeftijden-karakter van de beurs, kinderen die niet zijn opgegroeid met de horror van Watership Down zijn namelijk niks meer gewend. Anderzijds, hoeveel meer dan een waifu-kostuum heb je eigenlijk nodig?

Netflix en FOX waren de twee echt grote spelers en hadden verreweg de meest uitgebreide stands. FOX was volledig gericht op The Walking Dead, een vreemde keuze aangezien iedereen die ooit van plan was dit te gaan kijken inmiddels wel aangehaakt is. Netflix had veel belachelijk mooie tv's waar vooral trailers voor de Luke Cage-spinoff op repeat stonden, plus wat leuke mogelijkheden om geënsceneerd op de foto gaan (dit kon bij FOX ook trouwens). Maar waar was Stranger Things? Als het kon zou ik alle muren van m'n huis volplakken met Stranger Things-behang maar er was werkelijk niks van de hitserie te krijgen, laat staan dat ze iets uitdeelden. Een gemiste kans, en extra zuur als 3 dagen later de teaser voor seizoen twee wordt gedropt. Niet cool, Netflix.

Daarmee komen we op het grootste probleem van deze Comic Con: er is eigenlijk vrij weinig te doen. Je kan je vergapen aan alle prachtige speeltjes en mensen complimenteren voor hun indrukwekkende LEGO-creaties, maar verder is het geheel erg statisch. Waar is de workshop zwaardvechten van de guy die zwaarden verkoopt? Zou een LEGO-wedstrijd niet leuk zijn voor de mensen die LEGO verkopen? Kan je misschien wat van dat Japanse voedsel uitdelen, het liefst in een schooluniform? In welke dimensie is de Stranger Things-goodiebag blijven liggen?

En ik heb toch echt mijn best gedaan. Ik ben namelijk, net als een grote meerderheid van de bezoekers, verkleed naar de Comic Con gegaan, al slaagde mijn poging om in deze verklede menigte op te gaan maar half. Om redenen die ik zelf nog niet helemaal begrijp, liet ik de kans schieten om me een dag Indiana Jones te voelen en keek ik pas diezelfde ochtend in de kast naar wat er hing. De beperkte keuze die ik daar aantrof dwong me te gaan als Castiel, met verkeerde kleur stropdas nog wel.

Meteen bij binnenkomst liep ik al tegen een meisje van 14 aan in dezelfde outfit. Ze keek me aan en bevroor even. Ik ben op geen enkel punt in m'n leven goed in staat geweest 14-jarigen te peilen en ook van dit moment begreep ik weinig. Was die blik er een van erkenning of afgunst? We zullen het nooit weten want de menigte duwde ons uit elkaar en zij schuifelde verder, om mij voor altijd in twijfel te laten. Bevestiging kwam pas veel later – uitgerekend in die foodhal – toen een Brits meisje me een high five gaf en me zelfs waarschuwde voor mijn fictieve aartsvijand (Crowley voor kenners) die ergens rondliep.

Het kan beter. Mijn goede vriend Joris lijkt in het dagelijks leven al opmerkelijk veel op Theon Greyjoy en besloot, na de ontelbare grapjes over een ontbrekende penis, deze gelijkenis eens professioneel uit te buiten. Vervolgens gebeurde er dit:

Misschien is dat wel de levensles die Comic Con aan haar bezoekers probeert mee te geven: halfslachtige overgave aan je passies levert je één high five en wat onderzetters op, maar duik gracieus het konijnenhol in en je dromen worden werkelijkheid. Een nobel streven, en een die Comic Con zelf ook ter harte mag nemen. Voor zestien euro biedt Comic Con een heerlijk dagje escapisme waar je slentert tussen gepassioneerd fandom en koude commercie. Voor de ultieme ervaring doe je er goed aan bij deze beide aspecten je geld vooral te laten rollen. Laat als je twijfelt het speelgoed gewoon in de verpakking zitten, wie weet kan je het bij de volgende Comic Con weer met winst verkopen.