Ik at een week met een blauwe bril op zodat ik me minder vol zou proppen

Vroeger werd me altijd geleerd dat ik mijn hele bord leeg moest eten als ik een grote, gezonde meid wilde worden. Inmiddels ben ik 1.84 meter lang, en de afgelopen tien jaar ben ik nauwelijks ziek geweest, dus je zou zeggen dat mijn ouders geslaagd zijn in hun opvoeding. En dat zijn ze ook, maar mijn gewoonte om nooit ook maar iets van mijn eten te laten staan is toch wat doorgeslagen. Ik heb geen rem meer. Iets laten staan voelt als falen, dus eet ik door totdat ik zo voldaan ben dat mij niets anders rest dan een diepe winterslaap.

In Japan is er gelukkig een oplossing gevonden voor mensen zoals ik: het blauwe-zonnebril-dieet. Het idee is dat je tijdens het eten een zonnebril opzet met blauwe glazen, die je voedsel minder aantrekkelijk maken, waardoor je uiteindelijk ook minder veel eet. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat mensen niet houden van blauw voedsel. De kleur komt van nature niet voor in ons voedsel en wordt door ons hoofd dus niet geregistreerd als eetbaar. De wetenschapper J. Wheatley testte dit in 1973 met een experiment waarbij hij een groep vrienden een bord met biefstuk, patat en erwten voorschotelde bij slecht licht. Toen halverwege het diner de lichten aangingen, bleek al het eten blauw te zijn. Ineens voelde iedereen zich misselijk en sommigen renden zelfs naar de wc om een barfje te leggen.

Als ík misselijk ben, komt dat doordat ik drie keer zoveel gegeten heb als mijn maag aankan. Dit dieet is me daarom op mijn mollige lijf geschreven. De komende vijf dagen zal ik alles wat op mijn bord ligt door een blauwe bril bekijken.

Voor me ligt een boterham met ei. Ik heb reuzehonger, dus ik zet mijn bril op en begin te eten. Het voelt erg vreemd. Ik hoop dat dit de werking van de bril is, en mijn hersenen eindelijk het signaal krijgen dat ik moet stoppen voor ik mezelf doodeet. Normaal gesproken kijk ik graag foto’s terug van gerechten die ik eerder heb gemaakt, maar na het zien van deze maaltijd wil ik liever een vork in mijn oogbal steken.

In een poging om het toch wat aantrekkelijker te maken, spuit ik er ketchup op. Dat maakt het niet veel beter, maar ik eet het alsnog op. De bril maakt me misselijk, maar mijn eetlust wordt niet minder. Het bord gaat leeg, inclusief drie eetlepels ketchup. ‘s Avonds heb ik eigenlijk ook geen last van de blauwe filter waarmee ik de wereld bekijk en eet ik nog eens twee stevige borden erwtensoep. Misschien gaat het morgen beter.

Het dieet valt me zwaarder dan gedacht. Door de donkerblauwe glazen ziet de wereld er somber uit. Het is een beetje een John Lennon-brilletje, maar ik voel me hooguit de trieste carnavalsvariant van John Lennon. Ik heb ‘m dan ook gekocht bij de feestwinkel.

Op werk merk ik tegen lunchtijd dat ik sterf van de honger. Ik voel een vreetbui aankomen, dus ik zet snel mijn bril op. De blauwe brilglazen dichten in ieder geval niet het gat in mijn hand. Ik trakteer mezelf op een lekkere lunch en geef zeven euro uit aan twee broodjes, twee eetrijpe avocado’s en twee smeersels. Als ik deze achter mijn kiezen heb, ben ik normaal gesproken voor de rest van de dag voorzien, maar mijn spijsverteringsstelsel laat me vandaag in de steek. Ik voel me niet eens verzadigd en er kan prima nog wat bij. Mijn collega’s merken ondertussen op dat mijn bril wel “lekker fashion is”.

Gelukkig houd ik het vol om me niet verder vol te proppen tot het avondeten. Ik maak een grote pan Thaise noedels voor twee dagen, maar een uur later is de pan leeg. Net als het tupperwarebakje dat ik had gevuld voor morgen.

Ik kijk in de spiegel, en concludeer dat het niet zo goed gaat met mijn dieet. Ik eet een kom soep en zie naderhand op de verpakking dat ik voor twee personen heb gegeten. Is de ijkpersoon van de aanbevolen portiegrootte een kleuter? Tot dusver merk ik nog niet dat ik minder ga eten, dus besluit ik dat het vanavond tijd is voor de ultieme test: falafel eten bij Maoz.

Bij Maoz kun je je pitabroodje onbeperkt bijvullen met salade en saus, waardoor ik mezelf steevast overeet. Maar het is vegan, dus gezond. Als ik naar binnen loop, groeten de twee mannen achter de toonbank me vrolijk. “Hey, alles goed?” Ze herkennen me inmiddels, en dat is geen goed teken. Maar ik laat me niet kennen en prop de pita zo vol dat ik de wortelsalade van mijn hand moet eten. Voorzichtig probeer ik de salade weg te happen zonder koriandersaus in mijn kraag te laten vallen. Normaal is mijn broodje een Picasso-schilderij aan kleuren, maar nu zie ik alleen een plens blauwe saus op een witblauwe pita. Ik probeer echt heel hard te genieten, maar de smaken komen in mijn mond niet tot hun recht. Alsof ik een smoothie drink van onrijpe groenten. Zonde. Ik doe mijn ogen dicht en eet door. Ik heb officieel de ruggengraat van een weekdier. Drie keer vul ik bij, totdat ik bijna over mijn nek ga. De laatste falafelbal en het met saus doordrenkte broodje gooi ik weg.

Het is dag vier en volgens mij is mijn buik gegroeid. Omdat de blauwe glazen ervoor zorgen dat ik me kut voel, ga ik juist meer eten. Tijd om het dieet een niveau hoger te tillen. Ik laat me inspireren door het onderzoek van Wheatley: vanaf nu eet ik alleen nog maar blauw voedsel.

Ik verblijf de komende paar dagen bij mijn ouders in Twente. Vandaag is een drukke dag en ik ben de hele tijd onderweg. Ik neem nauwelijks de tijd om tussendoor even te eten en drink eigenlijk alleen maar koffie. Gelukkig krijg ik een appje van mams: we eten vanavond spaghetti! Mama’s pastasaus staat altijd uren in de oven te garen en is de beste saus ter wereld. Het is tevens de reden dat ik gemiddeld drie keer opschep.

Als ik thuiskom kan ik meteen aanschuiven. Gewapend met een tube blauwe kleurstof verander ik de spaghetti van kleur. Mijn zusje wil ook blauwe spaghetti, maar bedenkt zich bij het zien van mijn bord. In theorie zou mijn maaltijd door de tomatensaus en blauwe kleurstof paars moeten worden, maar de kleurencirkel van spaghetti ziet er kennelijk anders uit. De slierten zijn gifgroen en lijken op de snottebellen van Snotty Snotter. Omdat ik megahonger heb – en me niet wil laten kennen – begin ik fanatiek te eten, maar het valt me op dat ik het met moeite wegkrijg. Ik eet zeker een bord minder. Het werkt!

Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn mond koekiemonsterblauw is. Ik poets mijn tanden drie keer, maar het is zo hardnekkig als tomatensaus in een tupperwarebak. Ach ja, de blauwe kleurstof heeft zijn werk gedaan. Misschien moet ik Pisang Ambon drinken om mijn tong weer rood te maken.

Ik heb gecheat. Drinken leek me gisteravond een geweldig goed idee en de niet nuchtere versie van mezelf ‘vergat’ vannacht het dieet. Schade: een bord spaghetti en twee boterhammen met mayonaise, ei en burgersaus.

Maar ik besluit niet bij de pakken neer te zitten. Vandaag is de laatste dag. Om twaalf uur ‘s middags verlaat ik mijn bed om blauwe pannenkoeken te eten. Na één pannenkoek zit ik tjokvol. Mijn buik begint raar te doen en ik voel me misselijk worden. Wie had gedacht dat Wheatleys resultaten zo waarheidsgetrouw zouden zijn? Als ik me zes uur later nog steeds in dezelfde status bevind, twijfel ik of de oorzaak misschien niet toch de kater is.

Ik hoopte dat de bril op wonderbaarlijke wijze mijn eetlust zou bederven, maar dat was misschien niet realistisch. Toegegeven, zonder kleur in je gerecht is eten maar saai en ook je smaakpapillen raken in slaapstand. Je gaat er alleen niet minder van eten. Blauw voedsel eten werkt daarentegen wél! De blauwe kleurstof zorgt ervoor dat al je eten een vieze drab wordt. Mijn pompoensoep werd moerasgroen en de spaghetti zou prima te serveren zijn op een heksenfeest. Toch kan ik het iedereen aanraden. Minder eten zonder je daar bewust van te zijn klinkt ook eigenlijk als een sprookje. En aan die blauwe kleur wen je vanzelf. Dat je mond er 24/7 uitziet alsof je vijf shotjes Blue Curacao achterover hebt getikt moet je maar voor lief nemen.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.