Een reflectie op het Tilburgse koek- en limonadedrama

Je bent je er misschien niet helemaal van bewust, maar in Brabant voltrekt zich een drama. Terwijl jij bedenkt op welke manier je jezelf dit weekend weer vakkundig naar de klote gaat helpen, komen in Tilburg kinderen huilend thuis van school, en dat terwijl het schooljaar nog nauwelijks is begonnen.

Als een kind huilt kan dat een aantal dingen betekenen. Kinderen huilen vaak als ze moe zijn, als ze van de schommel vallen of als hun moeder het multipack Snickers dat ze stiekem in het winkelwagentje hebben gelegd niet daadwerkelijk afrekent. Maar de tranen van een kind kunnen ook wijzen op werkelijk leed. Laten we eens kijken of dit in Tilburg aan de hand is. Want wat is er in Tilburg eigenlijk aan de hand?

De directie van de Tilburgse basisschool Don Sarto heeft besloten dat, met ingang van dit schooljaar, kinderen alleen nog maar water mogen drinken en boterhammetjes en fruit mogen eten die hun ouders hen hebben meegegeven. Dat betekent een verbod op sapjes, limonade, ligakoeken en andere dingen die ervoor zorgen dat kinderaderen langzaam dichtslibben. Kinderen letterlijk op water en brood zetten – dat zijn misschien geen halve maatregelen, maar de GGD waarschuwt al jaren voor de gevaren van kinderobesitas en basisscholen kunnen hun beperkte budget wel aan betere dingen uitgeven dan aan het herhaaldelijk vervangen van schoolmeubilair als er weer eens zo'n kind met z'n dikke sapreet door een stoeltje zakt.

Ludy Meister, de directeur van basisschool Don Sarto, verdedigt zijn maatregelen in het Brabants Dagblad.

Dit kan misschien liggen aan mijn persoonlijke aversie tegen scholen en leraren in het bijzonder, maar hier wordt deze nieuwe regel toch een beetje irritant. Natuurlijk zullen de bedoelingen nog steeds goed zijn, maar niemand wordt er sympathieker van als-ie begint over die goeie ouwe tijd, toen je nog gewoon een hele dag moest teren op een droge Liga. Bovendien is de strijd tegen overgewicht een goede strijd, maar er is nog nooit een kind geweest dat obees werd van een koek met krenten.

Aan de andere kant van wat we gerust een slagveld mogen noemen staan enkele boze ouders. Die vaders en moeders blijven nu niet alleen zitten met keukenkastjes vol Ligakoeken en bijkeukens waarin de pakjes Wicky zich opstapelen, ze krijgen ook met doodongelukkige kinderen te maken. Een van de getroffen vaders doet zijn hartverscheurende relaas:

Je kunt je bij dit verhaal een aantal dingen afvragen. Hier volgen wat vragen, met de bijbehorende antwoorden.

Q: Welk verwend rotkind 'lust geen water'?
A: Het kind van Kevin Rovers uit Tilburg.

Q: Is het fysiek mogelijk om geen water te lusten?
A: Nee, hou even op met je eerstewereldgezeik. Water heeft geen smaak en het is bovendien een vloeistof die ervoor zorgt dat je niet sterft aan dehydratatie.

Q: Is water voor honden? A: Ja, water is voor honden. Honden gaan namelijk dood als ze niet genoeg water drinken. Net als mensen trouwens.

Q: Kun je kinderen verplichten om water te drinken?
A: Ja hoor. Kijk, dit is hoe kind zijn werkt: je hoeft allemaal dingen niet te doen, zoals werken en afvalstoffenheffing betalen, maar daartegenover staat dat je soms dingen moet doen waar je niet per se zin in hebt, zoals meteen na GTST naar bed, of water drinken in plaats van limonade.

Q: Moet hij dan maar uitdrogen?
A: Nee, hij moet dan niet maar uitdrogen. Maar wees niet bang, Kevin. Als je kind van het type is dat geen water lust, geloof ik niet dat hij de wilskracht heeft om bij dertig graden net zo lang voet bij stuk te houden dat hij daadwerkelijk met uitdrogingsverschijnselen te maken krijgt. Als die jongen echt dorst heeft, zal op wonderbaarlijke wijze blijken dat hij tóch wel water lust, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken.

Het is in deze discussie tussen de onsympathieke schooldirecteur en de onsympathieke vader moeilijk om een kant te kiezen. Laten we dat dus vooral niet doen. Wat we wel kunnen doen, is iets over deze discussie zelf zeggen. Dit debat – dat groots aangezet gaat over de gezondheid van kinderen versus de kwaliteit van leven van diezelfde kinderen – staat namelijk symbool voor elk debat dat gevoerd wordt: elke vorm van nuance ontbreekt. Wat begon als een poging om jeugdobesitas tegen te gaan, is binnen no-time ontspoord tot een situatie waarin onschuldige kinderen op water en brood worden gezet, en waarin dorstige zoons een vreselijke uitdrogingsdood sterven.

Ik heb een tip: als je een discussie wil voeren, doe dat dan ten eerste niet via het plaatselijke dagblad, maar praat gewoon even met elkaar op het schoolplein. En kom dan niet met doemscenario's over van de dorst stervende kinderen aanzetten. Maak gewoon een praatje waarin je uitlegt hoe je tegen de zaak aankijkt, en kijk dan of er iemand bereid is om water bij de wijn te doen, of krenten in de Liga.