FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Aan de klootzak die mijn koksmessen heeft gestolen

Als kok worden je messen onderdeel van je lichaam. Als ze worden gestolen, raak je een stuk van jezelf kwijt.
Foto von Tracy Rhodes via Flickr

Als kok worden je messen onderdeel van je lichaam. Ze worden een stuk van jezelf, en je bouwt er zelfs na een tijdje een emotionele band mee op. Als ze worden gestolen, raak je een stuk van jezelf kwijt.

Het is niet vreemd om een groot deel van je salaris in messen te steken. Momenteel heb ik voor zo'n 1800 euro aan schilmesjes, trancheermessen, uitbeenmessen en koksmessen. Het heeft alleen een flinke tijd geduurd voordat ik deze collectie weer opnieuw had opgebouwd nadat mijn messen vorig jaar gestolen werden.

Advertentie

Ik zal die afschuwelijke dag nooit vergeten. Ik had net een nieuwe baan in een restaurant vlakbij een stadion en liet mijn foedraal met al mijn messen erin in mijn auto liggen terwijl ik naar een wedstrijd ging kijken. Toen ik terugkwam, was mijn foedraal weg. De teringlijer had ook mijn leren jas en sigaretten meegenomen. Op het moment dat ik realiseerde dat mijn messen weg waren, kreeg ik een koud gevoel in mijn maag, alsof er een zware steen op viel. Het was hetzelfde gevoel dat je krijgt als je hoort dat een bekende van je op sterven ligt en je moet verwerken dat je die persoon nooit meer gaat zien.

Als de dief van mijn messen dit leest: ik hoop dat je je hand opensnijdt en citroensap in de wond krijgt.

Het waren de messen waarmee ik mijn carrière als kok had opgebouwd. In de foedraal zat ook een aanzetstaal dat ik van mijn ouders had gekregen. Een die zo perfect was dat zelfs mijn chef altijd vroeg of hij hem mocht gebruiken. Ik weet vrij zeker dat ik er nooit meer zo eentje ga vinden. Om maar te zwijgen over een heel mooi mes dat ik van een ex-vriendin had gekregen. Het was een speciaal mes omdat het ding ideaal was om uien mee te snijden, maar ook super was in het verwijderen van bindweefsel bij rundvlees.

Ik nam het feit dat mijn messen gestolen waren zo zwaar op dat ik een paar minuten sprakeloos voor mijn auto stond. Het was een overweldigend gevoel dat ik het best kan omschrijven als een combinatie van paniek en wanhoop. Hoe kon dit gebeuren? Waarom ik? Ik deed nadat ik mezelf had herpakt aangifte bij de politie. Hier vertelden ze me dat de diefstal van koksmessen flink was gestegen, omdat dieven weten hoeveel ze voor dit soort messen kunnen vangen. Pasgeleden werden de messen van een collega ook al gestolen. Het is vrij pijnlijk omdat koks hard moeten werken voor een paar tientjes, laat staan voor de zowat tweehonderd euro die het kost om een fatsoenlijk mes te kopen.

De volgende ochtend werd ik met een hulpeloos gevoel wakker. Hoe moest ik nou weer gaan werken zonder het gereedschap dat ik nodig had om mijn taken uit te voeren? Als je fijne collega's hebt, lenen ze je hun beukmessen. Dit zijn de messen die ze gebruiken als ze moeten hakken en slopen zonder voorzichtig te hoeven zijn. Als je die collega's niet hebt moet je de roestige, afgedankte messen van het restaurant zelf gebruiken die vaak niet eens goed genoeg zijn om een uitje mee te snijden. Dat soort messen gebruiken voelt hetzelfde als hardlopen in schoenen die vijf maten te groot zijn. Het is ongemakkelijk en remt je af. Je bent minder efficiënt met de botte messen, dus is de hele keuken minder efficiënt. Daarnaast is het ook een stuk gevaarlijker. De hele keuken heeft er dus last van als jouw messen gestolen zijn.

Het doet nog steeds pijn als ik er aan terugdenk. Misschien kom ik er zelfs nooit helemaal overheen. Het heeft ook de manier waarop ik over mensen denk aangetast. Een les voor andere koks: verlies je messen nooit uit het oog, zelfs geen seconde. Als de hond die mijn mensen stal dit leest: ik hoop dat je je hand opensnijdt en citroensap in de wond krijgt.

Zoals verteld aan Javier Cabral