FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Door mijn werk als chef kan ik mijn micropenis vergeten

Toen ik in de puberteit kwam besefte ik dat ik anders was dan de andere jongens.
Photo via Flickr user Jens Karlsson

Mannelijke kok, 25, Groot-Brittanië

Mijn penis is 7,5 centimeter lang in stijve staat en amper 2,5 centimeter als 'ie slap is. Ik ben geboren met een micropenis. Toen ik werd geboren zag mijn pik er uit zoals die van elke jongensbaby – klein en roze, als een klein puntig elfenhoedje boven een paar relatief grote ballen. Later, toen ik ouder werd en in de puberteit kwam, groeide hij nauwelijks met de rest van mijn lijf mee. Ik wist niet beter.

Advertentie

Het viel me voor het eerst pas op toen ik na gym de piemels van mijn klasgenoten zag en dacht: goh, die van mij is wel heel erg klein. Hij was er wel, maar hij was gewoon heel erg klein. Dit bewustzijn groeide toen ik in de puberteit kwam. Toen ik twaalf was en er een donsje op mijn bovenlip verscheen, vroeg ik mijn vader of hij even wilde kijken.

"Wat? Moet ik naar je pielemuis kijken?"

"Alsjeblieft, pap. Ik denk dat het niet normaal is."

"Oké, laten we even kijken. O. Hmm. Tja, laten we misschien toch maar even een afspraak maken met de huisarts."

Daar gingen we – ik met m'n normale ballen, baard in de keel, donslip en een hele, hele kleine penis. De huisarts keek en stelde voor om wat testjes te doen. Hij mompelde iets in de trant van "Het had verder moeten groeien." Het werd zwart voor voor m'n ogen. We hadden het hier wel over mijn pik en mijn vader zat naast me.

Na een reeks testen concludeerde de arts dat ik in feite abnormaal was. Ik ben altijd een beetje aan de dikke kant geweest, wat niet echt helpt als je al een kleintje hebt. Iemand heeft een micropenis als je pik 2,5 standaarddeviaties kleiner is dan de gemiddelde penis, of kleiner dan 7 centimeter in erecte staat, in plaats van rond het gemiddelde van 12 centimeter. Die van mij is 7,5 centimeter, dus ik zit op het randje. Meestal wordt de aandoening opgemerkt na de geboorte. Dat was bij mij niet het geval. Dat het niet eerder werd opgemerkt, neem ik mijn ouders niet kwalijk. De meeste jongensbaby's worden geboren met kleine aanhangsels en blijkbaar leek ik als baby niet zo abnormaal.

Advertentie

Al gauw werd ik overdreven bewust van mezelf. Te bewust. Terwijl andere jongens opschepten over meisjes die ze vingerden en hen pijpten in het fietsenhok, dacht ik alleen maar: dit ga ik nooit meemaken. Ik was ook niet aseksueel, verre van zelfs. Ik fantaseerde, kreeg erecties en orgasmes. Maar zou een meisje zich ooit wagen aan mijn kleine slurf? Hoe zou ik ooit iemand kunnen bevredigen?

Ik moest iets vinden om mezelf mee af te leiden. Ik hield altijd van sport, maar inmiddels was het samen omkleden en douchen een probleem voor me geworden. Ik durfde niet in het bijzijn van anderen naakt te zijn, geen van mijn vrienden hadden ooit mijn pielewapper gezien en dat hield ik graag zo.

Op een avond bladerde ik in de keuken door een kookboek van Jamie Oliver. De toon waarop hij over eten sprak was toegankelijk en enthousiast. Ik kwam een recept tegen met zeebaars en vanille en besloot aan mijn eerste kookavontuur te beginnen. Mijn moeder keek bedenkelijk: "Vanille en vis? Dat kun je niet menen." Ze bleek het heerlijk te vinden. Dat was het moment waarop ik viel voor de kunst van het koken: de aandacht die je ervoor nodig hebt, het met je handen werken en hoe fantastisch het is om iets heerlijks te maken met de ingrediënten die je voor je hebt staan. Ik was veertien jaar oud en het leek alsof mijn leven op dat moment pas begon.

Na die ontdekking kookte ik non-stop: tajines, curry's, gestoofd vlees en bijzondere desserts. Ik was geobsedeerd door kruiden. Ook al liet het koken me niet helemaal vergeten dat ik zelf maar een hele kleine kaneelstok had, zorgde het er wel voor dat ik er minder mee bezig was. Het koken leidde me af van de gedachte dat ik voor altijd alleen zou blijven en me nooit een echte man zou voelen.

Advertentie

Ik begon op mijn zestiende aan een koksopleiding en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Vooral het wijde kokstenue beviel me prima, waardoor niemand aan me kon zien dat ik klein geschapen was. Toen ik dat tegen mijn vader zei, barstte hij in lachen uit. "Geen mens zal zich tijdens het werk bezighouden met wat er in je broek zit, jongen. Er zijn belangrijkere dingen in de wereld, houd jij je daar maar gewoon mee bezig."

En dat probeerde ik. Mijn koksopleiding ging als een trein. Elke dag leerde ik nieuwe technieken en ik haalde hoge cijfers voor al mijn tentamens. Vrouwen maakten behalve in mijn fantasie nog steeds geen deel uit van mijn leven, maar ik had mijn identiteit gevonden. Ik was kok.

Toen ik na mijn opleiding mijn eerste echte baan kreeg, was ik door het dolle heen. Het enthousiasme van mijn collega's in de keuken werkte aanstekelijk en het maakte me niet uit hoeveel overuren ik draaide. De overdaad aan testosteron in de keuken zorgde ervoor dat ik me ook steeds mannelijker ging voelen. Als mijn collega's het over vrouwen en seks hadden, deed ik vrolijk mee. Ik hoorde erbij. Als tiener leidde ik een teruggetrokken leven, uit angst dat iemand achter mijn geheim zou komen. Die angst verdween geleidelijk toen ik als kok werkte. Ik was ook goed in mijn werk. Mijn sauzen waren fantastisch en de vleesgerechten die ik maakte deden je het water in de mond lopen.

Vlees was mijn specialiteit en het van begin tot eind bereiden van vleesgerechten was echt een passie van me. Een groot stuk vlees afsnijden met een groot slagersmes gaf me het gevoel dat ik een echte man was. Dat klinkt misschien verschrikkelijk, maar als je je hele leven onzeker bent geweest over je gebrek aan mannelijkheid, neem je al gauw ergens genoegen mee.

Ik ben nu 25 en werk met mensen van mijn leeftijd in een restaurantkeuken. Mijn collega's zijn mijn vrienden geworden, hoewel ik hen nooit heb verteld over mijn kleine pik. Uiteindelijk ontmoette ik wel een meisje waarmee het klikte. Het duurde een eeuwigheid voordat ik haar durfde te vertellen dat haar geen grote tampeloeris te wachten stond, maar toen ik de woorden eindelijk over mijn lippen kreeg, bleek ze totaal niet geschokt. Ze haalde haar schouders op en zei: "Je weet toch hopelijk wel dat de grootte er voor meisjes niet toe doet?" Het was het beste antwoord dat ik had kunnen wensen. De eerste keer dat we met elkaar naar bed gingen duurde geen het uren, maar inmiddels zijn we bijna een jaar samen en ze lijkt hartstikke tevreden. Zolang dat zo blijft, en ik als kok kan blijven werken, voel ik me mannelijk genoeg.