De excentrieke Gentse cafébaas die haar eigen liefdesdrankje brouwt

Welkom bij Last Call, een rubriek waarin we bij doorgewinterde barmannen en -vrouwen aan de bar hangen om wat van hun levenswijsheid op te doen. Van hoe je over een gebroken hart geraakt tot welke drankjes je niet moet bestellen als je niet uitgelachen wil worden.

Deze keer proberen we de legende van Rococo te ontrafelen, een Gents café waar liefdesdrank geserveerd wordt aan zij die het verdienen.

Ik ben een goede student. Ik maak af en toe wat huiswerk, worstel me eens per week door een berg schimmelende afwas en geef minstens de helft van mijn zuurverdiende studentenloon uit in de kroeg.

Dat laatste gebeurt vooral tijdens de koudste maanden van het jaar. In Gent, waar ik tot nu toe de meeste jaren van mijn leven doorbreng, is er niks gezelligers dan 's winters een van de kleine, goed verscholen kroegen die de stad rijk is in te duiken. Pijnlijk voor mijn portemonnee, maar fijn voor cafébazen als Betty (haar achternaam zegt ze liever niet. "Gentenaren noemen mij Betty van de Rococo") wiens café in de wintermaanden hoogtij viert.

Ze staat bekend om haar excentriciteit, haar ongeremde persoonlijkheid en, misschien nog meest van al, om de liefdesdrank die ze brouwt in haar kelder.

Rondom die drank is zich een legende gaan vormen: Liqueur d'Amour kan niet besteld worden, je moet het krijgen van Betty. Het zou een teken zijn dat je gelukkig wordt in de liefde, of dat je relatie een mooie toekomst tegemoet gaat.

Ik ben altijd een van de gelukkigen geweest die met liefdeslikeurtjes werd overstelpt. De relatie met mijn vriendin is prima, maar of ik dat aan Betty te danken heb is onduidelijk en onmogelijk om te weten. Waar ik wel achter kon komen, was waarom Betty deze drank maakt, en hoe ze beslist wie het wel krijgt en wie niet.

Café Rococo ziet er even atypisch uit als haar eigenares. De enige verlichting komt van kaarsen en er is geen bar, want Betty gelooft niet in het concept 'bar'. "Ik zou het leven als cafébazin al lang opgegeven hebben, zo asociaal." In plaats daarvan heeft ze iets wat ze zelf een open bar noemt, en spendeert ze meer tijd aan de tafels bij haar gasten dan op de paar vierkante meter tussen koelkast en hout.

Betty is grofgebekt en op haar menukaart staat dat ze "geen tijd heeft voor haastige klanten". Afgaand op de facebookpagina van Rococo is niet iedereen daarmee opgezet, maar als het aan de legendarische cafémadam ligt, mag er best wat langzamer geleefd worden. De mensen die dat ook vinden, zijn precies de mensen die ze in haar kroeg wil.

Bij binnenkomst wil ik bier bestellen, maar Betty heeft geen zin om buiten bier te halen (binnen is er te weinig plaats om de drank te koelen). "Het is te koud," zegt ze en ze brengt me Italiaanse koffie in de plaats. Koffie is een van haar specialiteiten.

Haar café bestaat inmiddels dertig jaar – mensen als Leonard Cohen, Hugo Claus en Sioen zijn of waren hier vaak te gast – en een van de beste avonden die ik hier ooit gehad heb was toen de Belgische muzikant Jef Neve eens spontaan piano begon te spelen. Mensen die op Betty's piano willen pingelen, mogen dat enkel in het weekend, en als ze geluk hebben komt ze bij je zitten om te zingen. Ik weet niet of dat echt een positieve muzikale twist aan de avond geeft, omdat ik het nog nooit heb meegemaakt, maar het klinkt gezellig.

Het moment dat Betty een Liqueur d'Amour voor iemands neus zet, waag ik mijn kans om te vragen hoe het nu eigenlijk zit met haar mysterieuze brouwsel. Op mijn vraag of het met geluk in de liefde te maken heeft, begint ze eerst te lachen en daarna wordt ze een beetje boos: "Dat de liefde erop vooruit gaat door deze drank is een verzinsel. Het drankje is een beloning voor mensen waarvan ik vind dat ze het verdienen, omdat ik voel dat ze goede kwaliteiten hebben. En dat is zeker niet iedereen!"

Betty vertelt dat ze het spijtig vindt dat mensen hier komen en wachten tot ze het drankje krijgen in plaats van het te bestellen. "Het is ook niet waar dat het drankje alleen gratis verkrijgbaar is. Ik denk dat het verhaal ontstaan is omdat ik in het eerste jaar dat ik het maakte veel te veel likeurtjes weggaf. De laatste tijd geef ik ze niet zo vaak meer. Zelfs met Valentijn krijgt niet iedereen het."

De alcoholprijzen gingen omhoog en de jenever en cognac, de enige ingrediënten van haar drank die ze wil verklappen, beginnen haar te veel te kosten. Terwijl ze dat vertelt, zet ze een liqueur d'amour voor mijn neus. Het proeft zoetig, naar rood fruit. "Het ruikt naar amandelen en smaakt naar kers," vertelt ze. "Oké, ik geef toe, er zit bessensap in, maar toch smaakt het fris. Naar het recept heb ik lang gezocht, ik ben zelf gaan experimenteren omdat ik zo van kersen- en bessenjenever hield, maar dat vond ik altijd te zoet. Dit is tien keer beter."

"Sommige mensen maken er een missie van om het recept te weten te komen, maar ik vertel het niemand," zegt ze. "Daarbij, dat is ook niet het belangrijkste van dit café. Het gaat om de muziek, de gezelligheid, de gesprekken. Ik ben niet alleen bezig met vaten drank maken, hoor."

Op de vraag hoe ze beslist wie het liefdesdrankje krijgt en wie niet, zegt ze: "Mensen die mooi zijn in hun , in hun hart en in hun buik. Als ik iets of iemand mooi vind, toon ik dat. Als ik ze niet mooi vind, toon ik dat ook."

Na Betty zal er geen Rococo meer zijn. Ze doet alles alleen en zelfs tijdens de Gentse Feesten, een glorietijd voor de Gentse binnenstad, wil ze geen hulp. Het café en de uitbaatster zijn onafscheidelijk en Betty heeft met de verhuurder afgesproken dat er nadat zij ermee stopt, geen horecazaak meer in het pand komt. "Ik zou dit werk het liefst nog dertig jaar willen doen, en sterven in mijn café, uitdoven, zoals de kaarsjes hier."