Deze Belgische wintersporter reist met zijn foodtruck de Alpen door om dronken mensen te voeren

Vijf lagen kleding, ijskoude billen, met een muts op je knar door verse poeder scheuren, kaasfondue en schnitzels, en avonden afsluiten met hedonistische afterparty's in vage, met Jägermeister overgoten kroegen – eigenlijk zijn er weinig dingen die tegenvallen aan wintersport. Behalve misschien dat het een klein vermogen kost.

Naast je skipas en verblijf, graven vooral eten en drinken een donker, gapend gat in je bankrekening. Toch zijn er altijd oplossingen te vinden. Junior Roose (24) uit België – dezelfde guy die afgelopen zomer achtergebleven tentjes van Tomorrowland verkocht – vond er een: om zijn wintersportverslaving te onderhouden trekt hij met een foodtruck door de Zwitserse, Oostenrijkse en Franse Alpen om er 's nachts eten te verkopen aan dronken toeristen. Ik belde hem op om er meer over te weten te komen.

MUNCHIES: Ha Junior, waar ben je nu? Junior Roose: Op de skilift in Mayrhofen, Oostenrijk. Volgende week ben ik weer in Laax, mijn thuisbasis in de bergen. Het heeft een van de beste funparken van Europa en ligt in Zwitserland, centraal tussen Frankrijk en Oostenrijk in. Dat komt perfect uit voor mij, want zo kan ik met de foodtruck heel gemakkelijk overal heen.

Maar wacht, slaap je dan ook in je foodtruck? Ik was eerst van plan er een slaapcompartiment in te bouwen, maar dat bleek niet nodig. In Laax huur ik een appartement met Zwitserse vrienden en als ik naar andere plekken ga, kan ik altijd wel een paar nachten bij vrienden crashen. De snowboardwereld is heel klein.

Je bent inmiddels zeven weken weg van huis. Hoe kwam je op het idee met een foodtruck richting de Alpen te trekken? Ik ga al sinds mijn negentiende op wintersport, soms meerdere keren per jaar. Vroeger betaalde ik dat door snowboardles te geven, maar dan kon ik zelf heel weinig boarden. Ik werkte ook ooit in een hotel, maar voor zestig uur per week verdiende ik maar achthonderd euro per maand, vreselijk! Daarna begon ik met allemaal handeltjes: ik kocht neppe zonnebrillen die ik voor vijftien euro doorverkocht aan vakantiegangers en verhuurde seizoenspassen van vrienden die vroeger naar huis gingen of geblesseerd waren voor vijftien euro per dag aan willekeurige mensen.

Het idee van de foodtruck heb ik te danken aan de Pokémon GO-rage van afgelopen zomer. De Antwerpse haven zat vol met Pokémon, en er liepen eens op een avond vijfduizend mensen rond in Lillo omdat het er vol Pokémon zat. Net een festival, alleen viel er nauwelijks wat te eten. Mijn broer en ik besloten er snel een hotdogkraam uit de grond te stampen: we mochten een stukje grond gebruiken van een café-eigenaar en verkochten heel goed. Toen dacht ik, in skigebieden is alles zo duur en 's avonds is er ook niets te eten te vinden. Ik begin er gewoon een eetkraam om zatte mensen die nachtelijke munchies hebben te helpen!

Hoe heb je je voorbereid? Ik ging op zoek naar een klein aanhangwagentje dat ik om kon bouwen tot hotdogkraam, en voordat ik het wist had ik een tweedehands halve vrachtwagen gekocht, een beest van zes meter. De voormalige eigenaars hadden een Thais restaurant en de foodtruck was heel vettig vanbinnen. Samen met vrienden heb ik het ding helemaal uit elkaar gehaald, geschilderd en versierd. Ik kocht een stel winterbanden en was klaar om te vertrekken.

Het was wel echt stressen. Al het geld dat ik had zat in die truck. Van mijn laatste geld kocht ik ingrediënten voor de eerste avond dat ik zou verkopen, op nieuwjaar. Het was alles of niks. Nu ben ik opgelucht en blij: de zaken lopen goed, ik verdien geld en ben elke dag aan het snowboarden!

Moet je overdag geen mise-en-place doen? In het begin wel, want eerst verkocht ik naast hotdogs met verschillende toppings ook broodjes pulled pork en pulled beef. Daar stak ik veel tijd en moeite in, maar ik begreep al snel dat zoiets te speciaal is voor dronken mensen. Iedereen wilde gewoon een hotdog. Die zijn veel makkelijker om te maken.

's Avonds bereid ik de toppings voor, rond middernacht gooi ik mijn foodtruck open en tussen dan en twee uur, als het nog heel rustig is, snij ik op het gemak broodjes. Van twee tot zes uur 's ochtends is het knallen. Dan verandert mijn busje in een feesttruck: de muziek staat hard, vrienden komen helpen en dronken mensen komen uit de club rollen om eten te kopen. Superleuk!

Als de club sluit om zes uur, sluit ik ook. Mensen staan hier niet te afteren. En de beveiligers van de club zijn ook altijd in de buurt. In ruil voor wat gratis eten houden ze de boel in de gaten, zodat het niet uit de hand loopt met dronken mensen.

Je maakt verschillende soorten hotdogs, hoorde ik? Ja, Mexicaanse hotdogs met salsa, nacho crumbles en jalapenos, Hawaiiaanse met ananas, tiki-tiki en zoete chilisaus, en Amerikaanse met spek, ui en barbecuesaus. Er is ook een veganistische burger. Als ik ergens niet dezelfde ingrediënten vind, geef ik er een draai aan. Er valt altijd iets lekkers in elkaar te flansen en dronken mensen zijn snel gelukkig.

En de prijs? Die is afhankelijk van de plek waar ik sta. In Zwitserland vraag ik belachelijk veel: 9,50 voor een hotdog zonder kaas en 10,50 voor eentje met. Maar daar betaal ik me ook blauw aan ingrediënten. In Oostenrijk zakt dat naar vier of vijf euro, afhankelijk van het skigebied.

Alcohol verkoop je niet? Nee, ik parkeer meestal vlakbij een club, waar de nood van de feesters het hoogst is en ik niet concurreer met de lokale bevolking. Zij serveren drank en geen eten, ik eten en geen drank. Dat is de deal. Voor mezelf heb ik natuurlijk wel een ijskast met bier.

Is het makkelijk om overal plekken te vinden waar je mag staan? Als ik in een dorp aankom, leg ik mijn plan uit aan lokale bars en clubs. Sommige mensen reageren heel zuur, maar er is altijd wel iemand die heel enthousiast is en me toestaat bij hen te staan. Soms gratis op hun terrein, soms in ruil voor een beetje huur of commissie.

Hoe zit het eigenlijk met vergunningen? Mag je daar zomaar staan te verkopen? In elk land is een achterpoortje te vinden. In de meeste landen mag je eten verkopen als je op privégrond staat en toestemming hebt van de eigenaar. Ik moest gewoon een BTW-nummer aanvragen en wat papierwerk invullen. In Zwitserland was het moeilijker om te regelen, maar na lang zoeken ontdekte ik dat je er negentig dagen legaal mag werken als je zelfstandig bent in België en via dat bedrijf werkt.

En eigenlijk moet je hier ook een cursus afleggen voor voedselveiligheid, maar die is altijd volgeboekt en kost klauwen met geld. Je bent echter ook in orde als je voor minimaal twee uur per week iemand aanneemt in je bedrijf die wél die cursus heeft gevolgd. Een van mijn huisgenoten heeft dat, dus hij is bij mij in loondienst.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit zenuwachtig ben om weggestuurd of opgepakt te worden. In het begin keek ik constant uit naar politie. Nu niet meer. Ik heb nog nooit controle gehad en als ze langskomen, geef ik ze gratis eten. Meestal laten ze me dan met rust.

Ben je ook al tegen moeilijkheden aangelopen? Parkeren is altijd superkut omdat de foodtruck zes meter lang is en parkeren superduur is. In Laax vond ik gelukkig een illegale parkeerplek waar ze nooit controleren, dus daar heb ik geluk mee.

Daarnaast is het ook vaak echt stressen om met dit ding een berg op te komen. Zo moet ik voor de club waarbij ik in Laax sta een berg oprijden, en als het glad is maak ik zelfs met winterbanden geen kans. Een keer was het zo erg dat mijn vrienden allemaal hielpen met steentjes strooien op de weg, en dat dronken après-skiërs de auto omhoog probeerden te duwen, maar dat lukte niet. Ik heb me toen maar pal voor de ingang geparkeerd in plaats van wat subtieler verderop.

Ik ben ook een keer gecrasht tijdens een sneeuwstorm. Het hele dorp was ondergesneeuwd en ik moest naar de onderkant van het dorp om eten te halen in de supermarkt. Anders kon ik die avond niet werken. Ik schoof weg met mijn truck, tegen de rand van de snelweg en de bumper lag eraf.

Oja, en in mijn eerste week had iemand de politie gebeld omdat ik met mijn truck al een tijdje voor hun huis geparkeerd stond. Dat ding is zo oud dat er belachelijk veel rook uitkomt als ik opstart. Ze dachten dat ik een zwerver was. Gelukkig had hun huisbaas me getipt – haar vriendje werkt bij het politiekantoor – en kon ik er snel vandoor gaan.

Ga je dit voortaan elk jaar doen? Zeker, het is een gouden deal! Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik fatsoenlijk geld verdien. Ik werk nu maar één of twee nachten per week en verdien genoeg geld om te overleven én om de vrienden die mij zoveel geholpen hebben te trakteren op bier en etentjes.

Ik heb mijn foodtruck Mountain Munchies gedoopt en ik ga er in België een officieel bedrijfje voor oprichten. Mijn broer is op dit moment op zoek naar een tweede foodtruck die we naar hier kunnen halen, zodat hij die volgend seizoen kan uitbaten, onder dezelfde naam. En deze zomer ga ik naar Australië, om daar in de bergen hetzelfde te doen.

Succes, Junior!

Volg Junior Roose op Instagram als je wil zien waar hij dit en volgend seizoen allemaal hotdogs verkoopt.