Ik ben kroegeigenaar en alcoholist

FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Ik ben kroegeigenaar en alcoholist

Ik had een succesvol restaurant, geld, vrienden en een beeldschone vriendin. Ik had alle dingen die normaal laten zien dat het meer dan goed met je gaat, maar ik was doodongelukkig.

De eerste keer dat ik dronk was ik dertien jaar oud. Ik nam natuurlijk veel meer dan ik kon hebben en werd doodziek. Toen ik achttien was, begon ik met regelmaat te drinken.

Drank hielp me meteen met veel van mijn onzekerheden; ik voelde me beter over mezelf, was zelfverzekerder en voelde me aantrekkelijker. Ik werk als barman en ben van nature niet zo sociaal als voor dit werk wel handig is, en met een paar drankjes kom ik lekker los. Alcohol werkt als een soort ijsbreker en laat een bepaalde kalmte door mijn lichaam stromen die de persoon van me maakt die ik moet zijn. Daar genoot ik van en het werkte goed voor me.

Advertentie

En toen, ongeveer twee jaar geleden, werkte het opeens niet meer.

We waren bij een prijsuitreiking waar mijn bar, Vera Pizzeria in Buffalo, New York, de prijs won voor beste bar van de stad. We waren allemaal flink aan het zuipen en onze overwinning aan het vieren. Mijn vrouw besloot dat ze genoeg had gehad en ging naar huis, ik feestte verder. Toen ik eindelijk thuiskwam realiseerde ik me dat ik geen sleutel had. Mijn vrouw had de deur op slot gedaan en lag knock-out op de bank. In een vlaag van woede trapte ik tegen de deur aan. Het was een stalen deur en ik trapte zo hard dat ik mijn been brak, en natuurlijk gaf de deur geen millimeter mee. Ik lag buiten op de grond met helse pijn, schreeuwend om hulp, ladderzat.

Een week later ging ik onder het mes – ik kon mijn been drie maanden niet gebruiken. Toen had er een belletje moeten gaan rinkelen. Waarom was ik niet gewoon met mijn vrouw mee naar huis gegaan? Maar ik moest en zou blijven drinken en feesten.

In mijn vak vertellen we onszelf dat we daar boven staan – je bent geen alcoholist, je bent barman.

Een andere keer keek ik te diep in het glaasje in mijn eigen bar. Ik rende naar beneden om wat handdoeken te pakken, en ik weet niet meer wat er toen gebeurde – ik denk dat ik ben gestruikeld – maar twee uur later werd ik wakker in de kelder met een gebroken sleutelbeen en een hoofdwond. Ik strompelde naar boven waar een van de andere barmannen net klaar was met opruimen. Het was vijf of zes uur 's ochtends. Hij dacht dat ik al naar huis was.

Advertentie

En opnieuw moest ik naar het ziekenhuis.

Ik koppelde deze problemen niet aan mijn drankgebruik. Bij een alcoholist denk je aan de smerige zwerver met een fles goedkope wodka op het bankje in het park. In mijn vak vertellen we onszelf dat we daar boven staan; drank kan geen invloed op ons hebben, want het is ons werk. Omdat iedereen om ons heen iedere avond drinkt, vinden we het normaal. Ik ben geen alcoholist, ik ben barman.

Ik dronk twaalf jaar lang iedere avond alcohol. Zelfs als ik alleen thuis was dronk ik wel een six-packje of een paar flessen wijn. Ik hield mezelf voor dat ik dat nodig had om te kunnen slapen.

Mijn huwelijk liep stuk, maar nog steeds stopte ik niet met drinken. Ik dacht er zelfs geen seconde aan om dat te doen.

Ik had mijn hele hebben en houwen in een bar en restaurant gestoken omdat ik dacht dat die bar mijn leven compleet maakte. Ik ontving allerlei prijzen en lof voor mijn werk, maar dat werd alleen maar een last voor me, want diep vanbinnen maakte deze bar mijn leven niet compleet. Ik deed niet wat ik had moeten doen.

Op een zondagochtend ging ik naar mijn werk. Ik had een zwaar weekend achter de rug en ging aan de bar zitten om alles op een rijtje te krijgen. Dat deed ik al een aantal maanden, in mijn eentje aan de bar zitten, met een fles, om te proberen de problemen in mijn leven te begrijpen.

Na een paar minuten kwamen twee van mijn werknemers en mijn nieuwe vriendin de bar binnen. "We waren naar je op zoek," zeiden ze. "We willen met je praten."

Advertentie

Ik begin niet gelijk met drinken zodra ik wakker word, dus ik ben heus geen alcoholist.

Ik dacht bij mezelf: hoe gek is dit, ik ga hier op mijn vrije dag zitten om te proberen de problemen in mijn leven op te lossen, en dan komen er mensen binnen om me te vertellen wat er mis met me is? Dus ik zei: "Ik denk dat ik het wat rustiger aan moet doen met de drank."

Ze antwoordden: "We denken dat je iets meer nodig hebt dan dat. We denken dat je naar een afkickkliniek moet."

Maar zover ben ik nog niet heen, dacht ik bij mezelf. Ik begin niet gelijk met drinken zodra ik wakker word, dus ik ben heus geen alcoholist.

Je weet nooit wat jouw eigen dieptepunt is. Ik had een succesvol restaurant, geld, vrienden en een beeldschone vriendin. Ik had alle dingen die normaal laten zien dat het meer dan goed met je gaat, maar ik was doodongelukkig. Dat was mijn dieptepunt: totale ellende.

Ik keek ze aan en zei: "Weet je wat? Ik doe wat jullie zeggen, want ik weet niet wat er mis met me is."

Ik had voor ik naar de kliniek ging nog een paar shotjes genomen om mezelf moed in te drinken.

Dus belde ik een vriend van me op die arts is en vertelde hem dat ik dacht aan stoppen met drinken. "Door de manier waarop jij drinkt, gaat cold turkey stoppen niet werken. Je hebt medische supervisie nodig terwijl je afkickt," zei hij. Ik had me niet gerealiseerd dat het zo erg was.

Toen ik incheckte in de afkickkliniek, stond ik te trillen op mijn benen. Ik was de avond van tevoren gaan zuipen en had voor ik naar de kliniek ging nog een paar shotjes genomen om mezelf moed in te drinken. Ik stond te trillen omdat ik meer alcohol nodig had. Daar stond ik, met een alcoholpromillage van 0.8, meer dan de toegestane hoeveelheid.

Advertentie

Ik zat een dag of vijf in de kliniek. Ik kreeg medicijnen die de plaats in moesten nemen van de alcohol waar mijn lichaam zo afhankelijk van was geworden. In mijn witte badjas en op mijn witte slippers stond ik tussen de crackheads, cokesnuivers en heroïneverslaafden. Ik dacht bij mezelf: ik ben hier alleen maar voor de alcohol, dat is veel minder erg dan crack of heroïne.

Toen ik vertrok, was mijn eerste doel dertig dagen nuchter te blijven. Ik voelde me die hele maand ellendig, maar dat wilde ik aan niemand toegeven. Ik ging terug naar de bar en was iedere avond aan het werk. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik niet alcoholverslaafd kon zijn, omdat een echte verslaafde dit niet zou kunnen. Om mezelf iets te bewijzen ging ik zelfs vijftien dagen langer door. Ik dacht: het gaat goed met me, ik heb het onder controle en kan weer wat drinken – ik word gewoon een bescheiden drinker.

Blijkbaar was ik erg overtuigend, want mijn lief, mijn vrienden en het personeel dachten allemaal dat ik in orde was. Na drie weken was ik weer terug bij af.

Mijn broer werkt in een afkickkliniek in Austin, dus belde mijn vriendin hem op voor hulp. Ze ging naar de Anonieme Alcoholisten, en begon de ziekte te bestuderen. Als ik thuiskwam lag er een boek over alcoholisme op tafel. Ik lachte dan en zette mijn wijnglas erop. Ik was geen alcoholist, want ik had 45 dagen niet gedronken.

Na de vakantieperiode dat jaar was ik weer een wrak – ik was depressief en wanhopig.

Advertentie

Ik werd zondagochtend wakker met een kater. Toen ik mijn woonkamer in liep zaten mijn broer uit Austin, mijn ouders, veel van mijn medewerkers en mijn zussen op de bank. Het was interventietijd. Ik ging zitten en mijn broer vertelde me dat alles voor me geregeld was. We zouden samen het vliegtuig naar Austin pakken en daar zou ik inchecken in een kliniek.

Ik hoef plaatsen waar mensen drinken niet te vermijden, als ik het ruik doet het me niets. Ik heb het niet nodig.

"Ok, maar… dat kan niet vandaag," zei ik. "Ik probeer er niet onderuit te komen, ik ga echt. Ik moet alleen zorgen dat de bar…"

Ik kon mijn zin niet afmaken want mijn vriendin, mijn vader en de manager van mijn bar hadden al een plan op tafel liggen waarin was uitgewerkt hoe ze de zaak zonder mij zouden runnen. "Het enige wat we nodig hebben zijn wat wachtwoorden, verder redden we het wel. Vertrouw ons. Je hebt hulp nodig. Ga doen wat je moet doen."

Toen ik in het rehabilitatiecentrum kwam, begon ik me zorgen te maken over mijn werk. Ik vroeg de consultants: "Gaan jullie me vertellen dat ik mijn bar moet gaan verkopen?" Dat was volgens hen niet nodig – het was mijn zaak en daar haalde ik mijn inkomsten uit. Ik wist niet eens zeker of ik er nog wel kon werken en ik had geen idee hoe het er zou zijn als ik de kliniek zou verlaten.

Nu ik eruit en nuchter ben, ben ik volkomen neutraal wat betreft alcohol. Ik hoef het niet te ontlopen. Ik hoef plaatsen waar mensen drinken niet te vermijden, als ik het ruik doet het me niets. Ik heb het niet nodig.

Het werk achter de bar lukt me ook nog. Het enige wat ik vervelend vind is dat we normaal de cocktails proeven die we maken, maar dat kan ik niet meer, dus voel ik me als een kok die zijn eigen eten niet kan proeven. Maar behalve dat, is het leven goed.

Rectors familie betaalde 30.000 dollar zodat hij drie maanden naar een rehabilitatiekliniek kon. Na intensieve groep- en een-op-eensessies en het doorlopen van alle stappen van de Anonieme Alcoholisten, ging Rector weer naar huis. Hij is sinds mei 2015 nuchter. Hij is nu vijfendertig jaar oud en hij en Shawna verwachten deze lente een zoontje. In september vieren ze het vijfjarig bestaan van Vera Pizzeria.

Zoals verteld aan Ivy Knight.