FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Ik betaalde mijn vakantie van het geld dat ik stal in de kroeg waar ik werkte

Omdat de eigenaar een nare man was, heerste er een gevoel dat de baas genaaid moest worden. Ik zag meerdere keren hoe iemand met geld uit de kassa de cokedealer betaalde.
Foto von Kevin Harber via Flickr

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van restaurantkeukens afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld. We spraken met iemand die tijdens haar studententijd werkte in een drukke kroeg in Amsterdam, waar het personeel geld en drank stal van de vervelende uitbater.

Advertentie

De kroeg waarin ik tijdens mijn studententijd werkte was een speeltuin; de eigenaar was er 's avonds nooit en bovendien was het een hufter, dus het personeel was niet bepaald loyaal aan hem. Integendeel – iedereen die er werkte dronk na zijn of haar dienst tot de volgende ochtend zonder te betalen, flessen sterke drank gingen mee naar huis, en op drukke zomerdagen werden heel veel biertjes niet aangeslagen. Dat was volkomen normaal. Het geld verdween in onze eigen broekzakken. Op het kantoor waar ik tegenwoordig werk zou ik nog geen nietmachine mee naar huis nemen, maar in die kroegperiode heb ik van het geld dat ik gestolen heb zelfs een zomervakantie betaald.

Ik kreeg een bijbaantje in het café in het begin van mijn studietijd. Het personeel wisselde op een aantal vaste mensen na veel en vaak, doordat de baas geen vriendelijk persoon was. Het liefst vernederde hij je waar gasten bij waren door je op je knieën iets te laten poetsen, of compleet te ontploffen als je een beetje koffie morste. Hij deelde ook mee in de fooi, iets wat helemaal niet oké is.

Met de hygiëne in zijn tent nam hij het al helemaal niet nauw. De keuken was de vieste plek op aarde, inclusief kakkerlakken en muizen, wat op zich niet uitzonderlijk is in de binnenstad van Amsterdam. Maar als ik iets van eten uit die keuken tevoorschijn moest toveren, schaamde ik me diep. Alles kwam uit de diepvries en ging vervolgens in een magnetron of tosti-ijzer. Niemand die er werkte durfde iets te zeggen over de keuken, uit angst voor de baas.

Advertentie

Het is belangrijk dat je je baas mag. Als alle mensen die voor je werken het erover eens zijn dat je een eikel bent, dan heerst er een gevoel dat de baas genaaid moet worden. Dat was het geval toen ik er kwam werken. Wat ik nog niet direct zag, was dat de oudere garde geld uit de kassa haalde om de cokedealer van te betalen, dat kwam later pas. Ineens waren er geen geheimen meer; ik zag collega's tijdens werktijd snuiven achter de bar.

Op een drukke zaterdag was er soms wel tienduizend euro omzet. Ik zei dan tegen een bevriende collega achter de bar: vijf bier voor het terras. Die jongen achter de bar sloeg dan niets aan. Aan het einde van de dag was het: hoeveel pints heb je niet aangeslagen? Dan ging je met je buideltasje om naar de wc en haalde je dat bedrag eruit.

Het is heel erg, dat weet ik. Maar iedereen deed het, het voelde niet als stelen. Als iemand zo rot is voor zijn personeel en weinig betaalt, zorg je zelf maar voor wat meer salaris. Op die manier praatten we het goed.

Wat de eigenaar wel goed en slim deed, was de samenstelling van het personeel. Hij zorgde voor een mix tussen oud en jong: jonge mensen moesten studenten aantrekken en toeristen, de oudere garde was er voor de buurtbewoners. Iedereen zorgde voor zijn eigen klandizie.

Ik vond het er altijd gezellig, vooral ook door die mix van figuren. In de vier jaar dat ik er heb gewerkt was het echt mijn tweede huis. Ik hield van de vaste gasten, de alcoholisten uit de buurt die steevast om vier uur 's middags bier en jenever gingen drinken tot ze dronken waren. De volgende dag herhaalde dat ritueel zich weer. Ik kende de hele buurt en zij mij. Op dat moment was het alleen maar feest, ik zag niet dat het eigenlijk ook heel triest was. Ik heb er ontelbaar veel nachten doorgehaald, vaak genoeg tot de schoonmakers kwamen. Vaak hoorde daar coke bij en sowieso veel drank. Een paar keer moest ik de volgende ochtend ook weer werken en ging ik dus gewoon door. Dat was geen succes natuurlijk.

Advertentie

Er is in de tijd dat ik er werkte nooit iets ontdekt. Natuurlijk was de administratie ook niet erg op orde. Wel kwam er op een gegeven moment een bierteller op de tap. Een wat oudere collega zei toen haar baan op. Zij gaf echt alles weg aan iedereen, zo erg. Wij zaten daar dan weleens op een vrije avond te drinken en wilden per se vijftien euro afrekenen, maar dat mocht nooit van haar. Toen die bierteller op de tap kwam, zegde ze gelijk haar baan op.

MEER LEZEN: Zo is het voor een barkeeper om getuige te zijn van jouw pijnlijke Tinderdate

Terugkijkend was het een heftige tijd. Ik vraag me weleens af hoe anders mijn studententijd eruit had gezien als ik een ander bijbaantje had gehad. Op een gegeven moment zag ik mijn vrienden helemaal niet meer, ik was alleen maar in het café. Vrienden kwamen weleens langs, maar ik zat behoorlijk in een bubbel met de mensen daar.

Of ik me schuldig voel? Alleen tegenover mijn lichaam, over wat ik mijn lijf heb aangedaan – tegenover die eigenaar niet.

Wil je ook smulverhalen schrijven voor MUNCHIES? Er is weer plek voor een stagiair! Mail maar even naar felicia.alberding@vice.com