Ik ging naar een all-you-can-eat-megarestaurant in Emmen

Bij de kerstdagen denken de meeste mensen aan intiem dineren in een knusse setting. In Emmen gaat dat anders. Daar doen ze aan veel eten voor veel mensen. In april dit jaar opende all-you-can-eat-restaurant Puur zijn deuren. Met 600 zitplaatsen niet echt een pittoresk eettentje. De plannen liggen klaar om volgend jaar een nog grotere vreetschuur op te zetten in Emmen. Taste of Now moet een all-in restaurant worden waar maar liefst 800 mensen kunnen eten. De twee restaurants zorgen samen voor een verdubbeling van het aantal restaurantstoelen in Emmen. De bestaande horeca is zo boos dat er sprake is van een restaurantoorlog in de Drentse stad. Reden genoeg om als culinaire oorlogscorrespondent af te reizen naar Emmen voor een sfeerverslag.

In de auto op weg naar het all-you-can-eat-avontuur, merk ik dat ik er zin in heb. Ik bezoek namelijk vaker restaurants die flinke porties serveren. Erg trots ben ik er niet op, maar wat betreft eten heb ik een onuitgesproken voorliefde voor veel voor weinig. Ik zie het als overblijfsel uit mijn studententijd. Als ik met mijn krappe stufibudget buiten de deur ging eten wilde ik er zeker van zijn dat ik rammend vol weer thuis kwam. Ergens vind ik het daarom jammer dat de cultuur van ongecompliceerd en schaamteloos schransen uit de Randstand verdwijnt. De grote all-you-can-eats hebben het moeilijk en maken plaats voor exclusievere eettentjes.

Buiten de Randstad lijkt er minder sprake van kleinschaligheid te zijn. Net als in Emmen is ook Assen recentelijk een megarestaurant rijker (wereldrestaurant Happy World, 400 zitplaatsen). Ook Leeuwarden maakt zicht op voor de komst van een groot all-in restaurant met 630 zitplaatsen. Door bij 'wereldrestaurant' Puur in Emmen te gaan eten hoop ik te ontdekken dat dit soort grote vreetschuren een prima plek zijn om een gezellige kerst te hebben. Hoe meer zielen, en eten, hoe meer vreugd, toch?

Het begint hoopvol. Wereldrestaurant Puur bevindt zich in het centrum van Emmen en om er te komen, lopen we over een rustige maar gezellige kerstmarkt en omdat we wat te vroeg zijn blijven we hangen bij het glazen huis van Emmen. Je opsluiten achter glas om voor het goede doel radio te maken is een uitgekotst concept, maar het zorgt op de één of andere manier wel voor een soort kerstgevoel. Dat gevoel is compleet weg bij aankomst bij de ingang van Puur. We hebben blijkbaar een rondje gelopen en staan weer voor de parkeergarage waar de auto staat. Onze vreetschuur blijkt er pal boven te zitten.

Een roltrap brengt ons bij de receptie waar we vooraf moeten betalen. Even denk ik op een festival beland te zijn omdat ik een ticket moet scannen om naar binnen te mogen. Snel wordt me weer duidelijk gemaakt dat ik hier ben om te eten. We krijgen een rondleiding van een serveerster die ons kort maar duidelijk uitlegt welke route restaurant Puur heeft uitgestippeld voor een culinaire reis om de wereld. De hoeveelheid gerechten mag niet leiden tot keuzestress, voor getreuzel is er bij restaurant Puur geen tijd. Yvonne drukt ons een bon in de hand waar een duidelijke eindtijd op staat. Je kan jezelf de wereld rond eten, maar je moet wel vóór 20.15 opsodemieteren.

De lunch hebben we preventief overgeslagen om flink te gaan bunkeren. Maar omdat we geen zin hebben om bij te betalen is er een soort beklemmend gevoel van tijdsdruk aanwezig. We willen zoveel mogelijk van het aanbod proeven. We lopen constant langs elkaar heen om snel ons bord te vullen. Er zit niks anders op dan het bord zo vol mogelijk te gooien met verschillende wereldgerechten. Ik sta best open voor een beetje fusion in de keuken, maar als ik per ongeluk een stuk sushi in de satésaus doop om het vervolgens in mijn mond te steken, word ik toch een beetje ongelukkig. Ik geef toe, als ik beter oplet gebeurt dit niet. Maar het restaurant loopt inmiddels vol mensen die mij de nodige afleiding bezorgen.

Multitasken is niet mijn sterkste punt en terwijl ik een minifrikandel met sojasaus in mijn mond stop, probeer ik het publiek van Puur goed op te nemen. Het gezelschap waarin je verkeert tijdens een diner is ook belangrijk. Als ik Puur wil aanraden als feestdagenlocatie moet ik zeker weten dat het clientèle de juiste feestelijke uitstraling heeft. Het publiek dat er rondloopt is het publiek dat je verwacht bij een all-you-can-eat restaurant. Op wat korte kapsels, tattoos die stammen uit het 2 unlimited-tijdperk en anonieme ruitjesoverhemden met korte mouwen is niets echt opvallend. Behalve de te dikke kinderen. Die slikken minifrikandellen weg alsof het borrelnootjes zijn. Omdat de kinderen overal door het restaurant heen stuiteren kom ik het favoriete minisnackje van de gezette Drentjes overal tegen.

Hoe langer de avond duurt, hoe warmer het wordt in Puur. Het wokeiland staat non-stop te vlammen en de zaal wordt langzaam broeierig. De kinderen lopen rood aan in het speelparadijs en pakken steeds vaker een rustmomentje in de minibioscoop. Bij de mannen gaan de knoopjes van de overhemden steeds meer open en bij de vrouwen gaan de vestjes uit. Ineens wordt het overgewicht van de mensen in Puur steeds zichtbaarder.

Ik stel aan een serveerster de vraag of de mensen hier echt zo veel eten. Ze knikt en vertelt me dat het vaak voorkomt dat ze acht (!) keer borden moet uitruimen aan een tafel. Ik vraag haar hoe iemand dat doet zonder misselijk te worden. "De echt vette dingen laten staan," zegt ze. "Dat is hier bijvoorbeeld de lasagne." Met die kennis maken we ons op voor de vierde ronde. Echt honger hebben we niet meer. Maar hé, we hebben er voor betaald. Na twee happen kan er echt niks meer in en besluiten we maar een paard te maken van het eten. Dat is verdomd aardig gelukt, al zeg ik het zelf.

Precies om 20.15 rollen we helemaal voldaan de parkeergarage uit. Het all-you-can-eat-wereldrestaurant heeft de primitieve vreetzak in mij niet teleurgesteld. Maar eerlijk is eerlijk, de feestelijke gezelligheid is er ver te zoeken. Je eet veel, maar voelt je constant opgejaagd. Een avond uit eten voelt er als een avond naar de snackbar. Een verplicht nummer, zonder een goed gesprek met je tafelgenoot. Als het om de feestdagen gaat, hoop ik dat de all-you-can-eat-restaurants de oorlog gaan verliezen.