Ik ging naar het eenhoorncafe in Bangkok en het was als een foute LSD-trip

Ze zeggen dat vluchten voor je problemen niet het antwoord is. Wegrennen is een manier om het gezeik uit te stellen, maar daarmee verdwijnt het niet. Ze zeggen ook dat eenhoorns niet bestaan.

Ze zeggen wel meer dingen. Maar gezien het feit dat mijn geboorteland momenteel aan de rand van de afgrond staat, en ook de rest van de wereld aan een zijden draadje hangt, sta ik op het punt om een enkeltje naar Mars te boeken en deze verdomde aardkloot achter mij te laten. Dit is de reden dat ik op een zaterdagmiddag samen met twee vrienden in een zijstraatje van Bangkok sta, zo ver mogelijk verwijderd van de realiteit.

Het eenhoorncafé is alles wat je ervan verwacht, maar tegelijkertijd ook weer niet. Anders dan bij het Siberian husky cafe, de kattencafés (inderdaad, we hebben er meerdere) en een ethisch dubieus vossencafé, zijn er hier geen mythische wezens aanwezig. Tot het moment dat de wetenschap erachter is hoe ze de hoorn van een Narwal op een Shetlander moeten plakken, zul je er genoegen moeten nemen met iets wat lijkt op een foute LSD-trip.

Plastic kroonluchters hangen in de lucht, getooid in dezelfde krullende confettislierten die ook de muur versieren. Ook de rest van de ruimte is bedekt met een zuurstokroze gloed en volgestouwd met meer My Little Ponies dan mijn innerlijke zesjarige aankan. Zelfs de beveiligingscamera's, waar er ontzettend veel van zijn, zijn qua kleur op elkaar afgestemd.

Niemand lijkt afgeschrikt te worden door dit tafereel. Wanneer we naar binnen wandelen is de ruimte gevuld met een mix van Thaise en internationale selfie-verslaafden. Ze drinken ludieke, gekleurde sapjes met namen als 'Eenhoornbloed' of poseren op stapels met knuffels. Meer dan de helft is gekleed in eenhoorn-onesies, om maar aan te geven dat een ieder die het bestaan van deze magische wezens in twijfel trekt een dikke middelvinger kan krijgen.

Het Eenhoorncafé ziet eruit als een armoedige versie van het Kawaii Monster Cafe in Harajuku. Dit is het perfecte voorbeeld van hoe Instagram teveel kan doordringen tot het echte leven. Er is al veel gezegd over chefs op sociale media, meestal gaat dit ten koste van hun gerechten, en dit stukje gekkigheid is misschien een logisch gevolg van deze trend. Verbazingwekkend genoeg lijkt het toch te werken. Ondanks de vastberadenheid van één van mijn vrienden, die denkt dat dit de zoveelste eendagsvlieg is die binnen een week verdwenen is, gaat het café sinds 2012 al ontzettend lekker. Sinds die tijd verzamelde de obscure onderneming zeker 173.000 likes. Of we hier kijken naar de trend van de toekomst vraag ik me ten zeerste af.

Maar ik dwaal af. De wereld staat in de fik. We mogen later, met het schaamrood op de kaken, aan onze kinderen uitleggen wat precies de deal was in 2017. Het is één minuut voor twaalf. We willen verdomme weer wat magie terug in onze cynische miezerige leventjes. "Ik ben flink in de war, nu," zegt één van mijn vrienden, nadat we alles op ons in hebben kunnen laten werken.

"Maar ik heb het gevoel dat de set-up lekker samengaat met mijn PMS."

Blijkbaar ga je hier naartoe om te eten, dus wanneer de drukte iets is afgenomen pakken we een stoel en doen we precies dat. We zien slechts één kind tijdens ons bezoek aan het café, en ze ziet er niet uit alsof ze onder de indruk is. We gaan voor een beetje cake, spaghetti carbonara, wafels, en toast, een bijzonder populair toetje in Bangkok bestaande uit een grote klomp wit brood.

De cake is een prachtig versiersel, getopt met marsmallow-glazuur in alle kleuren van de regenboog, alleen doet de textuur denken aan piepschuim. De wafels zijn van iets betere kwaliteit, afgezien van het feit dat het bolletje ijs wat erbij komt zo massief en hard is dat het voor geen meter smelt.

"Wacht, is dit een kaars?" vraagt mijn vriendin, die ineens lijkbleek wegtrekt. Ze knaagt aan de lila 'hoorn' die bij het toetje kwam. Bijna alle gerechten, inclusief de hamburgers, komen met een hoorn. "Waarom kauw ik hier nog steeds op? Het smaakt niet alsof ik dit zou moeten eten."

Hetzelfde kan gezegd worden van het gruwelijke monster dat volgt. Mijn tafelgenoot vergelijkt het tafereel wat voor haar neer wordt gezet - samengesteld uit roze, paarse en blauwe noodles - met gekleurde lintwormen overgoten met eenhoornkots. We besluiten toch een hap te nemen. "Het smaakt duidelijk naar chemische zooi," zegt één van mijn vriendinnen. De ander spuugt iets uit wat volgens mij bacon moet voorstellen.

"Ik weet niet goed uit welk deel van de eenhoorn dit gerecht zou moeten bestaan. Ik hoop niet dat het 't vlees is."

Uiteindelijk arriveert het hoogtepunt in de vorm van een half brood versierd met nog één of andere eetbare hoorn en wederom een bolletje ijs dat maar niet wilt smelten. Het geheel ruikt naar een fles ahornsiroop. "Het smaakt gewoon naar witbrood met boter," concludeert één van mijn tafelgenoten. "Maar boter is geweldig, laten we eerlijk zijn."

Hoewel het niet bepaald lekker te noemen is, is het op een of andere manier helemaal niet lastig om het hele ding op te eten. De buitenkant bestaan een en al uit suikerige, boterige hemelsheid, maar de binnenkant is een sponzerige deegmassa die smaakt naar lucht en weinig meer. Elke hap kwam met hoge verwachtingen en eindigde in een bad van ontgoocheling.

We rekenen af bij de zielloos ogende bediening, voelen ons fysiek onwel, en beslissen om een eind aan de avond te maken. Ons bloedsuikergehalte is de lucht in geschoten en vervolgens keihard gecrasht, een van m'n vriendinnen laat haar hoofd rusten in haar schoot, en een aantal bizarre details beginnen ons op te vallen: een van de speelgoedpony's mist een been en het Westerse koppeltje in de hoek kauwt langzaam op iets rozigs, terwijl ze zonder met hun ogen te knipperen naar hun smartphones staren. Dus rennen we weg uit die suikerspinnennachtmerrie en kijken niet meer terug. Ik weet niet goed of ik al klaar ben om weer in de realiteit te stappen, maar het ziet er alvast naar uit dat - de volgende keer dat ik overvallen wordt door een drang naar escapisme - ik toch een andere plek zal moeten vinden om heen te vluchten.