Journalist Lex Boon gaat de hele wereld over voor zijn ananasobsessie

Van statussymbool van de elite in de zeventiende eeuw tot accessoire waar je vorige zomer op feestjes mee gezien wilde worden – de ananas heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mensen. Ik sprak met Prins Ananas – Lex Boon – over zijn journalistieke ananasproject dat onlangs in een nieuwe fase belandde: hij wordt ananashandelaar.

"Zo gaat dat dus de hele tijd hè," zegt Lex midden in een zin. "Er zitten zo veel feitjes en verhalen over de ananas in mijn hoofd dat ik van de hak op de tak spring." Hij was aan het vertellen over de ananashandelaar in Veenendaal waar hij op bezoek was, toen hij in de auto terug bedacht dat hij misschien nu zelf maar eens een ananassoort moest gaan importeren. Een andere soort dan de dominante MD2 die je tegenwoordig alleen nog maar kunt vinden. De Smooth Cayenne bijvoorbeeld, die je niet in Nederland vindt maar wel voor rijke Russen wordt ingevlogen. "Ik heb David Williams, de uitvinder van de MD2 nog opgezocht in Colorado. Ik was verbaasd dat hij nog leefde. Maar goed, ik reed dus terug uit Veenendaal…"

Even terug naar het begin. Lex Boon is journalist bij NRC Next waar hij over van alles en nog wat schrijft. Tweeëneenhalf jaar geleden keek hij uit het raam van zijn huis op de Albert Cuypstraat in Amsterdam en begon hij te dromen over een eigen ananaskraam waar hij een bijzondere soort ananas zou verkopen, een soort oerananas. Hij zou zijn bedrijfje 'Prins Ananas' noemen.

Hij begon zich te verdiepen in de ananas en stuitte op verhalen. Heel veel verhalen, verspreid over de hele wereld, van de uitvinder van de huis-tuin-en-keukenananas in Colorado tot een achttiende eeuws ananaskasteel in Schotland (dat je overigens gewoon kunt huren als vakantiehuis) tot de Griekse bedenker van pizza Hawaii. Hij begon zijn verhalen en personages achterna te reizen. "Ik combineer eigenlijk al mijn vakanties met ananasreizen," vertelt Lex. "Ik kan de mensen die ik wil spreken wel opbellen, maar liever ga ik er gewoon heen." Zijn vriendin gaat tegenwoordig trouw mee: "Afgelopen zomer waren we in China en toen hebben we nog even een binnenlandse vlucht naar Hainan genomen. Een beetje op de bonnefooi, want het bleek dat in die periode helemaal geen ananassen groeiden. Ik had iets te weinig research gedaan."

Afgelopen september is de krant de verhalen uit zijn hobbyproject gaan publiceren. "Ik vond eigenlijk dat er bij de krant wel belangrijkere verhalen te maken zijn," zegt hij bijna beschaamd. "Dit deed ik puur in mijn vrije tijd. Maar het is wel mooi als dingen samenkomen."

De ananas is bovendien journalistieker dan je in eerste instantie denkt. Noem een gebeurtenis en Lex heeft er een ananasverhaal bij. De val van de Berlijnse Muur bijvoorbeeld. "In Oost-Duitsland woonde een man die altijd ananas in blik kocht in DDR-winkels. Toen de muur viel, ging hij meteen op zoek naar verse ananas, en hij was helemaal verbaasd dat er geen gat in het midden zat zoals bij de schijven uit blik." Ander voorbeeld: Charlie Hebdo. "NRC wilde mijn rubriek een week verschuiven toen de zaterdagkrant helemaal in het teken stond van de aanslag op Charlie Hebdo. Ze zeiden: tenzij je het kunt verbinden aan Parijs. Eerst dacht ik: dat gaat niet lukken, maar ineens dacht ik aan een rel over de vrijheid van meningsuiting tussen twee studieverenigingen op een Engelse universiteit twee jaar gelden. Een atheïstische vereniging had een ananas neergezet met daarbij een bordje met 'Mohammed de ananas'. Zo van: de profeet is ook maar een verzinsel en dat mogen wij zeggen. De Islamitische vereniging op de universiteit pikte dat niet. Mijn rubriek kon met dit verhaal over de haatananas dus alsnog doorgaan."

Zijn obsessie met ananas levert hem soms zelfs verhalen op voor de krant die andere media ontgaan. "Omdat ik Google Alerts op pineapple heb lopen, kwam ik pasgeleden een vergeten conflict in Bangladesh tegen waar voor het laatst in 1997 over was geschreven. Door de rellen in het gebied was een heel dorp afgebrand, inclusief alle ananasplanten – daardoor kwam ik bij dit verhaal terecht."

Twee weken geleden publiceerde de krant zijn laatste verhaal. Nu het theoretisch kader af is, is het tijd voor een volgende fase: het importeren van een vergeten ananassoort, de Sugarloaf of de Smooth Cayenne uit Ghana, en deze op de markt brengen. Op een ananasbeurs in Berlijn kwam hij een handelaar tegen die hem aan een pallet van tachtig dozen Sugarloaf uit Ghana kan helpen. "Er zijn nog maar weinig landen waar ze andere soorten dan MD2 verbouwen. De oudere rassen zijn minder zoet, minder kauwgomballenachtig zeg maar. De MD2 is echt op die zoetheid geselecteerd."

Hij kan kiezen of hij ze wil laten invliegen of verschepen. "Verschepen is het goedkoopst: voor 250 euro plus 400 voor de ananassen kan ik de pallet in de haven van Antwerpen ophalen," vertelt hij. "Ik heb berekend dat als ik de ananassen voor vijf euro per stuk verkoop, ik dan 1400 euro kan verdienen. Van dat geld kan ik naar Ghana toe om daar weer verder research te doen." En zo heeft hij dan ook meteen een bijzonder verdienmodel voor zijn journalistieke project uitgevonden.

"Er gaat genoeg mis in de ananaswereld, van chemicaliën in Costa Rica tot slechte arbeidsomstandigheden in de Filipijnen. Het is zo'n grote sector, ook Fairfood is ermee bezig. Zij kwamen met een rapport, maar het is moeilijk om echt iets hard te maken en schuldigen aan te wijzen. Het blijft allemaal een beetje verborgen. Ook daarom wil ik het importeren zelf gaan doen, dan kom ik daar misschien meer achter."

Om zijn project écht te kunnen voltooien, moet hij eigenlijk nog heel wat landen die op zijn ananasbucketlist staan bezoeken. "Ik klink altijd een beetje als een nerd als ik dit zeg, maar er zijn nog zoveel ananasverhalen. Ik wil nog naar Australië en naar Brazilië, en naar het gebied tussen Paraguay en Brazilië waar de oorspronkelijke ananas is ontstaan. Ik heb er nog niks over kunnen vinden maar ik zou heel graag de jungle intrekken om de wilde ananas te zien, als die er nog is." Ook wil hij graag met een containerschip vanuit Costa Rica naar Rotterdam om mee te maken welke tocht de ananas aflegt en naar het kleine eilandje Wallis en Futuna waar naar het schijnt de kleinste ananas wordt geproduceerd. "Ik stel me daar een soort magische, kleine ananas bij voor. Oh, en in India schijnt in een dorpje met Nederlandse grafstenen een graf te zijn waarop staat: 'Deze man is gestorven aan te veel ananas'. Ik heb er een fotograaf naartoe gestuurd, maar die kon niets vinden. Daar moet ik dus ook nog heen."

En zo gidst de ananas Lex (en zijn vriendin) de wereld over.