MUNCHIES in Noord-Korea: een bezoekje aan het derde Italiaanse restaurant van Pyongyang

MUNCHIES' China correspondent Jamie Fullerton bracht een week door in Pyongyang, de hoofdstad van de Democratische Volksrepubliek Korea, waar hij een zeldzaam kijkje kreeg in de eetcultuur van het gesloten land. Dit is het tweede deel van de trilogie. Bekijk deel een hier.

Als het aankomt op pizza – mijn favoriete eten – ben ik niet erg kieskeurig. Maar toen ik in Pyongyang een pizza had besteld, moest ik vragen of er wat meer kaas op mocht. Dat zat er namelijk niet op.

Pas sinds 2008 is er Italiaans eten in Noord-Korea. Toen werd de eerste Italiaanse tent werd geopend. Niet gek dus dat ze dingen als kaas vergeten. Omdat het hele land geïsoleerd wordt door leider Kim Jong-un, is informatie over voedingsinfrastructuur moeilijk te vinden. Verschillende onderzoeken suggereren desondanks dat de bevolkingsgroepen op het platteland net genoeg geld hebben om te kunnen overleven, terwijl de midden- en bovenklasse de kans krijgen om een leven op te bouwen in de steden. Pyongyang is hier een goed voorbeeld van, aangezien de stad in het laatste decennium overspoeld wordt met nieuwe middenklassers. Dit heeft gezorgd voor een opkomst van Westerse restaurants in de stad.

In Pyongyang zijn er nu cafés, burgerrestaurants en Japanse sushitenten. Italy Pizza is het derde Italiaanse restaurant van de stad.

Zoals elk gebouw dat mag worden bezocht door mensen buiten Noord-Korea, heeft ook Italy Pizza een decor dat wat wegheeft van een kitscherig cruiseschip uit 1970. Inclusief vreemde dingen als een aquarium zonder vissen. Zelfs geen water.

Hoewel de meeste Noord-Koreanen niet naar het buitenland mogen reizen, krijgen veel Westerse restaurants in Pyongyang toestemming om hun personeel over de grens te sturen om opgeleid te worden als chef.

Ik bezocht het restaurant op vrijdagavond, en het was niet erg druk. Dat bleek normaal te zijn. Veel van de ongeveer vijfduizend Westerse toeristen die elk jaar toegelaten worden tot Pyongyang denken dat dit soort plekken alleen bestaan om toeristen te misleiden. Simon Cockerell van Koryo Tours, de reisorganisatie waar ik mee was, zegt dat dit onwaarschijnlijk is.

Cockerell legt uit dat hoewel alle restaurants in Noord-Korea uiteindelijk eigendom zijn van de overheid, de mensen die de zaak runnen zelf inbreng hebben in hoe de zaak eruit komt te zien. "De managers willen geld verdienen," zegt Cockerell. "Ze willen geen restaurant in Pyongyang sluiten omdat er niet genoeg mensen kwamen. Het blijft een bedrijf."

Italy Pizza doet meer om klanten te lokken dan alleen pizza's bakken. Nadat mijn pizza werd geserveerd, trakteerde de serveerster de gasten op een indrukwekkende karaokesessie.

Op het televisiescherm zag je typisch Noord-Koreaanse dingen zoals gevechtsvliegtuigen, wapens, tanks en zware industrie.

De pizza, en met name de krokante korst, smaakte best goed. De tomatensaus was wat minder, maar mensen in Noord-Korea hebben toch geen vergelijkingsmateriaal.

De meeste pizza's kostten tussen de vijf en negen euro, waardoor ze onbetaalbaar zijn voor de meeste inwoners. Ik vroeg me af pizza eten hier een statussymbool is.

Cockerell denkt van niet. "In Noord-Korea houden mensen nog steeds niet van eten in het openbaar," zegt hij. "Je zou denken dat de restaurants mooie uitzichten hebben, maar vaak worden er gordijnen voor de ramen gehangen. Het is nu wel sociaal geaccepteerd om meer geld te hebben dan iemand anders, maar vroeger werd uit eten gaan gezien als iets waar je mee te koop liep. Dat vinden de mensen niet oké in Noord-Korea, het is aangeboren conservatisme."

Als ik ooit weer in Pyongyang ben, ga ik terug naar Italy Pizza en bestel ik de fruitpizza. Als iets verwijst naar aangeboren conservatisme, is het dit wel.

Volg Jamie Fullerton op Twitter.