Door wiet smaakt eten echt lekkerder

Tijdens de aids-crisis van de jaren 1980 was er een kleine oude dame genaamd Mary Jane Rathbun, die dankzij haar liefdadigheidswerk al snel bekend werd als 'Brownie Mary'. Ze stopte gebakjes vol met wiet en deelde ze stiekem uit aan de hongerige, doodzieke mannen in het General Hospital van San Francisco waar ze als vrijwilliger werkte.

Op het hoogtepunt van deze ondergrondse missie van barmhartigheid, maakte ze wekelijks honderden "magische brownies" in haar krappe keukentje. Zij betaalde de boter, de bloem, de suiker en de cacao van haar aow'tje, terwijl mensen uit de buurt haar de nodige wiet verstrekten. In haar jarenlange daad van verzet werd ze in totaal (maar) drie keer gearresteerd - en elke keer bleef ze doorgaan. Omdat ze wist wat we nu bijna allemaal weten: wiet is het beste medicijn bij een gebrek aan eetlust.

"Mijn kinderen sterven," vertelde Brownie Mary de Los Angeles Times in 1995 een jaar voordat ze meehielp om de eerste wet voor medicinale cannabis in de Verenigde Staten erdoorheen te krijgen. Ze doelde hiermee op 'haar' aidspatiënten die allemaal last hadden van een gebrek aan eetlust tot Mary langskwam. "Waarom marihuana dan niet wordt toegestaan zal ik nooit begrijpen."

Nu, twintig jaar later, blijkt dat cannabis kan helpen bij tal van ziektes. Van epilepsie, MS, ALS en de ziekte van Alzheimer tot angst en ontstekingen, maar vooral het aanwakkeren van de eetlust zorgde ervoor dat dokters anders over een blowtje gingen denken.

Dr. Donald Abrams, nu hoofd van Hematologie en Oncologie in het San Francisco General Hospital, zag al in de jaren zeventig dat zijn patienten positief waren over de effecten van wiet. In deze tijd waren er alleen zware pillen beschikbaar om mensen aan het eten te krijgen. Toen hij in 1989 een vriend verloor aan HIV/AIDS, zag hij met eigen ogen hoe marijuana zijn naderende einde dragelijk maakte.

Vanaf dat moment was hij vastbesloten om ook wetenschappelijk vast te stellen wat hij met z'n eigen ogen gezien dacht te hebben. Maar het grote probleem was dat de Amerikaanse overheid op geen enkele manier wilde meewerken. De enige partij die cannabis voor wetenschappelijk gebruik kan goedkeuren, is het National Institute on Drug Abuse (NIDA). Zodra een studie niet specifiek gericht is op het aantonen van de nadelen van wiet, weigert het NIDA de meewerking.

Abrams was woest: "Ik moet u zeggen dat omgaan met het NIDA de slechtste ervaring van mijn carrière is geweest, " schreef hij in een open brief aan de toenmalige directeur van NIDA toen zijn verzoek om onderzoek werd afgewezen. "Negen maanden heb ik geen officiële communicatie van u ontvangen, zelfs de meest frustrerende overheidsinstellingen maken het niet zo bont. En die 'oprechtheid' waarmee u hoopt dat nieuwe behandelingen snel worden gevonden, voelt zo hypocriet dat ik er niet goed van wordt. U had de kans om een dienst te doen voor de gemeenschap van mensen met aids. Maar u en uw instituut hebben gefaald. In de woorden van de gemeenschap: shame!"

Ook stonede muizen krijgen de munchies Natuurlijk hoef je niet ernstig ziek te zijn om de geneugten van een toegenomen eetlust te waarderen. Maar er is nu wat harde wetenschap om het te ondersteunen. Een team Europese wetenschappers, onder leiding van Giovanni Marsicano van de Universiteit van Bordeaux, bewees in een nieuwe studie dat de cannabinoïdereceptoren in de hersenen de eetlust van vastende muizen vergroten als hun geurdetectie verhoogd wordt. THC -het primaire psychoactieve ingrediënt in marihuana- past in speciale receptoren in het reukorgaan van de hersenen. Hierdoor ruiken en proeven gebruikers voedsel veel intenser. Aangezien deze wetenschappers zich specialiseren in het bestuderen van neurologische afwijkingen, richten hun aanbevelingen zich meer op de praktische medische toepassing hiervan. De haute stoner cuisine komt helaas niet aan bod.

"Eetstoornissen als anorexia worden vergezeld van een veranderde waarneming in het algemeen," merkt Marsicano op. "Geur is gekoppeld aan de voedselinname en verandert bij verschillende aandoeningen. Dus één van de dingen waar we ons in de toekomst op willen richten is hoe lichaamseigen cannabinoïden misschien kunnen worden ingezet bij nieuwe therapieën."

Volgens Smithsonian Magazine, begonnen Marsicano en zijn team met "het blootstellen van muizen (in toenemende mate gebruikt in neurowetenschappelijk onderzoek vanwege de verrassende hoeveelheid cognitieve gelijkenissen die ze delen met mensen) aan banaan- en amandelolie als een test op gevoeligheid voor geur. De muizen snoven uitvoerig aan de olie, maar waren er na een tijdje klaar mee. Zogeheten olfactorische gewenning. Toen de muizen vervolgens THC kregen toegediend, bleven ze maar ruiken aan de olie, wat aantoonde dat ze er veel gevoeliger voor waren. Toen ze eten kregen toegediend, aten ze ook een stuk meer.

Een tweede set muizen werd opgetrommeld, deze waren alleen zo genetisch gemodificeerd dat ze geen cannabidoïdereceptor meer hadden in hun reukorgaan. Ze deden hetzelfde experiment. Dit keer had THC geen enkel effect. Het toont precies aan waarom we de munchies krijgen als we blowen. Toen de muizen vervolgens een dag lang niet te eten kregen, begonnen hun reukorganen als een malle cannabidoïden aan te maken. Er waren alleen geen receptoren meer om de stoffen hun werk te laten toen.

Nu denk je: kun je op deze manier niet een obesitasmedicijn ontwikkelen, met een soort anti-munchies effect? Daar is inderdaad aan gewerkt maar het experiment met het middel 'Rimonabant' werd stopgezet toen de mensen die meededen zichzelf veel vaker van kant wilden maken. Het medicijn werd in 2008 verboden. Als je geen plezier meer kunt beleven aan eten, word je daar vreselijk depressief van. Met cannabinoïden moet je niet fucken.

Hoe dan ook, het wetenschappelijke bewijs is geleverd. Het is een kwestie van tijd tot het eerste restaurant met een wietsommelier zich aandient.