Deze voormalige bendeleden bakken lekkere broodjes

"Lust je misschien een stukje brood?"

Een oprecht aanbod van een jonge kerel die verschillende soorten brood van Homeboy Bakery uitdeelt op een markt in Hollywood. Hij legt precies uit hoe het brood is gemaakt ­– met Merlot en cranberries – en vertelt net zo openlijk dat hij bezig is om de gevangenistatoeages rond zijn ogen weg te laten laseren. Hij doet, net als honderden anderen, mee aan het trainingsprogramma van Homeboy Industries, een non-profitorganisatie in Los Angeles die zich richt op het helpen van voormalige bendeleden en het verminderen van recidive.

Het begon allemaal in 1988 in East Los Angeles met dominee Gregory Boyle, of 'Father G' voor intimi. Een verlaten pakhuis werd een bakkerij, er kwam een cateringbedrijf (Homegirl Café) en een cadeauwinkel. De overkoepelende organisatie, Homeboy Industries, helpt de gemeenschap door middel van de distributie van brood, chips en salsa's. Ze hebben kraampjes op markten, een splinternieuwe foodtruck, een internetwinkel en een restaurant in het stadhuis.

Alles wat je koopt, van maïsbrood met jalapeño's en bananencake tot guacamole met gegrilde ananas, helpt de leerlingen met werk, rechtshulp, verslavingszorg, tatoeageverwijdering, gezondheidszorg, psychiatrische hulp, en alles wat ze nog meer nodig hebben.

Arlan Crane, voormalig chef-kok bij Whole Foods, is directeur van eten en drinken bij Homeboy Industries. Ze houdt toezicht over dertig leerlingen in de keuken van Homegirl.

"Het is een werkopleiding, maar ze moeten ook aan zichzelf werken." Crane legt uit dat de aanpak over meer gaat dan alleen eten. Mensen die vroeger in rivaliserende bendes zaten, moeten met elkaar samenwerken. "De vrouwen moeten het restaurant kunnen runnen zonder mij. Ze moeten ervoor zorgen dat ze hun problemen achter zich laten, naar school en naar hun casemanagers gaan. Voor een baantje bij de cateringafdeling moeten ze solliciteren, en dat kan alleen als ze de training hebben doorlopen. Twee van onze stagiairs zijn zojuist overgestapt van catering naar de foodtruck." Ze benadrukt dat het er niet om gaat om personeel vast te houden, maar om ze in staat te stellen overal werk te kunnen vinden.

Dat het programma werkt, zie je bijvoorbeeld aan Mariana Enriquez. Negen jaar geleden begon ze hier met de vloer dweilen, nu stuurt ze de hele keukenbrigade aan. Ze is een inspiratie en een mentor voor de anderen. Ze probeert mensen uit een slachtofferrol te halen. "We zeggen altijd: kom gewoon hier werken, het is hier één grote familie."

De 39-jarige Malo loopt via Homeboy stage bij een Franse bistro in Beverly Hills. Hij is bijna klaar, en wordt er binnenkort aangenomen als bakker. Hij zegt dat dit zijn eerste echte baantje is. Toen hij vrijkwam uit de gevangenis kwam hij bij Homeboy terecht nadat de afkickkliniek het tatoeageverwijderingsprogramma had aanbevolen. Hij raakte al snel geïnteresseerd in de opleidingen die ze gaven.

"Ze vonden dat ik lekker kon koken, dus kreeg ik een baantje in de bakkerij," vertelt hij. "Je moet wel willen veranderen, anders werkt het programma niet," zegt hij. "Ik was het bendeleven en de criminaliteit beu."

Zijn vroegere vriendjes uit de bende accepteerden de nieuwe Malo eerst niet. "Ze probeerden me te pakken bij de kliniek, zelfs in het bijzijn van mijn familie. Maar ze zagen dat ik net zo sterk was als zij, en nu laten ze me met rust. Ik blijf wel weg uit mijn oude buurt."

Hij zag het eerst niet erg zitten om de keuken van Homeboy om te ruilen voor de Franse bistro, maar hij is blij dat hij het gedaan heeft. Nu mag hij broden ontwerpen en enorme taarten, onder de strenge leiding van wereldberoemde chefs. "Van sommige dingen weet ik niet hoe je ze moet uitspreken, maar ik kan ze wel vinden als ernaar gevraagd wordt."

"Het is gaaf om te zien hoe ze groeien," vertelt Crane. "We zijn ontzettend knuffelig, het is een warme en prettige omgeving. Het zijn meer dan alleen werknemers. Daarom is het ook zo hartverscheurend om te zien als iemand het niet redt. Maar soms komen ze dan later terug, en lukt het ze alsnog, als ze er klaar voor zijn. We zeggen altijd: je verlaat ons voordat wij jou verlaten."