"In Mexico zijn we niet bang voor de dood," vertelt Guillermo Jiménez. "We lijden en huilen om de overledenen, maar putten ook kracht uit de wetenschap dat we ze ieder jaar weer kunnen herdenken op deze feestdag."Guillermo is de eigenaar van Jiménez Brothers, een bedrijf dat al sinds 1920 in het noordelijke deel van Mexico-Stad is gevestigd. Ze zijn gespecialiseerd in het maken van suikerschedels en ander populair Mexicaans snoep. "Mexico is een land met een rijke cultuur en een hoop tradities," vervolgt hij. "Een van de belangrijkste aspecten van onze identiteit is de opvatting over het leven, de dood, en de tradities en geloofsovertuigingen die daarmee gepaard gaan."
Advertentie
Guillermo Jiménez in zijn snoepfabriek, Jimenez Brothers.
Dia de los Muertos (Dag van de Doden) is wellicht een van de belangrijkste feestdagen voor een Mexicaan. Het is de tijd dat we onze overleden vrienden en familieleden herdenken door naar het kerkhof te gaan en hun favoriete eten te offeren op een altaar. Dit soort altaren worden niet alleen gevuld met het favoriete eten en drinken van onze overleden naasten, maar ook nog eens versierd met kaarsen en bloemen. Sommige mensen laten zelfs speelgoed achter voor de geesten van overleden kinderen, en alcohol voor de volwassen zielen. De festiviteiten beginnen op 31 oktober stipt om middernacht. Gedurende de daaropvolgende drie dagen eten, drinken en dansen we. Hoewel het evenement in Mexico per regio verschilt, zijn suikerschedels het universele symbool van de Dag van de Doden.Juana, één van de suikerschedel-verkoopsters op La Merced Marked (die in hartje Mexico-Stad te vinden is) houdt er een interessante theorie op na over waarom er zoveel geofferd wordt: "Het voedsel vergaat niet," zegt ze. "Zelfs fruit of vlees niet. De kleur blijft hetzelfde, maar als je ze een dag later proeft, dan hebben ze helemaal geen smaak meer."En de suikerschedels? "Oh! Dat weet ik niet," zegt ze. "Ik denk dat suiker geen last heeft van de geesten, omdat de zoete smaak blijft. Misschien wordt die smaak zelfs alleen maar sterker."
Als je één van deze suikerschedels eet, proef je zo'n beetje hetzelfde als wanneer je tien suikerklontjes in je mond stopt. Het is geen geheim hoe je dit soort suikerbommetjes maakt. Het enige wat je nodig hebt is suiker, een beetje citroen, water, en hittebestendige handen.
Advertentie
De Jiménez Brothers koken een klein beetje water met twintig kilo witte suiker, waarvan ze driehonderd kleine schedeltjes maken. "Het geheim om erachter te komen of het kokende mengsel klaar is om in je handen te nemen, is om het te mengen met wat koud water," zegt Guillermo's neef William, die toezicht houdt op het hele proces.
Ik weet niet wat ik zie als hij zijn blote handen in het vat kokend water stopt om bloedhete suiker eruit te pakken. Ik vraag hem of zijn handen nu verbrand zijn. "Welnee, ik doe het zo snel dat er niet eens tijd is om mijn handen te branden," zegt hij. "En je raakt er ook aan gewend. We hebben dit riedeltje allemaal wel eens gedaan."
De echte magie begint pas wanneer hij met zijn handen kleine balletjes weet te maken van de siroop. Hij zet het vuur uit en laat het mengsel een minuut rusten voordat hij het grondig mixt met een houten lepel. Het moet eerst wit worden, kleine belletjes vertonen en dan een minuut rusten. Daarna is het klaar.
Het goedje wordt dan overgegoten in vormpjes van klei, waarin het mag afkoelen. Daarna wordt het versierd met glazuur dat wordt gemaakt van suikerglas, eiwit en kleurstof. Guillermo legt uit dat zijn bedrijf als eerste besloot om deze psychedelische schedels uit de jaren zeventig te gebruiken, waarna ze door iedereen werden gekopieerd. Hij vertelt dat ze sinds die dag continu nagemaakt worden, omdat ze altijd zoveel kleur gebruiken.
William en zijn familie zijn een van de weinigen die deze traditie hoog houden. William zegt daarover: "Wij groeiden op met dit snoep, het is onderdeel van ons leven, maar men is bang dat deze kunstvorm uitsterft, omdat de suikerprijzen ieder jaar toenemen en jonge mensen niet zoveel geven om tradities." Hij vervolgt: "Een altaar zonder suikerschedels is gewoon niet hetzelfde."