Hoe ik verliefd werd op een Italiaanse chauvinist en zelf in een pastasnob veranderde

Ik werd verliefd op Claudia in Berlijn – toen ik het nog normaal vond om pasta te snijden en met een lepel in mijn mond te schuiven. Nu, twee jaar later, geeft alles van Bertolli me rillingen en heb ik tomatenpuree uit blik uit mijn leven gebannen. Als die dingen je lief zijn, word je beter nooit verliefd op een Italiaan. En als dat toch gebeurt, moet je dit weten: als je er niet voor openstaat om te veranderen in een pastasnob, blijf je waarschijnlijk achter met een gebroken hart.

Tijdens mijn tweede date met Claudia hadden we het over eten. Koken is een van mijn grootste hobby's, maar ik begreep al snel dat haar lat heel hoog lag. Ze vertelde me over hoe het uit raakte met haar ex (sowieso al een angstaanjagend onderwerp): hij had pasta gekookt, laten uitdruipen in een vergiet, vervolgens een tomatensaus gemaakt met een kakafonie aan ingrediënten en die over de inmiddels lauwe, samengeklitte homp slierten op haar bord gegoten. Ze omschreef deze scene met horror in haar ogen, terwijl haar handen wild het bekende Italiaanse handgebaar maakten. "Er is maar één manier om pasta te koken," zei ze, "en die snapte hij niet."

Uit schrik voor dit pastaextremisme besloot ik om het slimmer aan te pakken dan mijn Duitse voorganger. Ik stopte mijn pastakunsten (waarvan ik toen nog dacht dat ik die had) diep weg in de keukenla en kookte alleen nog maar gerechten die niks met Italië te maken hadden, maar zelfs dat bleek een hele opgave. Geen volk ter wereld is kritischer en kortzichtiger als het op eten aankomt dan gli Italiani, en ook al is de Japanse sushi, het Vlaamse gehaktbrood, Vietnamese pho of die Mexicaanse taco de allerlekkerste ooit, in hun ogen blijft het allemaal mwah.

In de volgende maanden leerde ik hoe trots Italianen op hun keuken zijn, en hoe graag ze dat luid pratend en klagend aan de wereld verkondigen. Toen ik onlangs met Claudia en haar Italiaanse vriendengroep in een Berlijns koffietentje zat, waren ze een half uur lang de koffie aan het afzeiken. Ze noemden het "slootwater met een koffiesmaakje" en vertelden luidkeels en onbeschaamd dat zelfs de koffies die je in Italië voor vijftig cent kan kopen bij de kiosk beter zijn dan dit. Op het verjaardagsfeest van een Italiaanse vriend werd ik zelf het slachtoffer. Hij vroeg om hulp in de keuken en ik – goed aangeschoten – besloot om mijn skills die ik op de hotelschool had opgedaan in de strijd te gooien. Ik had al spijt van mijn beslissing na mijn eerste minuut in de keuken; alles wat ik deed was verkeerd. Ik moest twee bergen wortels en selderij fijnsnijden voor de sofritto (de basis van elke tomatensaus), maar kreeg gelijk op mijn donder. Hij duwde me aan de kant en begon fanatiek een wortel te snijden in snippers die zo fijn waren dat je ze apart bijna niet meer kon zien liggen. Naast me lag een monsterlijke berg wortels op me te wachten. Echt? Die hele berg? Toen hij even later naar het toilet ging, ben ik de keuken uitgeglipt om nooit meer terug te komen.

Ik zag Claudia voor het eerst uit haar pastasnobslof schieten toen we een flyer van een pizzeria in de bus kregen. Een pizza met zalm, spinazie en hollandaisesaus bleek godslastering, net als ananas en ham op één deegbodem. Ze vroeg me hoe "wij Noord-Europeanen" de naam van de Italiaanse keuken zo door het slijk konden halen. Mijn kookkunsten werden mee gestigmatiseerd en ik kon er geen woord tegenin brengen – in de keuken is het onmogelijk om een argument te winnen van een Italiaan.

Alles wat "mijn volk" uitvoert met pizza en pasta is in principe een hartaanval voor een doorsnee Italiaan. De kooktijd op onze verpakkingen is veel te lang, we gebruiken diepvriesgroenten en tomatenpuree uit blik, doen veel te veel ingrediënten in onze pastasauzen, gaan hard met zogenaamde Italiaanse kruidenmixen en oregano, eten mozzarella uit zakjes van veertig cent, gooien slagroom bij de carbonara, en lijden allemaal aan vorkenfobie – pasta oplepelen is verboden, een pastasaus mag niet meer dan drie ingrediënten bevatten, en alles moet al dente en ultravers zijn.

Ik vond het allemaal een beetje overdreven – je hoort de Chinezen toch ook nooit klagen over onze Europees-Chinese babi pangang? Of over het feit dat we de nasi niet met stokjes eten? Maar ik ben erg geïnteresseerd in eten en wilde graag goed worden in de Italiaanse keuken, dus ik besloot om niet met mijn vriendin in discussie te gaan. Ze leerde me over burrata en pecorino, kwaliteitsproducten, soorten tomaten en olijfolie, minimalistisch koken en andere spelregels. Toen we haar familie in Florence gingen bezoeken, vielen de puzzelstukken in elkaar. Ik geef toe dat ik me moest inhouden om niet naar mijn mes te grijpen en mijn pasta te snijden, maar ik heb zelden zo goed gegeten als toen.

Toen ik na die familietrip terugkeerde naar Berlijn, betrapte ik mezelf erop dat ik mijn neus ophaalde als iemand een pizza bij Domino's wilde bestellen, dat ik commentaar gaf op slappe koffie en doorkookte pasta, geïrriteerd lachte om de pizzareclame van Casa di Mama, en spontaan mijn spaghetti rond een vork begon te draaien. Help – ben ik echt een pastasnob geworden? Ik vond het eerst maar raar dat Claudia's vader grote flessen olijfolie naar ons opstuurde en dat haar moeder een koffer vol Parmezaanse kaas, gedroogde paddenstoelen en vers focacciabrood meebracht als ze ons opzocht. Maar inmiddels begrijp ik het allemaal.

Wie de Italiaanse keuken leert begrijpen, kan onmogelijk terug naar onze verlepte, verzwakte versie ervan. Ik kan nu gewoon ongestoord pasta bereiden als we 's nachts terug komen van stappen, en Claudia vindt het lekker. Als je gepassioneerd bent door koken en openstaat voor verandering, én verliefd bent op een Italiaan, raad ik je aan te zwijgen, te knikken en te accepteren. Als dat niet lukt is je relatie waarschijnlijk gedoemd – of je moet gewoon nooit koken. Echt, mijd het fornuis als een virus, want wat je ook maakt, het is toch nooit goed genoeg.

Als ik je ontmoedigd heb, houd dan dit in je achterhoofd: Italianen zijn even gepassioneerd in de slaapkamer als in de keuken, en dat is al even verslavend als hun gerechten.

Zoals verteld aan Stefanie Staelens.