Een culinaire recensie van de Pitastraat in Brussel

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: op stap in hartje Brussel ervaart je doorzopen lichaam plots de nood om met iets warms, goedkoops en snel een extra bodempje te leggen met oog op het tweede deel van de nacht in keten als de Celtica of de Zodiak. Op dat moment maken we allemaal dezelfde fout door ons aangetrokken te voelen door de kleurrijke lichten van de Kaasmarktstraat en de vriendelijke kelners die er werken en er op een nepleren bank plaats te nemen tussen luide toeristen.

Eens je zit, blijf je sukkelen met de onbeantwoorde vraag die door je niet zo heldere hoofd spookt: Welke snack kies ik? Dat zocht ik op een vrijdagavond voor jullie uit. Dit is de ultieme ranking van de vijf snackbars die alle vijf beweren de ‘beste pita van de stad’ te serveren.

Kwestie van professioneel te werk te gaan koos ik ervoor om ze in de juiste volgorde uit te proberen. Het gaat hier dus om de eerste snackbar links in de straat als je met je rug naar de Grote Markt staat. Meteen doen die gasten ambetant. We mogen niet ter plekke eten als we enkel een pitabroodje bestellen. Wanneer we twee drankjes nemen om die gierigaards een plezier te doen, mogen we blijven. Ik vraag hen naar hun beste pita. Ze raden me hun klassieker aan: gyros, kool en witte saus. Tien punten voor originaliteit. Ik krijg niet eens de tijd om de mooie Griekse schilderijen en het decor met trompe-l’oeil te bestuderen of mijn pita staat al voor mijn neus.

De presentatie is niet om over naar huis te schrijven. Een kartonnen bord en een servet dat ook kan dienen als schuurpapier. Het vlees is lekker en niet te vettig. Het brood is dan weer droog en te dun. Saus is er in overvloed. Het is eetbaar en voor vier euro is het dik in orde. Ik eet de pita verder op in dit decor dat mij doet dromen van Santorini.

Prijs: 4 euro
Ontvangst en service: 2/10
Sfeer en gezelligheid: 7/10
Snelheid: 10/10
Aspect en presentatie: 3/10
Smaak: 7/10

Plaka plakt tegen snackbar Hellas. De ontvangst is zoals doorgaans heel (te) sympathiek en heel (te) luidruchtig. Goed nieuws, hier is het geen probleem om binnen te zitten met slechts een pitabroodje. Nog goed nieuws, ook hier is bijna alles rood geschilderd en zijn de muurschilderingen nogal kitsch. Andermaal vraag ik naar de beste pita, en ook hier krijg ik te horen dat het om de klassieke gyros gaat met blokjes tomaat en komkommer. Twee minuten later krijg ik het warme broodje voorgeschoteld. Met een echte servet. Klasse.

De pita ziet er echt lekker uit. Ik neem er een hap van terwijl mijn vriend honderden foto’s neemt met zijn verblindende flash. De witte saus is heel vloeibaar en smaakt sterk naar yoghurt. Ik knoei er enorm mee. Het brood is veel dikker, smeuïger en dus lekkerder dan bij Hellas. Het vlees is lekker krokant maar eerder zuinig gegeven. De manager stapt op ons af en maakt zich kwaad, omdat we foto’s maken zonder zijn toestemming. Dit lijkt me een goed moment om me voor te doen als een Russische foodblogster. De pita valt me wat zwaar op de maag en de saus smaakt te zout. Daarom en omwille van de plas vet in het bord laat ik het half opgegeten liggen.

Prijs: 4 euro
Ontvangst en service: 4/10
Sfeer en gezelligheid: 7/10
Snelheid: 10/10
Aspect en presentatie: 8/10
Smaak: 6/10

Ik gun mezelf een digestief kwartier pauze alvorens te bezwijken aan de serenade van de kelner van Mykonos. Op de muur charmeert een topless zeemeermin mij. Ik vraag de uitbater om raad in een Engels dat hopelijk voldoende Russisch verraadt. Zonder aarzelen raadt hij de Mykonos pita aan. Spasiba. Vijf minuten sirtaki later, staat het gerecht er eindelijk. Een kunstwerk. Ik moet bijna een traantje wegpinken. Het brood heeft niet de gewoonlijke ronde vorm en het is ingepakt in een papier met roze Vichy-ruitjes.

Zonder enige honger begin ik eraan. Het brood is dik, maar lekker warm en knapperig. Tussen de ingrediënten zitten tomaten, ajuin en frietjes, kwestie van de Belgische gastronomie erin te verwerken. Het is super lekker. Tot mijn smaakpapillen een alarmsignaal naar mijn hersens doorsturen: dit vlees is degoutant. Ik zie beelden voor mijn ogen die recht uit de hel komen. Een stuk rot vlees, dat vergeten en beschimmelde stukje ham in de koelkast, en - jawel - uiteindelijk ook de beruchte witte saus. Ik ga naar buiten om een luchtje te scheppen en om in een keer alles in de vuilbak uit te spuwen. Jammer, het was nochtans goed begonnen.

Prijs: 5 euro
Ontvangst en service: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Snelheid: 8/10
Aspect en presentatie: 10/10
Smaak: 3/10

Ik ben best opgelucht dat deze snackbar de voorlaatste is. De zaal is nogal groot maar leeg. De uitbaters hebben de standaard van muurschilderingen hier eigenhandig verlegd: de ramen zijn verlicht met blauwe ledverlichting. Zo veel schoonheid verblindt me. We zetten ons kort bij een leeg aquarium en ik bestel de - twee keer raden - Santorini pita. Ik moet langer wachten dan gewoonlijk, maar de muziek is nog steeds Grieks. De kelners kijken niet op of weg wanneer we sfeerfoto’s nemen. Ze hebben het niet eens door.

De pita arriveert, heel eenvoudig in een wit bord. Ze hebben er tomaten en fetakaas op gestrooid. En we zijn weer vertrokken. Het brood is perfect en lijkt artisanaal gemaakt. De gyros smaakt heerlijk en zwemt gelukkig niet in de saus. Dit is echt lekker. Enige minpunt: de fetakaas is zo droog dat het naar karton smaakt.

Prijs: 5 euro
Ontvangst en service: 6/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Snelheid: 5/10
Aspect en presentatie: 7/10
Smaak: 7/10

Eindelijk bereik ik de laatste halte bovenaan de straat. Snackbar Athènes staat igelijk aan verlossing. De drie bovenste knopen van mijn jeansbroek zijn al een tijdje geleden opengesprongen, maar ik ga ervoor en stap die laatste eettent binnen. De uitbater is heel vriendelijk, hij maakt mopjes en raadt ons een eenvoudige, klassieke pita aan. Gyros, kool en witte saus, de cirkel is rond. We installeren ons op het terras, want het interieur is niet fantastisch, de muurschilderingen zijn niet super en ik ben de frituurgeur kotsbeu. Ik kan nog net een sigaret roken of mijn vijfde pita wordt geserveerd in een inox schaaltje.

Als ik het broodje ophef, weegt het evenveel als een dood varken. Dat gewicht, ik voel het meteen: dit broodje wordt het lekkerste. Voor zover het mathematisch mogelijk is, neem ik mijn tweede hap al voor de eerste.. Niets kan me tegenhouden: de kletsende baas niet, de eeuwige kutmuziek niet en ook de urban legend niet. De saus is net als de kool met vakmanschap gedoseerd. Het brood heeft het ondanks de grote hoeveelheden niet begeven, waardoor mijn handen dus uitzonderlijk proper bleven. Als een nette Russische prinses neem ik nog twee lekstokken mee als souveniertje.

Prijs: 4 euro
Ontvangst en service: 9/10
Sfeer en decor: 7/10
Snelheid: 7/10
Aspect en presentatie: 7/10
Smaak: 9/10

Conclusie: Laten we eerlijk zijn, de Kaasmarktstraat is niet bepaald de Olympische spelen van de gastronomie. Je zult er ook ongetwijfeld meer Hephaistossen tegenkomen dan Apollos, maar als je een snelle snack zoekt, is het er niet erger dan elders. Neem gewoon de tijd om de berg helemaal te beklimmen en ga er misschien niet helemaal nuchter naartoe. Mijn adem de dag nadien is nog een ander verhaal, maar daar ga ik hier geen details over geven.