Rauwe punkfoto’s die een Gentse fotograaf vond op een verloren USB-stick

Krijg elke zaterdag onze 10 beste verhalen en fotoreeksen gemaild: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Fotograaf Viktor Van Hoof (22) vond twee jaar geleden een USB-stick in een Gents skatepark. ‘Cool’, dacht hij, ‘die komt me morgen handig van pas in de copyshop.’ Gelukkig voor hem werd die USB-stick niet strategisch achtergelaten door één van de vele hackers die zo computers binnendringen, maar trof hij simpelweg duizenden rauwe beelden van een groep punkers aan. Viktor bewerkte de foto’s, verzon er een verhaal bij, stelde ze tentoon en legde zijn herinterpretatie vast in een boek. Pas nadien ging hij aanbellen bij Stef, de ware eigenaar van de foto’s, met de USB-stick én het boek onder z’n arm. We spraken ze allebei.

VICE: Hé Viktor, wat kreeg je juist te zien toen je de verloren USB-stick in je computer stak?
Viktor: Duizenden afbeeldingen, de ene al grimmiger dan de andere. Het waren sfeerverslagen en herinneringen van dezelfde hechte vriendengroep. Aan de manier waarop ze zich kleedden en leefden, zag ik dat het echte punkers waren. Voor een schoolopdracht moest ik toen net een fictieve documentaire maken – die USB-stick kwam dus precies op het juiste moment.

Herkende je iemand op de foto’s?
Viktor:Ik kende niemand van hen. Het leken me toeristen uit Amerika. Maar toen ik ze helemaal begon te ontleden, voelde het na een tijdje net alsof ze goede kennissen van me waren. Zo was ook Stef, de eigenaar van de USB-stick, op den duur een heel vertrouwd gezicht voor mij geworden, maar ik natuurlijk niet voor hem.

Hey Stef, hoe komt het eigenlijk dat je die USB-stick bent kwijtgespeeld?
Stef: Ik had niet door dat ik hem kwijt was, en dan kreeg ik plots een bericht van Viktor op Facebook. Hij zei dat hij een USB-stick van mij had gevonden en wilde afspreken. Ik dacht alleen maar: ‘huh?’

Wat heb je juist met de foto’s gedaan, Viktor?
Viktor: Deze foto’s zijn geen ordinaire kiekjes. Het lijken eerder beelden van een licht occulte samenkomst met exhibitionisme en sadomasochisme. Alsof die vriendengroep erg geïsoleerd leeft en in een kleine vernauwde bubbel rondzweeft. Dat gevoel wilde ik gebruiken. Ik heb bij sommige foto’s ingezoomd op bepaalde details, en Chinees kalkpapier gebruikt om de sfeer nog grimmiger te maken. De foto’s zijn genomen in Europa en Amerika, maar in mijn interpretatie speelt alles zich af op één moment, in een claustrofobische ruimte in de nacht. Die interpretatie heb ik dan tentoongesteld en vastgelegd in een publicatie. Het boek heet ‘Van onze nachten dromen sommigen toch’.

Hoe reageerde Stef toen je hem het boek toonde?
Viktor: Hij was sprakeloos. Ik ook, trouwens. Dan riep hij zijn vriendin erbij en stonden we daar met z’n drieën in de living, met onze opengevallen monden. Hij leek erg blij, en ik was dat natuurlijk ook, want voor hetzelfde geld had hij me op m’n gezicht geslagen. Hij nam zijn tijd en apprecieerde mijn werk. Ik denk dat hij het wel aantrekkelijk vond dat ik de beelden zo trashy had bewerkt, met zo’n punk esthetiek.
Stef: Het was echt raar om te zien dat hij met die foto’s een hele expositie had gemaakt, maar tegelijkertijd ook heel vet. Zoiets maak je niet elke dag mee.

Heeft Viktor de foto’s op de juiste manier geïnterpreteerd?
Stef:Op een bepaalde manier klopt zijn verhaal wel. Ik kreeg er een beetje een melancholisch en nostalgisch gevoel van: deze foto’s zijn herinneringen aan een mooie tijd.

Trouwens Viktor, hoe heb je Stef gevonden?
Viktor: Op de USB-stick stond ook een bestandje met facturatiegegevens en een telefoonnummer, daar heb ik naar gebeld toen de expositie al was afgelopen. De moeder van Stef nam op, maar ze had haar zoon al twee jaar niet meer gezien en wist ook niet waar hij was. Ze gaf me wel zijn naam en e-mailadres. Op mijn mails kwam geen antwoord, dus heb ik Stef dan maar op Facebook opgezocht. Hij bleek gewoon een Gentenaar te zijn die vlakbij mij woonde. Dus ben ik een jaar geleden langsgeweest bij hem thuis.

Hoe was jullie ontmoeting?
Viktor: Ik had enkel gezegd dat ik een USB-stick had gevonden met zijn naam op, nog niet dat ik er ook iets mee had gedaan. Daarmee wou ik hem verrassen op het moment zelf. Met het boekje onder de arm ben ik bij hem thuis gaan aanbellen. Ik was nerveus. Op het moment dat hij opendeed, schoten al die beelden nog eens door mijn hoofd. Ik vroeg of ik binnen mocht komen. Dat moet een beetje raar zijn geweest, want dat doe je normaal gezien niet als je enkel een USB-stick wilt teruggeven. Zijn interieur zag er helemaal uit zoals ik het me had voorgesteld: een gothic punk sfeertje vol lege bierflesjes. Het was allemaal zo vertrouwd, alsof ik hem al jaren kende. Dan gaf ik hem de USB-stick terug en zei ik dat nog een verrassing voor hem had.

Wanneer zijn de foto’s genomen, Stef?
Stef: In 2011 en 2012. Een paar maanden daarvoor had ik op een festival in Londen mijn ex-vriendin leren kennen, een Texaanse. Daarna besloot ik haar te bezoeken in Amarillo in Texas. Normaal gezien ging ik maar voor een paar weken – dat is uitgelopen tot een paar maanden. De mensen op de foto’s zijn voornamelijk haar vrienden, mensen met te veel tijd om handen. Er viel bijna niks te doen in Amarillo, een heel christelijke stad vol rednecks. We zaten altijd bij iemand thuis en hebben er veel gedronken en gefeest. We hadden allemaal niet veel geld en leefden een beetje the low life.

Wat is er aan het gebeuren op die foto’s met armen vol krassen, en de man met het mes?
Stef: Die met dat mes, daar was ik niet bij, die foto’s heeft mijn toenmalige vriendin gemaakt. Ik weet het niet. Het was laat op de nacht en we waren scheef. Zoals gezegd: in die stad viel nooit iets te doen, dus moest je zelf je eigen plezier creëren. Veel van die mensen zijn bezig met kunst, fotografie en skaten. Ze hebben een alternatieve levensstijl en zetten zichzelf af tegen de norm. Daarom snappen ze Viktors project en hadden ze ook met de expliciete foto’s geen problemen. 'Doe maar', zeiden ze.

Ben je nog steeds bevriend met hen?
Stef:We horen elkaar niet meer zo intens als vroeger, maar we schrijven wel nog brieven. Ik heb ook de indruk dat iedereen nog een beetje hetzelfde leven leidt. Sommigen doen het wat kalmer aan omwille van gezondheidsredenen, maar de meerderheid is toch nog z’n eigen alternatieve leventje aan het leiden, tegen de verwachtingen van de maatschappij in.

Niemand van mijn vrienden volgt het typische padje van studeren, werk vinden en dan een lief. Ook niet de mensen waarmee ik optrek in België. Zelf ben ik net dertig geworden. Ik ben nu een beetje meer volwassen, slimmer en wijzer, maar in mijn hart blijf ik ook nog een kind. Waarom saai doen, als het ook plezant kan?

‘Van onze nachten dromen sommigen toch’ en ander werk van Viktor Van Hoof vind je op zijn website en Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België nu op Instagram.