Als de fruithemel bestaat dan is-ie in Colombia

Colombia is het beste land ter wereld als het op fruit aankomt. Het land heeft bergen, woestijnen, kust en jungle: alle gebieden die je nodig hebt om elk stuk fruit dat je maar kan bedenken te laten groeien. Zoet, zuur, hartig en alles ertussenin. Avontuurlijke reizigers zien in Colombia hun dieet ineens een stuk fruitrijker en hun ontlasting een stuk vezelrijker worden.

Standaardvruchten als mango, banaan, papaja, avocado en ananas zijn overal verkrijgbaar, voor een fractie van de prijs die je er hier voor betaalt. Alleen die combinatie van vruchten moet al genoeg zijn voor een orgie van vruchtvlees, schillen, zaadjes en sap, maar in Colombia groeien ook een hele hoop minder bekende vruchten. Sommige groeien alleen in het Zuid-Amerikaanse land.

Veel van het fruit wordt niet zo gegeten, maar verwerkt in sapjes en smoothies. Aan de Caribische kust heeft elk restaurant en eetzaakje een lange lijst met sappen en smoothies. Een van de meest populaire sappen wordt gemaakt van , wat ongepeld op een kruising tussen een sinaasappel en een tomaat lijkt. Als sap is het een schuimige, witte drank met een sterke citrussmaak. "Je moet het proberen met sterfruit," zegt een straatverkoper in het kustplaatsje Taganga tegen me, terwijl hij het drankje, dat me dertig cent kost, klaarmaakt.

Tomate de arbol, of boomtomaten lijken precies op hun normale naamgenoten, maar zijn eerder zuur dan zoet. Ze zijn niet zo lekker om normaal te eten, maar er wordt een ontzettend lekker drankje mee gemaakt, waar erg veel suiker bij wordt gegooid. Ook is er mora, een soort framboos die in de blender gaat zodat er een zuur, rood drankje overblijft.

Straatverkopers hebben de kunst van de smoothie geperfectioneerd. De guanabana lijkt een beetje op een stekelige ananas, maar smaakt naar mango. Voor een heerlijke smoothie mix je hem met melk. Borojo was moeilijker te vinden, maar is een onmisbaar ingrediënt in een tropische milkshake.

Guayaba, of guava, is zowel als sap of smoothie als rechtstreeks uit het vuistje lekker. De nispero lijkt op een grote kiwi, maar smaakte meer als een zoete aardappel die net begint te rotten.

De hoeveelheid verschillende passievruchten was een echte openbaring. De meest voorkomende is de maracuya, met een zachte en zure binnenkant in de gele, papierachtige schil. De granadilla leek er veel op, maar is oranje en een stuk zoeter. Een stuk gemakkelijker te eten zonder de hele dag met een wrange kop rond te lopen.

Er zijn nog andere soorten passievrucht, zoals de gulupa, badea en curuba, maar die bleken moeilijker te vinden. Ik wist ergens een curuba, of banaan-passievrucht, op de kop te tikken, maar na nadere inspectie bleek het een papaja te zijn. Niet per se de allergrootste tegenvaller ooit.

Een paar duizend meter hoger was er een heel ander scala aan fruit te proeven. Fruitkramen aan de centrale markt van Medellín lagen vol nieuwe traktaties. Chontodura bevat veel zetmeel, smaakte als een zoete aardappel en wordt geserveerd met zout en honing. Ciruelas waren kleine, pruimachtige vruchten die smaakten naar een combinatie van appel en tomaat en guama werd verkocht in grote groene peulen, een soort reusachtige boon. Een vrouw liet me zien hoe de peul opengebroken moest worden en hoe je het witte, cakeachtige vruchtvlees op moest eten, om de grote zwarte pitten heen.

Als je de vrucht die je zoekt op straat niet kan vinden, helpt een bezoekje aan de supermarkt. In een moderne supermarkt in Bogota lagen allerlei voor mij onbekende vruchten voor het oprapen.

Onder mijn ontdekkingen bevond zich de higo, wat vijg betekent. Dat kunnen normale vijgen zijn, maar het zijn ook de vruchten van een cactus, groen en ovaal. En ik vond er mijn favoriete vrucht: pitahaya, of drakenvrucht, herkenbaar aan de knalroze schil. Drakenfruit heeft geen sterke smaak, een beetje als een zachte milde kiwi. Maar het vruchtvlees is zo romig, met kleine, knapperige zwarte zaadjes die blijkbaar niet verteerbaar zijn. Ik kan zonder problemen een half dozijn drakenfruit naar binnenwerken. De volgende dag leek het alsof mijn toilet vol zat met deeg voor chocoladekoekjes.

Het bijzondere is dat ik in mijn ontdekkingsreis slechts een fractie van de in Colombia beschikbare vruchten heb geproefd. Hou je ogen open voor zapote, uchuva, cherimoya en feijoa. Loop over markten, langs sapkramen en door supermarkten door heel het land om je favoriet te vinden. Je zult fruit tegenkomen dat je heerlijk vindt, en misschien een paar die smerig zijn, maar één ding is zeker: met zo'n fruitrijk dieet zal je geen last meer hebben van constipatie.