Ali legt een platbrood neer en strooit hier behendig een handjevol tuinbonen en kikkererwten overheen, die hij er met zijn vingertoppen indrukt. Daarna sprenkelt hij nog stukjes tomaat, sla en biet over het brood, smeert dit alles in met een dikke laag tahin, vouwt het brood dubbel en geeft het aan een jongeman die niet kan wachten om zijn buit te proeven.
Ali's kleine winkeltje in het Zaatari-vluchtelingenkamp in Jordanië. Alle foto's door Thomas Louapre. Abou Achraf, Ali's vriend, maakt de falafel en frituurt ze.
Ali moest gedwongen zijn thuisland Syrië verlaten. Nu is hij 37 en woont hij in een stoffige woestijn in het noorden van Jordanië in Zaatari, het tweede grootste vluchtelingenkamp ter wereld. Daar maakt en verkoopt hij falafel. Sinds de opening in de zomer van 2012 heeft het kamp meer dan 80.000 Syrische vluchtelingen opgenomen, en al een tijdje proberen de vluchtelingen structuur aan te brengen in hun verbannen bestaan.
Advertentie
De 'Saudi Market' is een van de trekpleisters van het kamp en het zoemt er van de drukte; motoren, vrachtwagens en grote groepen voetgangers trekken kriskras door elkaar langs een lange rij winkeltjes. Je kunt hier alles vinden: kinderwagens, fruit, groente, sokken, lampen, parfum, trouwjurken – alles. Naar schatting van de HCR (de vluchtelingenorganisatie van de VN) zijn er 2500 van dit soort winkeltjes in het Zaatari-kamp.
Ali doet altijd extraveel tahin over zijn gerechten.
In Ali's winkeltje is het altijd druk, van 's ochtends tot 's avonds, en zeker op vrijdagen. Zou dit de beste falafel uit het kamp zijn? "Godzijdank is mijn falafel beroemd," antwoordt de eigenaar met een bescheiden glimlach. Iedere morgen staat hij vroeg op om zijn deeg te kneden. Hij mengt kikkererwten met tuinbonen, een zorgvuldig gekozen mix van kruiden en wat geheime ingrediënten. Hij heeft geen koelkast dus hij maakt dagelijks een verse lading.
Ali's mal voor de falafel.
Voor de winkel bakt Abou Achraf, 46, zijn vriend en werknemer, de falafel zo snel als hij kan bruin in de mobiele frituur. "Ik heb hier lang op geoefend," lacht hij terwijl zijn felle ogen beginnen te twinkelen. Van achter de toonbank begroet Ali de klanten die zijn gekomen voor ful – stevig gekruide en langzaam gegaarde tuinbonen – of voor de tahin, hummus, broodjes falafel of gewoon een handjevol van de knapperige en kruidige groente. De gevluchte chef kookt zo goed als hij kan, soms met behulp van een generator.
Advertentie
Het maken van eten, en in het bijzonder van falafel, was Ali's beroep in Daraa in Syrië. Het enige wat hij mee kon nemen toen hij vluchtte, was zijn falafel-mal, die de grootte van de balletjes bepaalt voordat ze de hete olie ingaan.
Toen hij bijna twee jaar geleden aankwam in Zaatari kocht hij de caravan, noemde hem 'Al het goede' en kreeg toestemming om buiten het kamp kookgerei te gaan kopen. Verse groentes vindt hij bij andere marktverkopers in Zaatari, die hun producten krijgen aangeleverd van Jordaanse handelaren. "Hier op straat ben ik onder de Syriërs en voel ik me thuis. Buiten het kamp voel ik me een vreemdeling," zegt Ali.
Ali wacht maar op één ding: op het moment dat hij weer naar huis kan met zijn vrouw en dochtertje, die is geboren in het kamp. "Er is geen toekomst in Zaatari. We zitten vlakbij de grens, maar wat voor leven hebben we hier? We hopen dat we snel naar huis kunnen," zegt hij. Ondertussen blijft hij doorwerken in zijn falafelkeukentje, een plek die hem nog doet denken aan zijn vroegere leven. Alleen hier zijn de tuinbonen en kikkererwten niet zo goed als in Syrië. "Ik haalde mijn tuinbonen altijd in Aleppo, daar vind je de beste van het land."Thomas Louapre is een onafhankelijke fotograaf uit Parijs. Bekijk meer van zijn foto's in zijn portfolio.