De fotograaf die het stereotiepe beeld van Aziatische vrouwen aanpakt

Iedereen die Scott Pilgrim vs The World heeft gelezen of gezien, is bekend met de benarde situatie van Knives Chau, het zeventienjarige Chinees-Canadese schoolmeisje dat hopeloos strijdt voor de affectie van de verschillende wispelturige witte personages. Dus het viel me op dat fotograaf Vivian Fu, die geboren is in San Fernando Valley, tegen me zei dat ze regelmatig wordt vergeleken met de gekwelde Knives en andere onderdanige Aziatische bijpersonages. Vivian gebruikt fotografie om deze representaties uit te dagen en als manier om haar identiteit op haar eigen voorwaarden te ontdekken. Ze maakt boeiende en heel intieme beelden van haar vrienden, haar partner Tim en zichzelf. Hoewel een van haar meest meeslepende series, Me and Tim, het bloed, zweet en sperma en de tederheid vastlegt van twee mensen, zijn alle beelden ze maakt echt kenmerkend voor Vivian.

We praten met haar over de lessen die ze over zichzelf leerde toen ze de tattoo’s van Tim fotografeerde en waarom selfies belangrijk zijn.

i-D: Waarom ben je begonnen met fotografie?
Vivian Fu: Mijn ouders waren best wel streng en we mochten niet vaak naar buiten, dus ik bracht veel tijd door op het internet, op de werkcomputer van mijn moeder. Ik vond veel inspirerende afbeeldingen op Flickr, dus daardoor maakte ik een soort van kennis met fotografie. Ik begon met foto’s maken en die deelde ik op social media. Nog voordat ik lid werd van Flickr en verschillende soorten fotografie ontdekte, maakte ik foto’s van mijn vrienden en zette ze op mijn LiveJournal of maakte ik selfies die ik op MySpace plaatste.

Maar ik denk niet dat ik de waarde van het internet inzag, totdat ik begon te beseffen dat ik een platform had gevonden waarmee ik mezelf kon ontdekken door middel van mijn foto’s. Dus raakte ik geïnteresseerd in het verkennen van mijn eigen, persoonlijke verhaal en de confrontatie met de vooroordelen over Aziatische vrouwen. Het internet is een plek waar ik niet alleen kon ontdekken, maar mijn ontdekkingen met andere mensen kon delen. Het heeft me geholpen op persoonlijk en artistiek gebied.

Waarom ging je het gevecht aan met de representatie van Aziatische vrouwen, met zowel je zelfportretten als je serie Asian Girl ?
Hoewel Los Angeles een heel diverse stad is, groeide ik op in een voornamelijk witte buitenwijk, dus veel van mijn ervaringen waren zo van: dit is een groep van witte mensen plus ik, een Aziatisch meisje. En naarmate ik ouder werd, kwam dat idee van een witte hoofdpersoon en een secundair Aziatisch personage steeds duidelijker naar voren, omdat ik vergeleken werd met Lane uit Gilmore Girls of Knives Chau uit Scott Pilgrim. Het is raar om vergeleken te worden met ondersteunende personages, die beste vrienden, geliefden of geliefden willen zijn van witte personages. Dus mijn beeld is gekleurd, omdat ik opgroeide met dat soort ervaringen en deze representatie zag in de media.

Toen ik klaar was met mijn studie begon ik aan de Asian Girls te werken. Ik verhuisde van Santa Cruz naar San Francisco om mijn werk te delen, nieuwe vrienden te maken en nieuwe kunstenaars te ontmoeten. Fotografie was een goede manier om mijn nieuwe woonplaats te ontdekken, maar ik werd ook veel vergeleken met andere Aziatische vrouwen in het werkveld, omdat we dezelfde afkomst hebben. Ik werd daarentegen niet vergeleken met kunstenaars die vergelijkbaar werk maken. Daardoor dacht ik aan de manier waarop vrouwen tegenover elkaar worden gezet en hoe ik dat echt niet leuk vind. De fotoserie was voor mij een manier om die gedachten een plek te geven, en de gevoelens en observaties die ik had toen ik opgroeide te confronteren.

De serie Me and Tim gaat over jullie relatie, maar ook over de zelfbeschikking over je eigen lichaam. Denk je dat het vergelijkbaar is met je andere werk? Het is een serie over Tim en mij, maar eigenlijk gaat de serie over mij. Het legt de liefde en tederheid vast tussen mij en mijn partner, maar inderdaad, het vastleggen van onze relatie was een andere manier om de ervaringen die ik meemaakte toen ik opgroeide te onderzoeken. Het gaat om kwetsbaar zijn, maar ook om kracht creëren door fotografie. Het is een manier om mijn identiteit, mijn lichaam en mijn relatie met deze andere persoon te ontdekken. En hoewel het niet dominant aanwezig is, denk ik dat het duidelijk is dat ik de beeldmaker ben in Me and Tim. Ik heb mezelf en mijn leven altijd gedocumenteerd, maar ik denk niet dat daar de belangrijkheid van inzag tot ik ouder was. Over het algemeen denk ik dat fotografie voor mij een manier is om te zeggen: “Dit ben ik, dit is mijn identiteit, ik wil niet een vooraf bedacht idee op mij hebben geprojecteerd.” In plaats daarvan gaat het om creëren en mijn eigen ding hebben.

Vind je selfies belangrijk?
Ik denk dat ze dat wel zijn, zeker voor mensen die niet veel gerepresenteerd worden in de mainstreammedia. Dingen veranderen omdat mensen die representatie eisen, en het begint allemaal met mensen die zichzelf representeren en verhalen maken die geen stereotypes zijn. Veel mensen realiseren zich niet dat hun opvattingen problematisch kunnen zijn, en misschien komt dat omdat mensen geen diversiteit om zich heen zien. Selfies zijn een manier voor mensen om zichzelf te representeren, en om elkaar daarmee beter te begrijpen.

Meer werk van Vivian Fu vind je op haar website.