Ik probeerde als Italiaan een "Chicago-stijl" pizza

Ik ben het klassieke stereotype van de gemiddelde Italiaan, en een groot liefhebber van Italiaanse pizza. Net zoals in de VS heb je in Italië verschillende soorten pizza’s afhankelijk van de regio. De beroemdste zijn de Napolitaanse – klein met een dikke korst en zacht deeg – en de Romeinse – groot, krokant en met een dunne korst. We hebben ook onze eigen beroemde pizzameesters, zoals Enzo Coccia voor Napolitaanse pizza, of Gabriel Bonci en Jacopo Mercuro voor de Romeinse stijl. Even serieus, hoe kunnen Amerikanen, die Domino’s hebben bedacht, daar nou tegen opboksen?

Mijn motto is om altijd nieuwe dingen te proberen – als het op eten aankomt tenminste. Dus ik ging naar Hamerica's in Milaan, een restaurantketen die je in zo’n 30 filialen door heel Italië Amerikaanse cuisine voorschotelt, om een zogenoemde Chicago “deep-dish pizza” te proberen. Ik weet dat mijn Napolitaanse vrienden zich na het lezen van dit artikel mogelijk niet meer met mij willen associëren, maar iemand moest het doen, toch?

Chicago deep-dish pizza dankt zijn naam aan het soort pan waar het in wordt gekookt. Het voornaamste kenmerk is dan ook z’n hoogte – het ding is even hoog als een taart. Deze pizza staat ook bekend om zijn toppings, die er in omgekeerde volgorde bij worden gedaan: mozzarella op de bodem, groenten en vlees in het midden, en tomatensaus en gemalen tomaten bovenop. De kaas zit onderin zodat het niet in de oven verbrandt, want de kooktijd is veel langer dan voor een dunne pizza (zo’n 20 minuten). 

Nu ik erover nadenk kan het eigenlijk alleen dankzij de ingrediënten als pizza worden bestempeld. Het is eigenlijk meer een soort hartige taart die in een pan wordt gekookt, met een korst die er een beetje uitziet als boterig kruimeldeeg.

Net zoals bij veel recepten wordt de oorsprong van de Chicago-stijl pizza betwist. In het Napoli van de zestiende eeuw begon pizza als zijn hedendaagse vorm aan te nemen. Vier eeuwen later was Chicago een immigratie-hotspot voor Europeanen, waaronder Italianen, en nog specifieker Napolitanen. In 1949 openden twee Napolitaanse immigranten, Ike Sewell en Ric Riccardo, de eettent Pizzeria Uno in Chicago, waar ze deep-dish pizza’s met een krokante korst en omgekeerde ingrediënten serveerden. Tegenwoordig is het restaurant uitgegroeid tot een internationale keten genaamd Uno Pizzeria & Grill, met 100 restaurants in de VS, maar ook in Qatar, India en Saoedi-Arabië. 

Sewell en Riccardo beweren de bedenkers van de deep-dish pizza te zijn, maar Adolpho “Rudy” Malnati, een voormalig medewerker van Pizzeria Uno en lid van een van de beroemdste pizza-families van Chicago, vertelt een ander verhaal. Hij zegt dat hij het recept samen met Riccardo heeft bedacht, en dat ze op de straten van Chicago stukken uitdeelden zodat mensen het konden proeven. Volgens hem is Sewell er pas later bijgekomen. 

Er zijn geen gegevens over dat Sewell of Riccardo ooit pizza hebben gemaakt, laat staan in keukens hebben gewerkt, iets wat Malnati’s versie van het verhaal sterker laat lijken. Maar volgens een andere bron kon je al lang voor die tijd taartachtige pizza’s eten in Chicago, zoals bij Rosati’s Pizza in 1926.

Hoe dan ook, het is vrijwel onmogelijk om erachter te komen wie het heeft uitgevonden. Het gaat erom dat iemand het heeft gedaan.

Ik ging bij Hamerica’s naar binnen en bestelde de Hamerica special, die, volgens het personeel, na vier maanden experimenteren en 25 verschillende recepten, op het menu is verschenen. Ik moet toegeven dat ik zo mijn twijfels had. Ik verwachtte dat ik vol frustratie of zelfs walging naar huis zou gaan. Maar toen het stomende gerecht voor me werd neergezet, was ik niets minder dan verbluft.

De pizza was zo’n 10 centimeter hoog en 15 centimeter breed – veel kleiner dan degenen die ik op het internet had gezien. Van boven naar beneden was het pepperoni en tomatensaus, worst, en mozzarella. Qua ingrediënten leek het op populaire Amerikaanse pizza’s. En om het af te maken werden er lekker dikke frieten bij geserveerd.

De pizza is niet enorm, hij is precies groot genoeg. En aangezien ik me in een tent bevond die zich specialiseert in burgers, friet en andere Amerikaanse gerechten viel de eerste smaakindruk niet tegen. De taart van kruimeldeeg was op de juiste plekken krokant, de inhoud was sappig en kazig, de worst vochtig, en de tomaat zoet, met een lichte nasmaak van oregano. Wat wel een beetje tegenviel was de pepperoni, die had wat pittiger gekund. 

Of je nou Italiaans bent of niet, ik zou zeggen dat hij het proberen waard is. Als je een purist bent wiens hart het bij de gedachte aan Amerikaanse pizza al begeeft, vergeet dat niet dat pizza populair is geworden door Italiaanse Amerikanen, niet alleen door Italianen. En ze hebben ook Carbonara uitgevonden.

Dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat ik hem waarschijnlijk niet nog eens zou eten, vooral vanwege de prijs: 15,90 euro. Voor de helft van het geld kan ik in Milaan een verrukkelijke Margherita krijgen, die – sorry – toch echt veel lekkerder smaakt. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Italy.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.