Maak kennis met de eerste (en ergste) foodie ooit

Het lijkt misschien alsof de irritante foodie, het bastaardkind van eindeloos veel eetblogs, het product van onze groeiende obsessie met alles wat nieuw, bizar en extravagant is op eetgebied, en het allesziende oog van Instagram met hashtag #foodie, een nieuw fenomeen is. Maar het is verre van modern. Sterker nog, het interessant doen over eten is zelfs terug te voeren naar het oude Rome van de eerste eeuw na Christus. Toen leefde en stierf Marcus Gavius Apicius, 's werelds eerste fijnproever.

Als liefhebber van luxe en haute cuisine, hield deze Marcus Gavius Apicius als rijke Romein van alles dat excessief was op eetgebied. Als lid van de Romeinse elite was Apicius culinair adviseur van Keizer Tiberius en kookte - en at - hij regelmatig met de elite. Maar Apicius is vooral bekend (al wordt over deze juistheid van dit feit gediscussieerd) als de schrijver van het allereerste kookboek ooit, Apicius. Met tien categorieën, waaronder proteïnen, groenten en desserts, bevat het Apicius kookboek een aantal serieuze klassiekers, zoals het bereiden van een goede soufflé.

Behalve het vergaren van eeuwige foodie fame als kookboekenschrijver, kan Apicius ook de titel als organisator van legendarische dinner parties claimen. Terwijl de meeste Romeinen leefden van pottage - een soort stoofpotje van weit en gierst, met af wat slachtafval of vis, hield Apicius eetfestijnen die bestonden uit de meest exotische ingrediënten, van gevogelte tot zeevruchten en vleessoorten uit verre oorden. Apicius had een hekel aan alles wat ook maar leek op boerenvoedsel. Zelfs zo extreem, dat hij de zoon van de keizer, Drusus, verbood om kool en spuiten te eten, omdat deze 'te gewoon' zouden zijn. In zijn keuken zag hij liever dingen als ganzenlever, gehaktballetjes van dolfijn, gekookte parkiet, geroosterde struisvogel, de baarmoeder van een big en de hiel van een kameel.

Maar het waren niet alleen de ingrediënten zelf die exotisch waren, de manier waarop ze werden vergaard was ook bijzonder. Toen Apicius bijvoorbeeld hoorde dat de garnalen aan de kust van Libië ongelooflijk lekker waren, liet hij een boot uitrukken om zelf te gaan kijken. Maar toen een lokale visser zijn boot aan boord kwam om hem wat te laten proeven, maakte hij direct rechtsomkeert naar huis zonder aan land te gaan. De garnalen waren niet wat hij ervan had verwacht.

Met een gerenommeerd kookboek op zijn naam, belangrijke vrienden bij de vleet en een reputatie als organisator van de beste eetfeestjes in town - plus meer sestertiën, de Romeinse munteenheid in die tijd, dan hij kon tellen, was Apicius duidelijk the man op kookgebied in de eerste eeuw voor Christus.

Eigenlijk leek het hem allemaal voor de wind te gaan. Totdat het mis ging.

Na jaren de meest luxueuze maaltijden te hebben gekookt, kwam Apicius tot de conclusie - misschien iets te laat - dat hij het grootste deel van zijn fortuin had besteed aan zijn obsessie met eten.

Terwijl hij met het geld dat hij nog had waarschijnlijk net genoeg had gehad om tot zijn dood in relatieve armoede te leven, vond hij de gedachte om de rest van zijn leven boerenvoedsel te moeten eten weerzinwekkend. Daarom besloot hij zijn feesttoga nog één keer aan te trekken en voor de allerlaatste keer een compleet over the top diner te organiseren, waar zelfs de moderne foodie van zou gaan janken. Daarna vergiftigde hij zichzelf. Niet omdat hij bang was om in de vergetelheid te raken als arme burger, maar omdat hij bang was van de honger te sterven.

Laat dat maar even bezinken.