Zelfs de eigenaar van deze penswinkel haat de geur van pens

Het wordt wel eens de "calamari van Lancashire" genoemd en er gaan geruchten dat pens je libido verhoogt. In de Caraïben koken ze er een soep van die mondongo heet en de Fransen maken er Andouilletteworst van. Pens vind je ook de Vietnamese soep, pho.

Maar de pens die nu voor me op een bordje ligt, ziet er lang niet zo aantrekkelijk uit als die andere gerechten van over de hele wereld. Ik geloof ook niet helemaal dat dit stukje koeienmaag mijn seksleven drastisch gaat veranderen.

Het heeft een romige textuur en vierkante vormpjes die doen denken aan de zuignappen onder een anti-slip badmat. Het ziet er niet uit als iets wat je op kan eten. Maar goed, ik kom uit Lancashire en ooit waren de mensen uit Lancashire een groot fan van pens. Tot in het einde van de jaren zestig vond je in de hele regio honderden penswinkeltjes. Mensen konden geen genoeg krijgen van het glibberige spul.

Tegenwoordig bestaat er nog maar één penswinkel, in het oosten van Manchester. Op de toonbank van eigenaar Anita Clarke staat nu een bordje met honingraatpens op mij te wachten.

"Je moet er genoeg azijn op doen en het zo eten," zegt ze terwijl ze haar stukje pens met azijn besproeit. Ondanks mijn twijfels pak ik mijn vork en stop een stukje pens in mijn mond. "Het smaakt eigenlijk niet echt ergens naar," zeg ik terwijl ik opgelucht kauw.

Pens is de maag van een koe. Of eigenlijk is pens één van de magen van een koe. De honingraatpens die ik mocht proberen, was gemaakt van de tweede kamer van een koeienmaag. Maar er is meer. Een andere optie is pens van de eerste kamer, een plattere en gladdere variant. Er bestaat ook zoiets als dikke naadpens – tja, dat is eigenlijk het dikke stuk pens dat een naad vormt in de maag.

"Ik denk niet dat het echt een bepaalde smaak heeft," zegt Clarke terwijl ik kauw. "Het gaat meer om de textuur dus."

Die textuur is moeilijk te beschrijven. Het lijkt een beetje op inktvis, dus ik snap de 'Lancashire calamari'-vergelijking wel. Toch is het wat zachter en voelt het alsof ik langer moet kauwen dan dat ik zou willen. "Eet jij het weleens?" vraag ik aan Clarke met een mond vol pens en azijn. "Oh nee, dat kan ik echt niet. Het is vreselijk," zegt ze. "Honingraat is nog de meest populaire soort ook. We verkopen hier geen dekenpens, maar ik heb dat ooit een keer geprobeerd. Dat is wat natter eigenlijk. Dat voelde alsof ik snot aan het eten was. Smerig."

De pens in mijn mond lijkt niet op snot, maar het is zo moeilijk om het door te slikken dat ik bijna in paniek raak. Zal ik dit ooit wegkrijgen? Het lijkt me een beetje onbeleefd om tijdens een bezoekje aan een penswinkel hun meest begeerde product weer uit te spugen, dus ik stop maar even met kauwen. Ik vraag hoe het kan dat zij als enige nog een penswinkel heeft terwijl ze zelf niet eens van pens houdt.

The Tripe and Sandwich Shop heeft sinds de negentiende eeuw altijd op dezelfde plek gezeten aan de hoofdstraat in Stalybridge, Manchester. De meeste penswinkels moesten hun deuren sluiten toen mensen meer geld begonnen te verdienen en betere stukken vlees konden betalen. Deze penswinkel heeft het overleefd omdat ze niet alleen pens maakten, maar ook broodjes.

"Ik kwam hier altijd om muffins te kopen. Ze maakten hier nog de ouderwetse muffins uit de oven, met gaten erin. De broodjes waren ook altijd goed," zegt Clarke. "Dus toen de eigenaars besloten het bedrijf te verkopen, nam ik het van ze over."

Elke ochtend rond half zeven bereidt Clarke taarten, cakes, broodjes en andere lokale specialiteiten als Lancashire Hotpot, rag pudding, kaas-ui-taart en potted beef. Om half tien gaat de winkel open en worden er vooral broodjes verkocht voor de lunch.

Toch wil Clarke nog altijd pens blijven verkopen.

"Er komen ongelofelijk veel mensen langs om mijn pens te kopen. Ik had laatst zelfs een jochie van vijf jaar oud in de winkel, die schreeuwde dat hij pens wilde," zegt Clarke. "Ik verkoop het steeds meer."

Inmiddels heb ik het stukje pens bijna doorgeslikt. Ik geef haar het bordje weer terug. "Sorry, maar ik denk niet dat ik nog meer op kan," zeg ik. Clarke kijkt niet heel verbaasd. Ik denk dat je pens en azijn een beetje moet leren eten.

Alhoewel ze zelf niet zo'n fan is van pens, weet ze er wel veel over te vertellen. "De pens zelf is groen als het uit het dier komt," legt ze uit. "Dat komt door al het gras dat de koeien eten." De binnenkant is een combinatie van gevlekt bruin en grijs door het gal van het dier en groen door het gemalen gras. Pens wordt een beetje gebroken wit als het gewassen is in een zure oplossing, waardoor het gebleekt wordt.

"Er komen mensen vanuit het hele land naar mijn winkel voor de pens," zegt ze. "Er zijn zelfs al een paar keer mensen uit Australië langs geweest."

"Maar wat doen ze ermee?" vraag ik me hardop af. Mijn ene hap heeft me niet bepaald overtuigd, maar misschien zijn er manieren om pens te bereiden waardoor het wel lekker is. "Je kunt er van alles mee doen. Sommige mensen eten het gewoon zo, gesneden en met een hoop azijn. Je kunt het ook frituren of het in een curry gebruiken," zegt Clarke. "Bij ons kost een kilo bijna tien euro en we verkopen echt tassen vol pens."

Pens zit vol met proteïne en mineralen dus voor de arme werklieden in kleine stadjes als Stalybridge was het ooit een belangrijk en betaalbaar voedingsmiddel. Misschien dat daar ook de geruchten over de invloed op het libido vandaan komen. Een goede gezondheid is immers altijd een goed begin.

Toch ben ik nog niet volledig overtuigd van dat effect. De volgende dag vind ik ineens nog een klein rubberachtig stukje pens achter mijn kiezen en kokhals ik een beetje. Wat mij betreft mag je zoveel koeienmaag eten als je wil, maar braakneigingen zal ik nooit sexy gaan vinden.