DJ Mino Abadier heeft een broertje dood aan de arrogantie van hippe dönerzaken

Als je niet zo gek bent op een Nederlands AVG’tje, is het helemaal niet lastig om een buitenlands gerecht op tafel te toveren. Zo wordt het assortiment van Nederlandse supermarkten steeds diverser, ook al gaat dat niet altijd goed. De discussie rond culturele toe-eigening terzijde: we krijgen steeds meer keuzemogelijkheden. Nieuw in het eetlandschap zijn bijvoorbeeld ook de veganistische döners en kapsalons van Pita 3.0 die je vanaf maart in Amsterdam kunt eten: de hoofdstad krijgt een vegan dönerzaak. Fijn natuurlijk, want iedereen heeft het recht om een vette bek te halen.

Alleen is het jammer dat de klassieke grillroom niet gespaard blijft. In een artikel in Het Parool wordt benadrukt dat het geen “ongezellige snackbar wordt waar je even snel een broodje naar achter hakt.” Eerder schreef diezelfde krant al over restaurant Donnies dat de felle neonlampen in de hoek een knipoog zijn naar het ordinaire imago van döner. In het artikel staat bovendien dat het slechte imago van het broodje snel vergeten kan worden door het te combineren met een fles champagne van 28,50 euro. Je kunt je afvragen waarom een kebabzaak geen goed imago meer kan hebben zonder champagne op de menukaart te zetten.

De afgelopen decennia is er hard gewerkt door etnische minderheden om bedrijven op te zetten in Nederland, waardoor wij nu kunnen genieten van lekkere gerechten als shoarma, falafel, roti en sushi. Het zou dus zonde zijn als authentieke zaken door gentrificatie de stad uit worden gedrukt, omdat kebabzaken een ordinair imago krijgen. Bovendien zijn dit soort plekken in de stad juist een mooi voorbeeld van hoe eten verschillende werelden kan samenbrengen. Iemand die avond aan avond precies dat doet is Mino Abadier. Na een ontdekkingstocht door de platenkast van zijn vader begon hij met zijn broer Arabic By Night, waarbij ze muziek uit het Midden-Oosten combineren met elektronische platen. Ik kom de resident dj van club Claire regelmatig tegen in het nachtleven en voer dan gesprekken met ‘m over onze gezamenlijke Egyptische achtergrond, waaronder het megalekkere eten. Nachtelijke lekkernijen eet hij na het feesten of draaien het liefst bij Mesut, een authentieke grillroom aan De Rozengracht. Ik spreek daar met hem af, om te praten over klassiekers in een hip jasje, de mooie kant van fusion en respect voor authentieke producten.

MUNCHIES: Hey Mino. Kom je vaak bij Mesut?
Mino Abadier: Ja, ik kom hier wel vaker na het stappen om zo’n lekker zacht Turks broodje shoarma te eten. Nu rond etenstijd zitten hier allemaal gezinnetjes, maar als ik hier ‘s nachts ben, komt iedereen uit de Chin Chin Club of café Struik gerold. Het personeel is hier altijd vriendelijk; ook al ben je naar de klote, ze gaan goed met je om. In andere hippere tenten zullen je ze eerder weg willen hebben als je dronken bent, omdat ze er hier wel redelijk aan gewend zijn, denk ik.

Wat vind je ervan dat klassieke gerechten als döner in een hip jasje worden gestoken?
Veel Amsterdammers gaan goed op plekken als Donnies of Pita 3.0, met vegan baklava en döner en zo, maar ik ga na het stappen toch liever naar een tent als Mesut, die hier al bijna twintig jaar zit. Iedereen gaat constant maar mee in die hype; en een plek als deze is juist géén gehyped dingetje; ze zijn hier altijd dicht bij zichzelf gebleven. Dat kan ik waarderen. Het is tof als je je eigen draai aan iets geeft, maar ik heb wel moeite met de denigrerende houding tegenover andere grillrooms. Ik las in dat artikel van Het Parool dat kebabzaken ordinair zijn: volgens de mensen van Donnies zou döner beter verdienen. Nou, als je met zo’n denigrerende houding voor het origineel een product probeert te verbeteren, heb ik er al geen vertrouwen meer in. Wat gaan we bestellen?
Ik bestel hier dus altijd een broodje shoarma, nergens zijn ze zo lekker als bij Mesut. Ik vind het fijn dat ze hier aan het originele recept vasthouden en lekker vlees gebruiken. Een Turks drankje zoals Ayran hoort er wat mij betreft ook gewoon bij, dat bestel ik bij de authentieke plekken juíst, want dat hebben ze vaak niet bij modernere zaken.

Laten we als dessert baklava nemen. Denk je dat mensen door deze hippe zaken niet meer naar traditionele grillrooms zullen gaan?
Nee, de markt is groot genoeg. Er zullen hier nog steeds genoeg mensen komen, want er komen hier niet alleen studenten. Kijk om je heen, er zitten nu allemaal gezinnen die je hier ‘s nachts waarschijnlijk niet vindt. Ik ben wel blij dat je tegenwoordig hummus en baba ganoush kunt kopen bij de Appie, hoor. Met fusion is niks mis, ik vind die pikante hummus van de Albert Heijn echt wel relaxed. Eten kan mensen ook samenbrengen, mensen zullen nu misschien ook bij de Turkse of Marokkaanse supermarkt hummus gaan kopen.

Denk je dat moderne zaken ook etnische minderheden zullen aantrekken met hun concept en een plek zullen zijn waar verschillende groepen samenkomen?
Dat ligt er natuurlijk aan, want ik weet niet of die producten op die plekken bijvoorbeeld ook halal zijn. Je weet ook niet of ze er behoefte aan hebben, want de traditionele plekken zijn ze gewend en daar voelen ze wellicht meer binding mee, omdat ze de eigenaar kennen of dezelfde taal spreken. Mijn moeder zei laatst bijvoorbeeld tegen me dat ik geen baba ganoush in een bakje moest kopen bij de Albert Heijn, want ze wilde het zelf op de authentieke manier voor me maken.

Waar ben je eigenlijk opgegroeid?
Ik ben in Lisse opgegroeid, tussen de bloembollen. Mijn vader is ooit verliefd geworden op Nederland toen hij hier in de jaren 80 op werkexcursie was. Hij was toen naar de Keukenhof geweest en helemaal onder de indruk van de flora en fauna in Nederland. Maar dat was niet de enige reden. Het speelde ook mee dat wij Koptisch-Christen zijn en alle goede banen in Egypte aan Moslims werden gegeven, een beetje vergelijkbaar met wat moslims meemaken op de Nederlandse arbeidsmarkt.

Hoe was het om tussen twee culturen op te groeien?
Ik was de enige met een migratieachtergrond in de klas, maar ik heb wel een leuke tijd gehad en ben blij dat ik in Lisse ben opgegroeid. Hierdoor kan ik nu met verschillende types mensen omgaan, of je nou of een bal uit Leiden bent of uit de Bijlmer komt. Er waren soms dingen die ik niet mocht van m’n ouders, vriendinnetjes mochten bijvoorbeeld niet blijven slapen. Nadat ik mijn vwo-diploma had gehaald ben ik rechten gaan studeren in Rotterdam, ik was daar een beetje op zoek naar m’n vrijheid.

Hoe ben je het nachtleven eigenlijk ingerold?
Voordat ik verhuisde, had ik een bijbaantje op het strand in Noordwijk, het leukste baantje ooit. Ik gaf constant tracks aan m’n baas die hij moest draaien en toen vroeg hij of ik niet zelf wilde leren draaien. Ik zei dat ik het geld niet had voor apparatuur en toen zei hij dat ik zijn apparatuur in de winter – als de tent dicht was – kon lenen om te oefenen. Mijn eerste gig was ook daar op het strand. Later draaide ik ook bij de studentenvereniging waar ik in Rotterdam bij zat, en op andere studentenfeestjes. Rond mijn twintigste was ik elk weekend bij mijn broer in Amsterdam, we gingen samen helemaal los in de Trouw en toen is het een beetje gaan rollen eigenlijk.

Is er iets wat je eet voordat je gaat draaien?
Als ik in Rotterdam moet draaien ga ik altijd vooraf wel een Surinaams puntje halen. Die zijn zo goddelijk. In Rotterdam krijg je namelijk een zacht broodje, in plaats van een pistoletje zoals in Amsterdam. Maar dit is ook wel een goed broodje trouwens.

Wat aten jullie thuis?
We aten vaak Egyptische gerechten, maar niet alleen maar. Denk aan rijst met vlees en groenten in tomatensaus, molokkiya, Egyptische mousakka en mierzoete dingen als goulash (met siroop doordrenkt gebakje, red.) . Een keer had ik die goulash meegenomen naar school, en klasgenoten waren superbenieuwd, daarom nam ik soms extra mee zodat ze konden proeven. Veel klasgenoten vonden het té zoet. Sommige periodes aten we ook alleen vegan, omdat Kopten een aantal weken per jaar tijdens het vasten geen dierlijke producten mogen eten. Maar gelukkig zijn dingen als hummus en baba ganoush vegan.

Kook je zelf Egyptische gerechten?
Te weinig vind ik zelf. Ik heb laatst zelf nog Egyptische moussaka gemaakt (een gerecht van aubergines, red.) en dan heb ik mijn moeder aan de lijn die me dan uitlegt wat ik precies moet doen. Koshari is ook een van mijn favoriete gerechten. Als ik ooit kinderen krijg, wil ik dat zij ook de Egyptische keuken leren kennen. Ik hoop dat ik op een dag net zo goed kan koken als mijn moeder.

Hoe denk je dat we zulke gerechten op een verantwoorde manier in een nieuw jasje zouden kunnen steken?
Het is lastig, want ik denk niet dat je per se iemand met een migratieachtergrond in je keuken moet zetten om het verantwoord te doen. Ik denk dat het begint bij de bewustwording, dat je met meer respect naar je voorgangers een vervolg geeft aan het product. Nu gebeurt het vaak nog over de rug van die voorgangers vind ik. Meer respect voor de maker en het verhaal van het product zou enorm helpen. Zo probeer ik met mijn muziek ook juist een ode te brengen aan de voorgangers wiens muziek ik gebruik. Dankjewel, Mino!