Je liefde voor burrito’s heeft niets te maken met de echte Mexicaanse keuken

Geen eten is zo respectloos naar zijn afkomst als de burrito. Smaken, geuren, texturen en kleuren; alles wat Mexicaans eten fantastisch maakt, gaat verloren in een grijze massa, verstopt in een tortilla.

Voor de duidelijkheid: de burrito – of wat de meeste mensen als burrito beschouwen – is hartstikke Amerikaans. Zelfs de populaire -stijl burrito in Californië lijkt in de verste verte niet op iets dat uit het Noorden van Mexico komt, de plek waar de echte burrito vandaan komt. De authentieke burrito is relatief simpel, maar perfect: een portie gestoofd vlees (machaca: gedroogd rundvlees dat is gestoofd tot het op pulled pork lijkt) overgoten met wat salsa en een schepje bonen. En dat allemaal op een luchtige, handgemaakte en geroosterde tortilla.

Bij deze burrito is de tortilla niet alleen maar een handig verpakkingsmiddel voor je eten. Het is echt een complementair ingrediënt. De in massa geproduceerde tortilla's die je in de supermarkt vindt, zijn dat niet.

Fabriekstortilla's zijn goor. Ze voelen aan als kauwgom en hebben niets weg van de authentieke tortilla's gemaakt van bloem. Op de smaak wordt niet zo gelet, ze worden geproduceerd om zoveel mogelijk eten vast te kunnen houden zonder te scheuren.

Ondanks dat ze zo nep zijn is de productie van fabriekstortilla's nog nooit zo lucratief geweest. Volgens cijfers van de Tortilla Industry Association is de tortillaproductie een miljardenhandel in Amerika en is het naast wit brood het best verkochte broodproduct.

Natuurlijk kan je mensen niet kwalijk nemen dat ze geen deeg gaan rollen en een pot varkensreuzel opentrekken als ze zin hebben in Mexicaans eten. Kant-en-klare tortilla's zijn nou eenmaal makkelijk ook nog eens pure winst voor de tortillaconglomeraten.

De fabriekstaco heeft dankzij zijn minder verfijnde maisbasis meer kans van slagen, maar mijn hoop voor de burrito is al lang vervlogen. De burrito vertrok naar Hollywood en veranderde in een filmster. De burrito is vergeten waar hij vandaan kwam en veranderd in een monsterachtig ding waar iedereen van is gaan houden.

Vooral burrito's als de 'super king-sized burrito supreme' is een gedrocht. Stukken overgaar vlees zijn verdronken in een bak zure room en een groene, slijmerige substantie die guacamole moet heten. De salsa is smaakloos en ziet er uit alsof hij al een week staat. De rest van de burrito bestaat voor tachtig procent uit rijst en bonen. Zo'n gigantische burrito is misschien verleidelijk aan de buitenkant, maar blijkt voor restaurants vooral een handige manier om goedkope ingrediënten te verbergen, en toch de volle pond te vragen. Tja, je flikkert er toch een halve fles hete saus op, niet waar?

De burrito heeft de aantrekkingskracht van een joggingbroek. Het zegt: luiheid, slordigheid en onverschilligheid in de keuken zijn acceptabel, zolang de baas het maar niet ziet. Als mensen uit eten gaan, willen ze iets nieuws en lekkers en daar hoogstwaarschijnlijk een foto van plaatsen op hun Instagram. Wat heb je dan aan een burrito?

Mijn grootste ergernis over het feit dat Amerikanen zo hopeloos verliefd zijn op de burrito is dat het de echte Mexicaanse keuken tekort doet. Veel mensen denken dat de Mexicaanse keuken niets meer is dan de taco en de burrito. Terwijl de ziel van de Mexicaanse keuken te vinden is in unieke ingrediënten, specerijen en bereidingswijzen. Deze gerechten hoef je niet te verstoppen in een fabriekstortilla.

Het is tijd dat we de fabrieksburrito achter ons laten en nooit meer terugkijken. Maar de kans is groot dat je van al dit gepraat over burrito's nu trek hebt in een burrito. Fuck.

(Disclaimer: op de redactie van MUNCHIES houden we wel van burrito's.)