Ik dronk psychedelische cocktails op zoek naar de vrijmibo van de toekomst

Van de Nederlandse staat mag ik al tien jaar drinken en in die tien jaren zijn er weinig vrijdagen gepasseerd waarop dat niet gebeurde. De vrijdagen veranderden mee met m’n leven – vrijdagen die eindigden met twee blokuren maatschappijleer, vrijdagen die het einde waren van een week waarin ik m’n scriptie opnieuw niet schreef, vrijdagen op een kantoor vol meetings met mensen die in september al met je willen praten over grootse plannen in ‘Q1’ en ‘Q2’ van het volgende jaar  – maar op een paar uitzonderingen na werden al deze vrijdagen afgestreept door een wisselende hoeveelheid alcohol in m’n systeem. Een cliché, maar niet zonder reden: dat kopstootje in de kroeg voelt nooit als het antwoord, maar meer als een vraag, waar het antwoord tot op de dag van vandaag ‘ja’ op is. En ik zie dat in de nabije toekomst niet veranderen – in ieder geval niet voorgoed. 

Tenzij er een goed alternatief voor wordt geboden, natuurlijk. Een alternatief dat net zo snel en vertrouwd ontstresst, dat je makkelijk kan delen met lotgenoten, waar je niet je hardloopschoenen voor aan hoeft te trekken en dat het liefste op elke straathoek geserveerd kan worden door een bekwame en empathische herbergier met een voorliefde voor behaaglijkheid. 

Als het aan Noah Tucker en Tony Joseph – chefs, ondernemers, de drijvende krachten achter het bedrijf en de televisieserie High Cuisine – ligt, is dit precies wat er de komende tijd gaat gebeuren. Na het succes van hun boek High Bites, vol gerechten waarin wordt gekookt met verschillende geestverruimende middelen, lanceren ze nu het vervolg High Cocktails – hetzelfde principe, maar dan met drankjes. Een boek met recepten voor serieuze cocktails met bestanddelen als cannabis, truffels en kratom. 

En dit doen ze niet alleen. Voor het maken van het boek en het ontwikkelen van de recepten hebben ze de hulp ingeroepen van gerenommeerde cocktailkunstenaars als Tess Posthumus en Joost Jansen. En, nog belangrijker: dit nieuwe boek wordt uitgegeven in samenwerking met de familie De Vries – eigenaars van coffeeshopconglomeraat The Bulldog en pioniers in de Nederlandse wietgeschiedenis. 

Het lanceringsfeestje van het boek wordt daarom gehouden in het grote, statige cafe van The Bulldog op het Leidseplein in Amsterdam. Daar worden we volledig in stijl opgewacht door twee excentriek uitgedoste steltenlopers en twee hoela-hoepers, die dansen en zwaaien naar nietsvermoedende toeristen die geen idee hebben wat er gaande is, maar zich waarschijnlijk wel precies dit hadden voorgesteld toen ze hun reis naar Amsterdam boekten. Elke hoek van het café is behangen met slingers, en aan het plafond hangen witte en zwarte heliumballonnen. Sommigen zijn versierd met voorgedraaide joints en wachten om leeg te lopen, langzaam door zwaartekracht naar beneden te zakken en dankbaar door iemand in ontvangst te worden genomen.  

Ik heb twee collega’s bij me. Eentje drinkt al een tijdje geen alcohol omdat hij zich voorbereidt op een marathon, en de ander heeft zo’n grote, ehem, passie voor psychedelica dat het geen optie was om haar niet mee te nemen. We zijn alledrie groot liefhebber van alcohol, maar ook weer niet zo verknocht aan een borrel dat we niet open staan voor alternatieven – precies een doelgroep die perfect te beïnvloeden is.

Bij binnenkomst krijgen we ons eerste drankje aangereikt. Gold Rush heet het, een knalgele, mierzoete en ietwat pittige limonade op basis van kurkuma en de schil van citrusvruchten –  waarschijnlijk de meest verdorven nachtmerrie van elke tandarts. Er wordt gevraagd of we open staan voor een paar druppels kratom-extract, een stimulant afkomstig van een boom uit de regenwouden van Zuidoost-Azië. Ja graag, natuurlijk willen we het proberen, al is enige waakzaamheid wel op z’n plek hier. Bij een eerder persevenement van Tucker en Joseph haalden maar vier van de zestien aanwezigen de eindstreep, en moest Parool-journalist Kees van Unen zelfs in een heftige paniekaanval z’n zus (die psychiater is) bellen om hem op te komen halen. 

En dan het boek! Ruby de Vries, dochter van en inmiddels mede-verantwoordelijk voor alle horeca en coffeeshops onder de Bulldog-paraplu, straalt van trots als ze erover vertelt: “Pionieren is wat wij doen. Mijn vader is daar vijfenveertig jaar geleden hiermee begonnen, en mensen experimenteren natuurlijk al duizenden jaren met allerlei planten en kruiden. Dat moeten we  vooral blijven doen. Toen ik Noah en Tony ontmoette, en zij mij vertelden over hun projecten, dacht ik: dít is het, dit is wat wij doen, en dit is een heel mooi nieuw hoofdstuk in het verhaal van The Bulldog”. 

Terwijl we praten met Ruby en Henk de Vries zijn we de eersten die mogen proeven van de kramtombucha. Zoals de naam deels verklapt is het een kombucha met daarin opnieuw kratom. Dit is oprecht een van de lekkerste non-alcoholische drankjes die ik in tijden heb gehad, en zeker iets wat ik zou bestellen in een bar. Maar of het een cocktail mét alcohol kan vervangen vraag ik me af, als ik na vier volle glazen en zestig minuten nog niet het idee heb dat het iets doet met m’n geest. 

Ruby heeft vanzelfsprekend minder twijfels als ik haar vraag of ze denkt dat kratombucha kans maakt om besteld te worden door iemand die eigenlijk overweegt een biertje te drinken. “Ik denk dit niet alleen, ik weet het helemaal zeker,” zegt ze. “Loop nu een willekeurige cocktailbar in en je ziet dat het aanbod aan mocktails al enorm is. Dus waarom zou dit niet werken?”

Nou, denk ik bij mezelf, daar kan ik wel wat redenen voor verzinnen. Mensen zijn bijvoorbeeld doodsbang voor verandering. En, ook zeker niet onbelangrijk: de keren dat ik “experimenteerde” met psychedelica was een belangrijke voorwaarde dat ik lekker warm en veilig binnen zat, met mensen die ik goed ken, en niet in de meest toeristische horecagelegenheid van het land. Maar goed, er zijn een hele hoop mensen die het wel relaxed vinden om buiten te spacen, en bovendien is het – in ieder geval van de drankjes die we vandaag voorgeschoteld krijgen – ook niet echt de bedoeling dat je je wandelschoenen aantrekt en een knapzak pakt om eens een flinke wandeling door je psyche te maken en daar op avontuur te gaan. ‘Mellow’ is het toverwoord. Je moet je gewoon mellow voelen. 

Wat me in ieder geval een goed gevoel geeft, is hoeveel plezier Tucker en Joseph lijken te hebben in het ondernemen in een markt die aan elkaar hangt van onbegrijpelijke wetten en regels. “Toen ons eerste boek uitkwam zijn we zelf de straat opgegaan, om letterlijk aan te kloppen bij coffeeshops met de vraag of zij ons boek wilden verkopen. Bij The Bulldog zeiden ze dat ze nooit samenwerkingen doen, maar toen ze zagen dat we iets moois hadden gemaakt, wilden ze eigenlijk direct om de tafel. Dus dat verliep echt perfect,” zegt Joseph. 

Ook de chefs denken dat het introduceren van psychedelische cocktails een groot succes kan worden, maar dat de sleutel tot dit succes vooral een bepaalde mindset is, en acceptatie. Als we wietcultuur en psychedelica gaan accepteren zoals we drank en sigaretten hebben geaccepteerd, zien ze kansen. “Ik ben zelf een enorme stoner, en het liefst smoke ik de hele dag, maar daar wordt nog steeds gek naar gekeken. Als je een kantoor binnenkomt terwijl je adem stinkt naar koffie en je kleren naar sigarettenrook vindt niemand dat raar. Ik wil het liefst dat onze producten gewoon in de supermarkt kunnen liggen, kratom is nota bene familie van koffie,” vertelt Tucker. 

Die opmerking over de supermarkt blijft me bij. Daar zouden ze wat mij betreft prima thuishoren:  de cocktails zijn visuele kunstwerkjes en smaken erg goed, en voelen daarbij volstrekt onschadelijk. Totaal legale en geaccepteerde dingen als koffie, energiedrankjes, sigaretten of zelfs suiker hebben meer effect op me dan alles wat ik vanavond drink. Ik voel me wel goed, en rustig, maar verre van high. Eigenlijk precies hoe ik me wil voelen op een vrije zaterdagochtend, als het hele weekend nog open ligt. Misschien zouden psychedelische cocktails eerder een alternatief zijn voor de espresso waar ik m’n zaterdag mee begin dan voor alles wat ik normaal gesproken op een vrijdagavond tot me neem.

We verlaten The Bulldog rond half acht, vlak voor het grote lanceerfeest begint. Het boek ziet er top uit, de fotografie is prachtig en er staan vast heel leerzame dingen in over de werkzame stoffen van allerlei kruiden en planten, maar in de nabije toekomst zie ik de producten die ik vandaag heb geprobeerd niet snel infiltreren in de kroegcultuur die in elke binnenstad heerst. En zeker niet in het vrijdagmiddagritueel dat ik en met mij miljoenen anderen al jarenlang hebben.