Ik crashte het huwelijksfeest van een elitair Chinees koppel

"Je mist echt wat! Ik heb net één van de cadeaus gewonnen," aldus mijn vriend Jeff via een smsje. Hij is nog steeds op het trouwbuffet in het Ritz-Carlton. Het volgende bericht is een foto van zijn vrouw, die grijnzend een Macbook Air de lucht in houdt. Ik heb meteen spijt van mijn vroege vertrek. Ik ben al onderweg naar de trein, omdat ik niet het voortschrijdend inzicht had om een kamer te boeken in de stad. Jeff vervolgt zijn verslag met de foto van één garnaal op een bord, licht besprenkeld met een tomatensaus.

"Garnaal heeft de grootte van mijn vuist," stuurt hij. Het is één van de veertien gangen die geserveerd worden tijdens het banket. Mijn maag vult zich met jaloezie; ik heb alleen de mogelijkheid gehad om de eerste gang mee te eten. Andere gangen bestonden uit onder andere soep van zeekomkommer, eend, gefrituurde krab, varkenspoten, gestoomde vis, dumplings en kreeft met kaas.

In het 21ste-eeuwse China is een bruiloft een belangrijke gebeurtenis, met een mix van Oost en West. Terwijl de meeste bruiden hun traditionele rode kloffie hebben ingeruild voor een witte jurk, zijn er ook genoeg tradities die in ere worden gehouden. Bij de bruiloft hoort een theeceremonie, een bruidegom moet zich een weg naar zijn bruid zien te vechten, en ook rode cadeau-enveloppen zijn nog altijd gebruikelijk. Verwacht geen wild dansfeest na de ceremonie. In plaats hiervan komen ellenlange speeches en meergangen diners met dure zeevruchten.

Bijzonder genoeg staan slechts een handjevol vrienden van het stel op de gastenlijst. De meeste genodigden zijn familie, vrienden van de familie, en zakenrelaties van de ouders. Glitter en glamour zijn eerder regel dan uitzondering bij de Chinese elite. Eigenlijk zijn het de ouders die de grote sterren zijn op het huwelijk van hun kinderen; zij zijn verantwoordelijk voor de rekening.

In het moderne China spenderen pasgetrouwden gemiddeld zo'n 20.000 euro aan hun bruiloft, in 62 procent van de gevallen nemen de ouders die kosten voor hun rekening. Met de groei van de middenklasse in China groeit ook de markt op het gebied van huwelijken. Vandaag de dag is de industrie zo'n 55 miljard euro waard. Hierbij horen kosten als intensieve trouwshoots voor de huwelijksdag, een team van cameramannen, en financiële onderhandelingen voor het huwelijk. Vorig jaar gaf het sterrenkoppel Angelababy (de Chinese Kim Kardashian) en Huang Xiaoming zo'n 30 miljoen euro uit aan de mooiste dag van hun leven. Ter vergelijking: dat is bijna 2.5 keer zoveel als Kimye uitgaven voor hun huwelijk.

Trouwerijen zijn dus meer een show voor de families dan een intiem samenzijn. Deze bruiloft was geen uitzondering; zowel de bruid als de bruidegom komen van welgestelde Chinese families in Shanghai.

Maar ik kende het koppel niet eens. En nog steeds niet.

Mijn vriend Jeff, die dichtbij de familie staat, hoorde dat ik in China was en nodigde mij op het laatste moment uit. Met het verhaal dat ik een schrijver was met interesse in de Chinese cultuur, werd ik met open armen ontvangen door het liefdeskoppel en mocht ik ze volgen gedurende de grote dag.

Ik wist dat ik binnen zou komen, maar toen ik de suite van het Shanghai Peninsula Hotel binnen slenterde om 9 uur 's ochtends en zag hoe een prachtige, stralende bruid haar haar gedaan kreeg, omringd door haar beste vrienden en directe familie, was ik geschrokken hoe dichtbij ze mij als complete vreemdeling lieten komen. Het getuigt van een grote mate van gastvrijheid, een voorbeeld van de kracht van het Chinese guanxi (connectie).

Het was meteen duidelijk dat de familie centen had. Allereerst had de vrouw een jonger broertje - wat betekent dat, in een land dat tot vorig jaar nog een éénkindbeleid voerde, de familie genoeg had en bereid was om de aanvullende belastingen voor een tweede kind te betalen. Ten tweede spraken de meeste vrienden van het stel - allen in de twintig - vloeiend Engels. Een flink deel had gestudeerd in de VS, iets wat alleen weggelegd is voor rijke families.

In de tochtende suite van het Peninsula verzamelt een team van professionele cameramensen zich rondom de bruid, alles voor het mooiste plaatje. Kleine kinderen rennen in het rond. Een jong meisje, volledig in het rood gekleed, trekt aan de mouw van m'n jasje, in de hoop dat ik haar optil. Een mand met mandarijnen - een teken van fortuin en geluk - staat op tafel.

Tenslotte arriveren de bruidegom en zijn getuigen, bonkend op de deuren van de suite. De bruidsmeisjes, negen in totaal (een geluksgetal), gillen van opwinding en vragen het gezelschap om geld. De bruid blijft verstopt, achter de deur van de slaapkamer. Een envelop wordt onder de deur door geschoven ; de heren mogen meteen naar binnen.

Dit fenomeen noemen ze chuangmen - een spel dat gespeeld wordt voordat de bruidegom zijn bruid te zien krijgt. De dames hebben een aantal opdrachten bedacht voor de heren, waarbij ze gedurende de opdrachten ook nog rode enveloppen met geld aan de dames overhandigen. Dit zijn huwelijkscadeaus voor de bruid; de prijs die de bruidegom betaalt om met haar te trouwen.

"Allereerst moet je op en neer springen op deze mat, met blote voeten," kondigt een bruidsmeisje aan. Ze wijst naar een massagemat met scherpe groeven. (Eerder op de ochtend probeerde één van de bruidsmeisjes de mat uit nieuwsgierigheid uit. "Dit wordt pijnlijk," was haar conclusie.)

De heren kijken elkaar vol afschuw aan. Uiteindelijk tikt één van hen de bruidegom op zijn schouder en offert zichzelf op voor de rest.

De ruimte vult zich met gelach wanneer de arme man het uitgilt van de pijn. Hij smeekt om 'vergiffenis'. De dames eisen meer geld. Uiteindelijk kan hij niks anders dan toegeven, en krijgen de meiden twee rode enveloppen erbij.

"Nu moet je de rode M&M's er tussenuit vissen, en je mag alleen je mond gebruiken," vervolgen de meiden. Ze wijzen naar een bord op de tafel, gevuld met bloem. De snoepjes zitten verstopt.

Meer opdrachten volgen. Een van de mannen moet zijn benen laten harsen, anderen moeten lippenstift bij elkaar opdoen met hun mond met een blinddoek om. Op een gegeven moment moeten ze zelfs toast met wasabi naar binnen werken.

De oudere generatie kijkt geamuseerd toe. Het hoort er allemaal bij; een man en zijn vrienden moeten werken om te kunnen trouwen. De familie geeft een dochter 'weg' en dat gebeurt niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk wordt de deur van de slaapkamer geopend en mag de bruidegom zijn bruid in de armen sluiten. Hij glimlacht naar haar en knijpt in haar hand, terwijl hun gevolg de strijd vervolgt.

Ten slotte vormen de bruidsmeisjes een rij naast het bed en kondigen ze de laatste opdracht aan. "Jullie moeten de schoen van de bruid zien te vinden. Een van ons heeft 'm." "Zit die tussen je borsten?" grapt één van de mannen. Een bruidsmeisje gilt iets terug. Ze bekvechten en schreeuwen naar elkaar, alles voor de grap. Uiteindelijk vinden ze de schoen - een Louboutin - vastgetaped aan de heup van één van de meisjes.

De bruid doet haar schoenen aan en langzaam stroomt iedereen de ruimte uit. In de lobby van het hotel krijgen we de instructie om in te stappen in de auto's versierd met een blauw lint om het handvat van de deur. De auto's met lint zijn allemaal Rolls-Royces en Mercedessen. Een hele vloot.

We worden vervoerd naar een locatie waar, naar wat ik mij laat vertellen, een snelle lunch zal plaatsvinden. Het is een compleet verzorgd buffet, inclusief kreeft en zeekomkommer - gerechten die geluk brengen. Het is een klein gezelschap van zo'n vijftig mensen, allemaal familie van de bruid. Na een uur wordt het directe gezelschap van de bruid en bruidegom verzocht om weer in de auto's te gaan zitten. De overige gasten blijven rustig eten. Eten is een belangrijk punt tijdens een Chinese bruiloft. Bijna niemand neemt kliekjes mee; te veel eten wordt gezien als iets goeds.

We arriveren bij een appartementencomplex dat er eerder uitziet als een vijfsterrenhotel. Er staan twee enorme pilaren voor de ingang; de lobby heeft marmeren vloeren en gouden accenten. Hier woont het stel. Iedereen verzamelt zich rondom de ingang, er wordt potpourri in de lucht gegooid terwijl de bruidegom, geheel volgens traditie, zijn bruid naar binnen draagt. Ze pakken de lift naar hun appartement, waar de familie van de bruidegom wacht.

Dit is een typische Chinese bruiloft: ouders doen hun kinderen een nieuw huis of een appartement cadeau.

Hun nieuwe stulpje heeft enorme ramen die een oogstrelend uitzicht geven over de skyline van Shanghai. Daarbij komt een extra slaapkamer voor de gasten, een volledig uitgeruste keuken, en een extreem grote inloopkast. Aan de muur hangt een ingelijste foto van het bruidspaar. Het lijkt net een filmset.

Het dessert wordt geserveerd; kommen met tangyuan-soep (zoete balletjes van kleefrijst) met een gekookt ei erbij. Tangyuan is een typisch Chinees toetje dat je overal in de stad kunt vinden, alleen dit was de eerste keer dat ik het gerecht zag met een ei erin. "Het ronde ei symboliseert eenheid binnen de familie," vertelt één van de bruidsmeisjes me.

Het gezegde dat bij dit gerecht hoort is "Tuan tuan yuan yuan," wat 'eenheid' betekent in het Chinees. Er wordt ook verse thee geserveerd, met een flinke lepel suiker. Ook dit heeft uiteraard een betekenis. Zoete dingen worden vergezeld met de spreuk "Tian Tian Mi Mi" ('zoet als honing'). Het is een wens voor het pasgetrouwde koppel.

Nu komt het meest iconische gedeelte van een Chinese bruiloft: de thee-ceremonie. De ouders zitten op de bank en het bruidskoppel komt op hen af, beiden met een glimmend rode gai wan (Chinese theekop) in de hand, vol met lotus-zaden en rode dadels.

Chinezen geloven dat lotus en dadels voor pasgetrouwden helpen bij een snelle eerste liefdesbaby. In het Mandarijn zijn de woorden dadel en 'vroeg' identiek, en het woord voor lotus lijkt erg op het woord voor 'mannelijk nageslacht.'

Het koppel gaat door de knieen en overhandigt de thee. Vader en moeder strooien weer met rode enveloppen gevuld met geld. Camera's flitsen in de rondte. De ceremonie symboliseert het einde van de 'transactie' tussen de familie. Nu wordt het tijd voor het grote buffet in het Ritz Carlton.

Dit is het punt op de avond waarop het allemaal een beetje wazig werd. Er waren simpelweg teveel indrukken om te verwerken. Er stonden 53 tafels, elk met twee flessen wijn en een doos vol met Maotai, één van China's duurste gedistilleerde dranken. In de wachtruimte zorgt een popcornmachine voor plezier bij de allerkleinsten.

Een klein gezelschap van violisten begint te spelen. In de hal waar het banket plaatsvindt staat een enorm T-vormig podium met disco-lichten en een galactisch decor. Bruid en bruidegom staan voor een groot doek en gasten komen dichterbij voor een foto. Trouwfoto's worden op de muren geprojecteerd, samen met de horoscoop van het stel.

Ik raak aan de praat met een aantal van hun vrienden; allemaal hebben ze gestudeerd in de Verenigde Staten en zijn ze nu terug in China om te werken. Ze vertellen me dat, hoewel dit een chique trouwerij is, dit niet de meest speciale is waar ze zijn geweest.

"Sommige bruiloften hebben privé-kamers voor speciale gasten, zoals overheidsfunctionarissen die niet in het openbaar gezien willen worden. Elke kamer heeft dan een livestream van het evenement," vertelt een meisje. Ik krijg verhalen te horen over bruiloften met meer dan 800 gasten, bruiloften met optredens van internationale sterren, bruiloften met helikopters. Deze bruiloft had 'slechts' een paar lokale beroemdheden als gast. Dat is standaard, wordt gezegd.

De bruidegom klimt trillend het podium op. Hij is duidelijk nerveus. "Een hartelijk welkom voor de prachtigste en liefste vrouw van de hele avond!" schreeuwt hij door de zaal.

De lichten worden gedimd en een dramatisch liedje wordt gestart. De deuren zwaaien open en de lachende bruid komt gesluierd en met een kroon op haar hoofd binnen, vergezeld door haar vader en een spot. Ze ziet er ontspannen en gelukkig uit. De menigte applaudisseert. Ringen worden uitgewisseld en voor het eerst vandaag wordt er gekust. Een ambtenaar geeft een roerende speech. Er wordt wijn geserveerd; borrelplateaus worden op tafel gezet. Er is eend en vis en inktvis. Dat was alleen de amuse.

Ik kijk op de klok. Tijd om te gaan - mijn trein vertrekt binnen een uurtje.

Ik zeg mijn tafelgenoten gedag en ren het Ritz uit, de koude, regenachtige nacht tegemoet. Na een hele dag rondgereden te zijn door een privéchauffeur, voelt de trein als een pompoen. Ik ben immers rechtstreeks een sprookje uitgelopen. Dromerig staar ik uit het raam. Ik probeer alles een plekje te geven, en vraag me lichtelijk aangeschoten af of het niet slimmer was geweest om te blijven en expres mijn trein te missen.

Mijn telefoon trilt opnieuw. Het is Jeff met een nieuwe update, vergezeld door een boel uitroeptekens. "Ze delen iPhones uit alsof het snoep is." Ik had moeten blijven.