Ik bracht 24 uur door op het grootste coquillefestival ter wereld

Omdat ik een hedonist ben, besloot ik op vakantie naar Bretagne te gaan, voor het Fête de la Coquille Saint-Jacques. Want een coquillefestival leek mij een uitstekende plek om heen te gaan om flink te smullen.

Dit befaamde evenement vindt elk jaar plaats in een van de drie vishavens in de regio Côtes-d'Armor. Het Comité van Visserij van de lokale overheid begon het coquillefestival in 1992 om de regio te helpen de crisis in de olie-industrie en de vishandel te doorstaan. Al snel werd het een van de populairste culinaire festivals in de omgeving. In deze regio wordt wekelijks 240 ton coquilles verwerkt, waarvan een groot deel geëxporteerd wordt naar de beste restaurants ter wereld.

Als we aankomen in de haven, begint het feest net. We zagen lokale bewoners, toeristen, een paar bekende beroemdheden en vertegenwoordigers van verschillende Franse culinaire gildes. Bij een kraampje van leerlingen van de zeevaartschool kostte een kilo coquilles, vers van de boot, 3,5 euro. Een godsgeschenk voor liefhebbers van zeevruchten.

Ik had geen tijd voor een kilo coquilles, want ik had een afspraak met de Orde der Coquilleridders van de Côtes-d'Armor. Ze paradeerden rond in hun kostuums, en zworen trouw aan het promoten van coquilles door heel Frankrijk en over de hele wereld. Ik kwam aan tijdens de ceremonie, een plechtige bedoening. Aan het einde van de haven stonden aspirant-ridders in een rij, met elk een lege coquilleschelp in hun hand. De leider van het gezelschap liep tweemaal langs de rij en goot mysterieuze drankjes in de schelp. "De eerste keer is het zeewater, de tweede keer droge witte wijn," zei een van de ridders.

De Orde der Coquilleridders kent twee beroemdheden als haar leden: flamboyante theaterregisseur Michou en acteur Gérard Depardieu. "Gérard legde de eed af terwijl hij de film

Disco

aan het filmen was. Je kan de Orde zelfs zien in de film," zei Jean, een van de oprichters van de organisatie. Weten de beroemdheden ook hoe ze coquilles moeten klaarmaken? Jeans antwoord was helder: "Aan beide kanten bakken in een beetje boter, en dat was het. Ze zijn ook lekker op een satéprikker."

Om deze theorie te testen, gingen we naar het tentje van de Culinaire Vereniging van Paimpol. Hier, in een kleine, geïmproviseerde keuken, stonden verschillende grills en frituurpannen te pruttelen. We ontmoetten Romain Hardy, een jonge chef uit de buurt, die een uniek menu serveerde: coquillekebab, gegrild met gember en geserveerd met cider. De kebabs waren niet misselijk, op elk stokje zaten zes of zeven grote coquilles. Je kreeg er friet bij en een paar glazen gefermenteerde appelsap.Terwijl de lege schelpen om ons heen begonnen op te stapelen, besloot ik om naar de andere kant van de haven te gaan, waar lokale voedselproducenten Bretonse specialiteiten aanboden. De eerste stop was bij Philippe Mordeles, die onder andere de specialiteit kouign-amann serveerde. Het recept voor deze delicatesse bestaat uit twee ingrediënten: heel veel boter en heel veel suiker. Terwijl kouign-amann bekend staat om zijn zware, verstikkende textuur, was die van Philippe romig en gleed makkelijk naar binnen.

Toch voelde ik mijn keel droog worden, en Philippe wees snel naar zijn broer Stéphane, die in een kraampje ernaast hydromel verkocht. Het wordt gezegd dat dit drankje, dat in Bretagne

chouchen

wordt genoemd, het oudste alcoholische drankje in de wereld is. De legende gaat dat de Galliërs in staat waren om de invasie van de Romeinen te weerstaan dankzij hydromel. Stéphane legde uit dat de tonnen met drank vergiftigd waren met angels van bijen, waardoor de soldaten gek werden."

Hydromel is een mengsel van alcohol, water, honing en gist, en fermenteert gedurende twee tot vijf jaar. Het resultaat is een drankje met 10 tot 18% alcohol.

Het brandde in mijn keel: een perfect excuus om een klein uitstapje te maken naar het kraampje van Val-André Lollipops. Daar verkochten ze een heleboel verschillende smaken lollies, al sinds 1928. "Oorspronkelijk was het een Parijzenaar die passeerde door Pléneuf-Val-André, die vanuit een klein hutje snoep verkocht om zijn vakantie te kunnen bekostigen," zei Laurent Emery, die de snoepwinkel overnam in 1998. Sindsdien komen er duizenden klanten op af, om de lollies in de smaken vijg, cactus, kokosnoot en anijs te kopen. "We zijn het kleinste snoepwinkeltje in Frankrijk. Onze grootste concurrent is twintig keer groter dan wij," zei Emery. "Volgende zomer lanceren we een nieuwe smaak: tomaat-basilicum."

Ondanks alle clichés over de eindeloze regens in Bretagne, scheen de zon de hele dag. Het stelde het publiek in staat om onnoemelijke hoeveelheden coquilles te verorberen en liters cider te drinken. Dat is de missie van het festival. Ze zien het bijna als iets dat noodzakelijk is voor de volksgezondheid. Lang leve de coquille!