Sterrenrestaurants onthullen de wildste verzoeken van rijke gasten

Vorig jaar werd op Reddit aan medewerkers van luxe-horeca gevraagd naar de schandaligste verzoekjes van rijke mensen. De verhalen logen er niet om: een vrouw betaalde 100 dollar om in het gezicht van een ober te mogen spugen en rijke Zweedse kids hadden een fles dure champagne besteld, en die direct daarna in de wasbak leeg gegoten. Er waren ook verrassend veel antwoorden die iets met honden te maken hadden.

Ik was gefascineerd door deze verhalen, omdat ze uit een wereld komen die voor mij doorgaans ontoegankelijk is. Daarom besloot ik om op zoek te gaan naar soortgelijke verhalen in Italië, het thuisland van een paar van de duurste restaurants ter wereld. Ik sprak met het personeel van vijf van de chicste eetgelegenheden van het land en kwam drie dingen te weten. Allereerst moet het personeel rustig blijven, wat er ook gebeurt. Ten tweede is er voor rijke mensen niks te gek om te vragen. En tot slot was het ongelooflijk moeilijk om mensen te vinden die over dit soort dingen willen praten. Ongeveer elk hotel of driesterrenrestaurant dat ik opbelde, hing direct de telefoon op of dacht dat ik gek was. Maar niet allemaal.

Tot voor kort was Valentina* sommelier bij een beroemd hotel-restaurant in Venetië. Het is het soort plek dat een privéboot heeft om het hotel met het San Marcoplein te verbinden. De gangen hangen vol met foto’s van belangrijke personen en Hollywoodsterren. De mensen die hier komen zijn ongelooflijk rijk. George Clooney was blijkbaar van plan om zijn huwelijksreceptie in het hotel te houden, maar een rijke Venetiaanse industrieel had het hele pand kort daarvoor al afgehuurd, om hem te pesten. Een goede plek om te beginnen.

“Ik heb veel rare dingen gezien,” vertelt Valentina me over de telefoon. “Als een rijke of belangrijke gast een reservering maakte voor het restaurant, gaven we hen altijd de grootste tafel – met een sofa en uitzicht op de lagune. Ze maakten er altijd een bende van, omdat de tafel uit het zicht stond en niemand hen kon zien.”

Ze werd vaak gevraagd of ze hun overduidelijke aanwezigheid kon ontkennen. “Als er vips of beroemde acteurs waren, was de regel altijd om alles te ontkennen,” zegt ze. “Dus stel je voor dat er iemand naast Spielberg of Robert Redford zat, en die persoon je vroeg of dat Spielberg of Robert Redford was, moest je zeggen: ‘Wie? Die man? Nee hoor, u vergist zich, mevrouw.’ Het was zo gek, omdat mensen soms daadwerkelijk naast heel beroemde mensen zaten.”

Valentina heeft ook de vreemdere kanten van mensen gezien. “Veel mensen hebben obsessies of fobieën,” zegt ze. “Een specifieke avond is me altijd bijgebleven. Er kwam een stel binnen: zij was erg elegant en knap, hij droeg kettingen en had zijn overhemd open. De hele avond lang schreef de vrouw in een schriftje. We probeerden erachter te komen waarom, voor het geval ze een criticus of journalist was. Uiteindelijk kwamen we erachter dat het een therapiesessie was. Na het diner – of de sessie – vroeg hij haar om met hem te trouwen. Zij zei nee, en hij verliet het restaurant alsof er niets was gebeurd. Hij liet wel een heel royale fooi achter.”

Ik slaagde erin om met Piazza Duomo in Alba te praten, het enige driesterrenrestaurant in de regio Piëmont. Het restaurant staat in de top 30 van de wereld, dus zijn ze gewend om elke wens van de gast in te willigen.

“Mensen van over de hele wereld komen hier om te eten,” zegt Vincenzo Donatiello, de sommelier van het restaurant. “We zijn geen hotel, dus de clientèle is erg gevarieerd. Iedereen komt hier voor de ervaring. Er was eens een stel van in de zestig dat met hun chihuahua kwam. Toen we hun bestelling opnamen, bestelden ze eerst voor hun hond. Een kalfsentrecote, rare gebakken.”

“Er was ook eens een gezin met een zevenjarig kind dat een heel blik kaviaar wilde eten,” vervolgt hij. “Zijn moeder vertelde me: ‘Mijn zoon is nou eenmaal dol op kaviaar.’”

Hierna belde ik met Roberto Riccardo Tornabene, hoofdkelner van Felix Lo Basso, een sterrenrestaurant met uitzicht op het Domplein in Milaan. “Er stak eens een gast in midden van het restaurant een sigaret op, alsof dat volkomen normaal was. Een andere gast belde een taxi en stuurde die naar de apotheek om nicotinepleisters te halen. Toen chauffeur terug was gekomen, zei de gast dat het niet de goede pleisters waren, dus stuurde hij hem weer naar de apotheek. Toen de chauffeur voor de tweede keer terugkwam, bleek de gast geen contant geld te hebben, dus moesten wij voor de taxi betalen.”

Tot slot: Rome, thuisbasis van La Pergola. Het is het driesterrenrestaurant van chef Heinz Beck in het Rome Cavalieri Waldorf Astoria Hotel, een ultraluxe plek waar schilderijen van Dalí in de suites hangen. Hier worden al je dromen werkelijkheid. Van de Russische tycoon die wil dat het zwembad in de winter alleen voor hem opengaat (wat het hotel duizenden euro’s aan onderhoud kost) tot de vrouw die in het restaurant één enkele sigaret vraagt en een heel pakje op een zilveren presenteerblad krijgt. Ze hebben hier jasjes als je de jouwe bent vergeten, en brillen met verschillende sterktes om het menu te lezen.

Marco Reitano is al 25 jaar sommelier bij La Pergola, dus hij heeft alles wel meegemaakt. “Als we over weelde praten, dan moet ik het over wijn hebben,” zegt hij. “We hebben een kelder met ongeveer 3400 flessen. Een vaste gast bestudeerde een keer de lijst bordeauxs uit 1982 heel lang. Dat is misschien wel de beste vintage in de geschiedenis. Uiteindelijk besloot hij om zeven flessen voor zichzelf te bestellen, om de onderlinge verschillen te proeven. De rekening was meer dan 20.000 euro.” Reitano heeft zelf uiteindelijk ook van die geopende flessen geproefd.

“Een andere vaste gast is bang voor de kleur zwart. Dus als er gerechten zijn die normaal op donker porselein worden geserveerd, serveren we ze op witte borden.”

Sommige verhalen van de sommelier zijn hartverwarmend. “In de zomer dineerde een heel belangrijk gezin uit Azië op ons terras. Ze waren aardig, dus we vroegen hun zevenjarige kindje of hij het Colosseum leuk had gevonden. Hij zei ja, maar hij was verdrietig dat hij geen gladiatoren had gezien. In het hotel hebben we af en toe een toga-verkleedpartij, dus we stuurden een knappe, lange, gespierde ober verkleed als gladiator naar het kind toe, om hem te vermaken.”

Er zijn veel luxehotels in Rome. Hotel Hassler is een van de beste en staat bekend om zijn restaurant, Imàgo. Ik sprak met hoofdkelner Marco Amato. “Een van de raarste dingen die ik heb meegemaakt was een gezin dat precisieweegschalen had meegenomen. Ze wilden dat we het gourmetmenu specifiek afgewogen voor hen klaarmaakten. Van de wijn tot de olie – en voor elk afzonderlijk familielid natuurlijk specifieke hoeveelheden.”

“Een van de grappigste dingen was toen een Japanse vrouw ziek werd en flauwviel,” vervolgt hij. “Haar man hield haar hoofd vast en ik riep bezorgd de chef-kok. De man riep mij bij zich, legde mijn hand onder het hoofd van zijn vrouw en ging door met eten. De chef was geamuseerd, maar omdat hij in Japan had gewoond, wist hij dat Japanse mensen vaak beheerst blijven – zelfs in extreme situaties.”

Ik heb twee dingen geleerd van mijn inkijkje in de wereld van extreem duur dineren. Ten eerste heeft het horecapersoneel engelengeduld en heeft iedereen met wie ik sprak een enorme schat aan verhalen. Ten tweede weet ik nu dat, als ik me in het vervolg weer ongemakkelijk voel als ik een ober vraag om extra saus, ik gewoon moet onthouden dat sommige mensen entrecote bestellen voor hun hond.

* De naam van deze persoon is veranderd

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Italië