1500. Zoveel verschillende bieren hebben we ongeveer in België. Laat dat getal even bezinken. Onze nationale collectie bevat trippels en dubbels, Chouffkes en Chimays, bier dat al honderd jaar gebrouwen wordt en abdijbier dat jarenlang verkozen werd tot het beste ter wereld (en waar we maar al te graag illegale dingen voor doen). En in het midden van dat al dat vloeibaar brood staat er op de onbetwiste populariteitstroon: Cara Pils. Het goedkoopste bier uit de goedkoopste supermarkt van België. Het bier dat elke zomer massaal wordt meesjouwd naar festivals, en de rest van het jaar volop in met ijs volgestouwde badkuipen van Belgische studentenhuizen te vinden is.

In mei kwam een vloedgolf van paniek over België: Colruyt, de supermarkt achter Cara Pils, kondigde aan dat haar voorraad bijna op was. Er waren problemen met de productie, met schaarste van haar huisbier tot gevolg. Zo vlak voor de zomer zorgde dat nieuws voor een hoop paniek, spanning en intens verdriet onder zowel jonge en oude landlopers, als studenten en normaal verdienende Belgen. Het doek leek gevallen, het laatste dunne laagje beschaving weggerot.

Inmiddels is onze vertrouwde voorraad alweer in de winkels te vinden, maar het kortstondige drama zette me aan het denken. Een buitenlander snapt wellicht niet hoe een zwerverbier van 33 cent per stuk een heel land in collectief mineur kan brengen. Dat is begrijpelijk. Belgen doen wel vaker dingen die niemand anders snapt, zoals boterhammen in onze koffie dopen of heel lang geen regering hebben. Toch valt dit alles te verklaren.

Lees hier waarom Cara met goed recht een cultstatus heeft verkregen in mijn geboorteland.

Het prachtige design van de blikken

Ken je Cara Delevingne? Het is goed mogelijk dat haar ouders de naam voor hun ongeëvenaard knappe dochter uitgekozen hebben met een blik Cara Pils in hun achterhoofd. Zo'n blikje is namelijk ook buitenaards mooi. Ergens in een kamertje heeft iemand veertig jaar geleden bedacht: ha, ik gooi een blinkend witte achtergrond vol met gerstemoutjes, teken daar een dikke gouden Z van Zorro op en zet de naam van het bier er diagonaal op, zodat mensen hun hoofd een tikkeltje moeten kantelen om het te kunnen lezen. Dat brengt me meteen bij mijn volgende punt:

Cara houdt het real

Aan het blik is geen marketingteam te pas gekomen dat met laserpennen doelgroepen aanduidt in powerpointpresentaties, om er vervolgens de gepaste social media-strategie bij te bedenken. De supermarkt heeft nooit de moeite genomen om aan marketing te doen. Het gouden Caravocht is niet ontworpen om zo goed mogelijk te verkopen, het is gewoon ontworpen.

Dat maakt van Cara Pils in principe een anarchistisch bier. Wie met zo'n blikje in de handpalm geklemd over een festivalcamping loopt, zegt eigenlijk: "Donder op met je consumptiemaatschappij. Dit blik is ontworpen door een onderbetaalde grafische ontwerper die geen fuck geeft, om daarna goedgekeurd te worden door een supermarkt die geen fuck geeft, om daarna opgedronken te worden door een Belg die geen fuck geeft."

Zoals met de beste anarchisten, gebeurde het een keer dat Colruyts overtuigingen wankelden. Ze wilden de naam van het bier omdopen tot Everyday Pils (Everyday is hun huismerk voor alles behalve bier), maar dat leverde een biertsunami aan protest op.

Er werd fanatiek getweet, een petitie werd getekend, het originele blik werd op t-shirts gedrukt, en in Gent werd een optocht gehouden met een afterparty in Antwerpen (onder de zeer toepasselijke naam: 'I'm in love with the Cara') waar uiteraard alleen maar Cara gedronken werd.

Voor de supermarkt werd al snel duidelijk dat ze hun handen van het product moesten afhouden. Cara wordt niet meer enkel als 'gewoon, een belachelijk goedkoop biertje om dronken mee te worden' gezien. Wel als een drankje dat in staat is een persoon met een paar slokken terug te voeren naar verdrongen jeugdzondes. Naar wakker worden in andermans tent op Dour en tongen met de zus van je beste vriend in de bezemkast op een huisfeest na de examenweek.

Cara smaakt elk jaar anders

Van West-Vleteren weten we dat-ie door paters in de Sint-Sixtusabdij gebrouwen wordt, Jupiler komt uit Luik, Duvel uit Breendonk, maar geen hond weet waar Cara vandaan komt. Het is een ongebreideld mysterie, en de kans is groot dat het de geschiedenis in gaat als het grootste geheim van België. Behoorlijk goed onderbouwde geruchten gaan dat Colruyt verschillende brouwerijen tegen elkaar uitspeelt: wie Cara het goedkoopst kan aanleveren, mag het een tijdlang brouwen. Soms is dat bijvoorbeeld Bavaria, soms Palm, soms Alken-Maes. Daardoor verandert de smaak van het bier elke keer, afhankelijk van wie het op dat moment brouwt. Logischerwijs is Cara dus het enige bier in ons land dat je nooit beu kan worden, hoe hard je dat ook probeert.

Het is het enige bier waarmee je kan experimenteren zonder dat mensen vinden dat je aan godslastering doet

Er zijn nogal wat regeltjes in de bierwereld. Drink je bier uit je juiste glas, op de juiste temperatuur, in de juiste context. Niemand staat Sint-Bernardussen soldaat te maken in een danscafé, Duvels kunnen nog wel. Verwarrend allemaal. Maar in de edele nabijheid van een karton met 24 Cara's valt alle bieretiquette weg. Sommige mensen drinken hun Cara het liefst lauwwarm, andere gooien er graag Ricard ('Ricara') of Picon ('Picara') bij. Het is zo ongeveer het enige bier dat je zonder schuldgevoel kan omverstoten, of met een hamer in elkaar kan rammen op een festivalcamping, zoals deze gast:

Wat je er ook mee uitspookt, het is toegelaten. Het enige wat niet toegelaten is, is naar Cara refereren met het woord 'bier'. Zoals je kan zien aan de schizofrene manier waarop de jongen in het filmpje van gezichtsuitdrukking verandert als een passant "Wat een verspilling van bier" uitroept, is dat een vreselijke onderwaardering van de festivalgodendrank die Cara heet. Hier nog een staaltje sterk festivalgenot:

Het verenigt een land dat anders zo verdeeld is

Net zoals het geval is bij de friet, is dit goedkope bier een van de enige dingen waarvoor we allemaal samen op straat komen. Ondanks dat we drie nationale talen hebben, het Waalse deel van land het Vlaamse chronisch negeert en omgekeerd, en niemand eigenlijk weet waar Duitssprekende Belgen zich zo allemaal mee bezig houden (Hebben zij ook een eigen versie van The Voice van Vlaanderen en The Voice van Wallonië?????), geeft het ons het gevoel dat we samen horen. We zijn namelijk al allemaal ooit op dat dieptepunt in ons leven geweest dat we Cara kochten.

En als ik het nu allemaal een beetje te beladen en sentimenteel heb gemaakt, hier wat idiote filmpjes die Belgen hebben gemaakt over Carapils:

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.