Ik ging naar het Brusselse restaurant waar je als dessert een lijntje krijgt

In de reeks WTFood ontdekken we de bizarre en innovatieve creaties die de Belgische keuken ons serveert.

Normaal heb ik voor culinaire belevenissen een zodanig open geest dat de Dalai Lama er U tegen zou zeggen. Maar toen ik in Brussel op de kaart van Osteria Romana “1 Grammo di Felicità" zag staan, was ik toch even aan het twijfelen. Naast het dessert las ik nog “strikt voor persoonlijk gebruik", en dan een bankrekeningnummer.

Indien je echt geen woord Italiaans spreekt, helpt een voetnoot onderaan de kaart je verder: alle opbrengsten van dit opvallend dessertje gaan naar een vereniging die drugsverslaafden helpt. Het 'grammetje geluk' blijkt uit cacao te bestaan, maar je moet het wel degelijk snuiven. Mijn chakra's waren al serieus geopend door een royale carbonara en een paar glazen Montepulciano, dus besloot ik er gewoon voor te gaan. En om beter te begrijpen wat zo'n druggy dessert doet op de kaart van een chique restaurant, haalde ik de chef van Osteria Romana erbij: Filippo La Vecchia.

Filippo komt bij me zitten en legt zijn zwaar getatoeëerde armen op tafel. De inrichting van zijn restaurant lijkt misschien op een psychedelische aflevering van Twin Peaks, maar hij verzekert me meteen dat noch zijn neusgaten, noch zijn vingers ooit in contact zijn gekomen met coke of enige andere soortgelijke verboden substantie.

“Mijn uiterlijk geeft mensen niet persé een superpositieve indruk. Die ga ik dus niet nog eens bevestigen door drugs te gebruiken”, vertelt hij hij. Hij lacht terwijl een geïnkte traan permanent over zijn wang rolt.

Als je al zes jaar lang elke avond met hart en ziel je restaurant een succes probeert te maken, zou het ook gewoon zonde zijn om dat allemaal te verpesten. “Het is een job waarin je je onderwerpt aan een helse ritme. Veel mensen in deze sector gebruiken drugs om de werkdruk leefbaar te maken. Voor sommige van mijn vrienden is dat slecht afgelopen. Ik wilde een luchtige manier creëren om daarover te praten. Vooral omdat chefs zichzelf vaak te serieus nemen. En chocolade bleek de ideale manier om dat te doen”, legt hij uit.

Filippo hoorde voor het eerst van 'snuifcacao’ in een gesprek met chocolatier Dominique Persoone. Die vertelde hem over de de verjaardag van Ron Wood, gitarist van The Rolling Stones. Als cadeau had de Belgische banketbakker de band een pakje bruin poeder aangebracht dat ze rechtstreeks naar hun sinussen konden sturen.

Daarna besloot Dominique zijn uitvinding te commercialiseren onder de naam ‘chocolate shooter’. En dus zette Filippo La Vecchia het op de kaart van zijn restaurant. Al kostte het hem eerst nog drie maanden totdat hij de lokale vereniging voor drugsverslaafden kon overtuigen om hun rekeningnummer te geven. Wie was deze kleurrijke chef die hen geld wilde geven?

Het was ook een hele klus om de nogal luxe klanten van Osteria Romana niet te verontwaardigen met een etentjes die kunnen eindigen met lijntje om te snuiven. “Het aantal mensen die het willen doen, is beperkt”, geeft Filippo toe. “Maar als je wil opvallen, doe je heel het lijntje. Het moest schokkend zijn, anders is het niet de moeite. Het gaat vooral om het gebaar. Ik ben ervan overtuigd dat we daarmee zowel positieve als negatieve dingen kunnen bereiken.” Ondertussen heeft hij in enkele maanden al 400 euro opgehaald voor de vereniging.

Terwijl ik wacht op mijn lijntje, zie ik twee zure omaatjes die hun artisjokken op Joodse wijze terug naar de keuken sturen en een familie die vasthangt aan zijn smartphones.

“Er zijn zelfs 80-jarigen die het al hebben geprobeerd. Als er kinderen in de buurt zijn, zeggen we dat we dat dessert vandaag niet hebben”, verzekert Filippo ons. De meeste klanten zien er de lol wel van in.

Ik krijg een koffertje met een spiegel aan de bovenkant voorgeschoteld, waarop een klein plastic zakje cacao en een opgerolde dollar liggen. Jep, het ziet er best waarheidsgetrouw uit. Misschien een beetje te waarheidsgetrouw voor iemand die nooit naar de gevangenis wil gaan. Ik krijg het gevoel dat ik me moet verstoppen, terwijl wat ik ga doen ongeveer zo serieus en gevaarlijk is als een warme chocomelk drinken. Achter mij zit een klein meisje dat net oud genoeg is voor een chocomelk, maar te jong om iemand te zien snuiven. Zelfs in zo’n hype-restaurant.

Ik besluit mijn spullen en mijn lijntje dan maar mee te nemen naar de bar, waar een koppel in onaangename stilte dineert. Met een beetje geluk word ik misschien wel een gespreksonderwerp voor hen. Met mijn bankkaart verdeel ik mijn cacao in twee lijntjes. Het poeder is plakkeriger dan ik dacht. Ook een beetje rommelig. Al ben ik nu waarschijnlijk de enige eigenaar van een bankkaart met chocoladesporen in deze omstreken. Dat vind ik dan weer een behoorlijk bevredigende gedachte.

Mijn moeder mag gerust zijn, ik heb nog nooit coke gesnoven. En dat valt op. Ik voel me plots weer een dertienjarige die niet weet hoe ze moet kussen. Ik staar naar mijn lijntjes en ik vraag me af langs welke neusgat ik moet snuiven. Kan ik twee keer langs hetzelfde neusgat snuiven? En moet ik daarna mijn hoofd van plezier naar achter gooien? Gelukkig heb ik inspiratie gekregen van films zoals American Psycho en Trainspotting. Zoals bij de meesten onder ons is mijn jeugd getekend door beelden van mensen die naar de klote gaan. Al is mijn eigen onschuld bewaard gebleven dankzij Requiem for a dream.

Eindelijk wil ik beginnen aan mijn dessert. “Veel te dik gelegd”, zegt een serveerster die voorbij me komt gewandeld. Het poeder vliegt door mijn neusgaten en gaat veel verder dan ik me had voorgesteld. Ik hoest en zie mijn leven voor mijn ogen voorbijflitsen. Het doet me denken aan de eerste keer dat ik rookte. Mijn neusgaten branden en mijn ogen tranen omdat ik moet niezen. Ik voel een bittere chocoladesmaak in de rug van mijn gehemelte. “Ik vind het erg interessant om eens met iets anders te proeven dan je tong”, vertelt de Filippo me. “Als je snuift, krijg je een hardnekkige smaak in je mond.” De cacao wordt hier gemengd met mentholgember om je een extra boost te geven. Ik stel mezelf gerust door te zeggen dat het uiteindelijk een gepatenteerde en veilige stof is wanneer hij juist wordt geconsumeerd. Dat is niet het geval voor veel andere roesmiddelen – illegaal of niet. De cacaolijntjes zouden euforische effecten moeten veroorzaken, en ik voel me inderdaad ontspannen, maar niet meer dan elke keer dat ik een pasta carbonara eet of met iemand kus.

Terwijl ik de restjes cacao van mijn bankkaart afveeg om te betalen, vind ik het nog steeds een gevaarlijke gedachte om vreemd poeder te snuiven dat je ’s avonds aangeboden krijgt. Maar vanavond kan ik niet anders dan tegen mezelf zeggen dat deze dosis mijn beste investering is in lange tijd.

Krijg elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen: schrijf je nu in voor onze wekelijkse newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram: