Je kan naast yoghurt en brood nu ook bier maken met je vagina

Eind vorig jaar groeide Zoe Stavri uit tot een ware internetlegende, toen ze op een ochtend besloot om de afscheiding van een vaginale schimmelinfectie van haar dildo te schrapen om er zuurdesembrood van te maken. Toen de bloem, water en de gist (uit de dildoschimmel) tot een mooi brood waren gebakken, at ze het op.

Maar Zoe was niet de eerste die vaginaspul gebruikte om er eten mee te maken. Je had Toi Sennhauser, die voor het kunstproject Mama's Natural Breakfast een tafel dekte met zelfgebakken vaginabrood, honing en boter om te laten zien dat vrouwen en brood één zijn; een universele leven gevende kracht. Cecillia Westbrook, een doctoraalstudent aan de University of Wisconsin, maakte yoghurt met behulp van vaginale afscheiding. Wat kan er nou gezonder zijn, dacht ze, dan de goede bacteriën uit je vagina nemen en daar meer van te kweken om later weer in te nemen? Het is exact dezelfde logica als achter het eten van probiotische yoghurt. Nu heeft een man uit Warschau het idee van vaginavoedsel overgenomen, en wil hij een nieuw vaginaproduct op de markt brengen: bier gemaakt van vrouwelijke bacteriën voor mannelijke bierdrinkers. Je kan je wel voorstellen welke gedachtegang tot die briljante ingeving heeft geleid. Waar houden mannen van? Bier. Wat nog meer? Vagina's? Was er maar een manier om deze twee dingen op een unieke wijze te combineren. Was er maar manier om de vagina en het bier samen te brengen!

En daar is-ie dan: een crowdfundingcampagne voor het eerste vaginale bier.

"Stel je de vrouw van je dromen voor, de vrouw waar je naar smacht," zegt de man in het promotiefilmpje verleidelijk. "Haar charme, haar sensualiteit, haar passie. Proef haar smaak, ruik haar geur, hoor haar stem. Laat je fantasie de vrije loop en stel je voor dat je op magische wijze haar essentie kan vangen in een flesje bier." Je zou denken dat hij met dat laatste bedoelt dat je met haar het bed in duikt ofzo. Maar dat bedoelt hij niet. Hij bedoelt dat je een vaginabiertje drinkt. Een biertje gemaakt met de droommelkzuurbacteriën van de droomvagina van je droomvrouw. Het wordt nog gekker. "We hebben een manier bedacht om haar essentie, haar vrouwelijkheid, haar instinct te vangen," roept hij, "door de melkzuurbacteriën van haar vagina te isoleren." Jazeker, het is de Order of Yoni (Sanskriet voor vagina), zoals de initiatiefnemers zichzelf noemen, gelukt om het geheim van de vrouwelijke charme te doorgronden; om de essentie van de persoonlijkheid en het karakter van de vrouw te vinden; de kern van de vrouw – die blijkbaar al die tijd gewoon verstopt zat in haar vagina.

Of de crowdfundingcampagne nou een seksistische puinhoop of één grote grap is, het idee van vaginabier blijft een interessant concept. Kun je vaginabier wel op massaschaal produceren? Is dit wel een rendabel project – en kunnen we in de toekomst gist en melkzuurbacteriën uit vagina's als alternatief gebruiken voor de organismes die we momenteel gebruiken om brood, yoghurt, kaas en tal van andere producten te maken? Zullen vrouwen en voedsel één worden, en zal daarmee Toi Sennhausers visie werkelijkheid worden?

Professor Martin Adams, een microbioloog en expert op het gebied van gefermenteerd eten en melkzuurbacteriën, was de juiste persoon om deze vragen te beantwoorden. Hij legde uit dat de melkzuurbacteriën en gist die tegenwoordig in ons eten worden gebruikt bijna nooit van mensen afkomstig zijn. Maar dat wil niet zeggen dat je het idee van vaginabier gelijk van tafel kan vegen met het argument dat het vies is, simpelweg omdat het uit vagina's komt. Volgens Adams bevatten probiotische yoghurtjes en drankjes namelijk organismes die oorspronkelijk uit de darmen komen – voornamelijk uit fecaliën. Als je ooit een flesje Yakult vol met poepbacteriën achterover hebt geklokt, kan je nu dus geen zuur gezicht gaan trekken bij het idee van vaginabier.

Om de nodige melkzuurbacteriën te oogsten hoef je niet handmatig een eindeloze rits aan vagina's leeg te schrapen, of duizenden vrouwen als een stel koeien aan te sluiten op een soort melkinstallatie. Het enige dat je nodig hebt om op grote schaal melkzuurbacteriën te oogsten is een petrischaaltje. "Wat voedselproducenten in dit soort gevallen zouden doen, is dat ze een monster van de bron – de vagina – nemen en deze organismes dan verder kweken in een lab. Je hebt dan afzonderlijke kolonies op verschillende petrischalen die je met een steriel oogje eraf haalt, en vervolgens in een vloeistof plaatst. Na het zuiveren van de kweek, kunnen ze enorme aantallen hiervan doorkweken als ze dat zouden willen," zegt hij. Theoretisch gezien zou je deze vaginakweekjes overal kunnen introduceren. Maar is dat wel de beste manier om brood of bier te maken? Dingen die in of op je lichaam worden aangemaakt zijn niet per se de juiste organismen om te gebruiken voor voedselproductie. "De organismes die gebruikt worden voor dit soort producten worden zorgvuldig geselecteerd om je de optimale eigenschappen en werkingen te geven, dus als je gefermenteerde melk wilt produceren met bacteriën geëxtraheerd uit de vagina of uit de darm, dan zijn die niet het meest geschikt daarvoor," legt Adams uit. "In yoghurt, bijvoorbeeld, wil je de juiste hoeveelheid suiker hebben om bepaalde smaakverbindingen te produceren. En als je op grote schaal wil produceren wil je de dingen snel en efficiënt laten verlopen. Het lukt misschien wel om bier te maken met melkzuurbacteriën uit de vagina erin, maar het wordt nooit echt goed, omdat ze daar niet voor gemaakt zijn. Er is eigenlijk geen enkele reden om dit te doen, behalve dan als gimmick." Adam denkt dat in sommige gevallen menselijke organismes sowieso niet zullen werken, en dat je ze in combinatie met de gebruikelijke organismes moet gebruiken om een vaginaproduct te creëren. "Het is waarschijnlijk dat de organismes uit de vagina er gewoon bij zullen zitten en het overleven en wellicht wat bijdragen aan het fermentatieproces, maar dat de natuurlijke organismes verder al het werk moeten doen."

Veel van wat we lekker vinden aan dingen als brood en bier komt voort uit een heel specifieke smaak waarmee we ze associëren, zegt Adam. "De oorspronkelijke organismes die in de productie van bier, yoghurt, kaas, etcetera worden gebruikt, worden daar al decennia of zelfs eeuwenlang voor gebruikt, en bierbrouwerijen claimen vaak dat hun speciale authentieke gistrecept hun bieren een specifieke smaak en kenmerken geeft. Deze organismes werden al gebruikt voordat we überhaupt iets wisten over microbiologie." Dus waarom zou je gaan sleutelen aan iets dat gewoon prima werkt? Laat bier met rust.

Maar kutzuurdesembrood? "Dat zou wel heel goed kunnen," mijmert Adam. Zuurdesem is een heel simpel recept – traditioneel wordt er alleen bloem, water en lucht gebruikt voor de fermentatie. Gist is een latere toevoeging geweest, om het langdurige proces te versnellen. Misschien was het idee van Zoe Stavri dus zo gek nog niet.