We moeten het eten van andermans restjes normaliseren

Stel je eens voor: je zit in een niet al te chique Italiaans restaurant en de mensen naast je gaan net weg. Ze laten een paar prima uitziende stukken pizza liggen. Het zou raar zijn om een pizzapunt van hun bord te pakken, toch? Maar is het dat ook?

Luister: je bent, net als ik, vast wel eens in de verleiding geraakt, ook al was het alleen die ene keer dat je met stervende honger op je eigen eten zat te wachten. Maar het voelt alsof deze bekentenis, of zelfs de daad zelf, gelijk staat aan sociale zelfmoord je kunt er zelfs om gedumpt worden. Recentelijk vroeg een vrouw aan het ouderforum (en sporadische hotspot voor TERFs) Mumsnet of ze het uit zou moeten maken met de man met wie ze aan het daten was omdat hij  restjes van andermans bord had opgegeten.

“Ik zei dat ik lunch voor hem zou kopen en dat hij geen restjes hoefde te eten. Hij antwoordde dat hij verspild eten simpelweg niet kon uitstaan,” schrijft ze. “Ik bestelde mijn eigen lunch en at die in mijn eentje op, omdat hij al de restjes van mensen die waren vertrokken had opgegeten.”

Natuurlijk is het een afknapper als je op date bent met iemand die je in je eentje laat bestellen, dus wat dat betreft zijn de twijfels van de vrouw begrijpelijk. Maar het achtergelaten eten van iemand anders opeten? Ik heb mij al vaker boos gemaakt om het archaïsche sociale voorschrift dat ervoor zorgt dat er prima eetbaar voedsel verspild wordt. Toen ik nog in een bar werkte, snaaide ik met regelmaat overgebleven frietjes, arancini of half opgegeten steaks weg – en meerdere mensen op forums, zelfs Chris Pratt, vertellen me dat ik niet de enige ben. 

De antwoorden op de Mumsnet-post variëren echter van “grimmig” tot “weerzinwekkend”. Anderen zeiden dat de vrouw het meteen uit moest maken en dat het alleen vergeven kon worden als de man arm was opgegroeid. De reactie die het voor mij echt samenvatte was: “Ik vind het niet heel vies, maar het is wel vrij ongebruikelijk om te doen.” Want dat is het ook gewoon. Het valt niet binnen de sociale norm. Juist door die sociale kleinzerigheid voelt het zo fout. Maar etiquette en sociale gewoontes moeten zich aan de tijd aanpassen, dus laat me eens uitleggen waarom ik vind dat het tijd is om deze gedateerde regel af te schaffen.

Allereerst natuurlijk verspilling. Voedselverspilling is op veel plekken een enorm probleem; in het VK werd er in 2018 door verschillende sectoren bijna 10 miljoen ton voedsel verspild, volgens onderzoek van WRAP, een goed doel dat zich tegen dit probleem inzet. De National Resource Defense Council kwam erachter dat in de VS een beschamende 40 procent van al het geproduceerde, bewerkte en vervoerde voedsel verspild wordt en op stortplaatsen eindigt. Ook in Nederland verspillen we jaarlijks zo’n 2 miljard kilo aan eten.

Waarom zouden we dan niet ons piepkleine steentje bijdragen? Of in ieder geval degenen die dat doen niet als heksen vervolgen? Apps zoals Too Good To Go zijn erg goed voor het herverdelen van ongewild eten, maar zoals iemand ooit zo wijselijk zei helpen alle kleine beetjes. We zitten potverdorie in een economische crisis! Bijna een derde van de Nederlandse bevolking maakt zich weleens zorgen over of ze zich eten kunnen veroorloven, en je bent boos dat eten niet wordt weggegooid?

Je beseft dat andere mensen je eten al hebben aangeraakt als je in een restaurant bent, toch? En waarschijnlijk meer dan één persoon? Denk je dat chefs elke keer dat ze aan hun neus krabben hun handen wassen? Ze ademen constant over je eten heen. Hoe dan ook, bacillen zijn goed voor je weerstand. Als je jezelf zou proberen af te sluiten van elke mogelijke bacil zou je eindigen als die ziekelijke zielepoot in The Secret Garden. 

Laten we dit even in context zetten met de rest van het leven: je gaat me niet vertellen dat je na het gebruik van elk apparaat in de sportschool je handen wast. Je hebt vieze deurklinken, die stangen in de bus, eten dat op het aanrecht van de kantoorkeuken blijft liggen – dat collega’s vage kennissen zijn, wil niet zeggen dat je ook maar iets van hun hygiëne afweet. En als je een van die mensen bent die bij het laten vallen van eten “vijf seconden-regel!” roept, heb je al helemaal geen recht van spreken. 

Je hart maakt altijd een sprongetje van vreugde als je gratis eten krijgt, net als wanneer je geld op straat vindt of als je een foto ziet van een egeltje. Toen ik als barman die half opgegeten steaks soldaat maakte was ik iets van 21 – zo’n steak kon ik me toen nog amper veroorloven. En wat betreft die keer dat ik een verse, dampende bak Chinese noodles op (of in, afhankelijk van hoe je het bekijkt) een vuilnisbak op een festival had gevonden, nou, het voelde alsof ik de loterij had gewonnen. Pak aan, Groot Muziekfestival! Je kunt me niet dwingen 15 euro uit te geven aan je zompige kartonnen bakje druipende prut!

Ooit, lang geleden, werd je voor een pauper aangezien als je je etensresten uit een restaurant in een bakje mee naar huis nam. Kijk eens hoe ver we zijn gekomen! Andermans restjes meenemen is gewoon de volgende stap – het moet alleen even een rebrand krijgen. Wat vind je van “gappen”? Binnenstedelijk foerageren? “Tafelduiken” is al een trotse traditie bij Reed College in Portland, Oregon, waar studenten – waaronder, naar verluidt, Steve Jobs – rondhangen bij de plek waar vieze dienbladen worden neergezet om wat voedselresten te snaaien. Vorige maand nog hebben een paar volwassen vrienden van mij een maaltijd opgepeuzeld die door twee mensen op een date was achtergelaten, die blijkbaar liever in elkaars ogen keken dan hun eten opaten.

Mijn voorstel is als volgt: laten we het gappen van etensresten net zo gebruikelijk maken als een blootgestelde pik op Omegle (RIP). Laten we het gewoon doorzetten tot wel gappen of niet gappen niet eens meer een vraag is. Misschien hoort er een glijdende schaal bij het etensresten-spectrum – van hele voedselartikelen zoals frietjes tot vork-besmet eten zoals pasta of eten met happen eruit – het is maar waar je van houdt. We leven in een wereld waarin het indrukwekkend is als mensen zeggen dat ze alleen maar tweedehands dingen kopen vanwege het klimaat. Waarom kunnen we niet ook in een wereld leven waarin niemand raar opkijkt als ik mezelf op je restjes stort?

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.