Belevenissen van een meisje dat oesters opent op feestjes

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de deuren van de restaurantindustrie afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld, worden op deze plek anoniem door koks en horecapersoneel gedeeld. Dit keer spreken we met een jonge vrouw die oesters opent op feesten en partijen in het hele land.

Oesters worden natuurlijk altijd geassocieerd met het vrouwelijke geslachtsdeel en libidobommen. Ik heb alle cliché-grapjes daarover wel voorbij horen komen. Of: heb je ook mosselen? Weleens een parel gevonden?' Sommige mannen geloven echt dat je er geil van wordt, die gaan er dan overdreven veel eten omdat ze hopen dat het wat doet. Terwijl: je moet echt iets van vijftig oesters per dag eten over een hele lange periode, dan gaat het misschien een keer wat doen. Soms vertel ik dat, maar meestal laat ik ze maar gewoon.

Een vrouw die oesters opent op feestjes moet een beetje stoer zijn; geen meisje-meisje dat bang is dat haar nagellak eraf gaat. Als je net begint met dit werk heb je na tien oesters openen ook echt een lamme arm. Als je de techniek eenmaal goed doorhebt, dan gaat het goed, maar in het begin is het wel even zwaar. En dan ben je ook nog aan het sjouwen met koelboxen.

Tijdens het werk sta je altijd tussen vreemde mensen. Meestal is dat heel leuk, maar het kan ook ongemakkelijk zijn. De ergste keer was op een verjaardagsfeestje bij iemand thuis. De vrouw die jarig was had me geboekt, maar ze lustte zelf geen oesters, en op het feestje bleek niemand van oesters te houden. Ik stond midden in de woonkamer en niemand praatte tegen me. Normaal op een feestje is er wel een plek in de keuken waar ik me even terug kan trekken en wat kan voorbereiden, maar dit huis had ook nog een open keuken. Ik kon geen kant op. Na drie kwartier ben ik naar de vrouw toegegaan en zei ik: ze willen niet echt. Ik heb de oesters in de koelkast gezet en ben maar weggegaan.

Het ligt echt aan de organisatie of het allemaal loopt zoals gewenst. Laatst moest ik ergens om half twaalf 's ochtends al zijn. Dat is best wel vroeg voor oesters. Er zou 150 man komen en ik reken meestal twee oesters per persoon. Toen ik aankwam, bleek er superveel eten te zijn. Er was een poffertjeskraam voor de kinderen en popcorn. Ze hadden haring, broodjes, echt van alles. Iedereen zat aan de koffie en niemand wilde nog oesters. Ik snap ook wel dat mensen dan nog geen oesters willen. Uiteindelijk heb ik veertig oesters opengemaakt, en de rest ook weer in de koelkast gezet omdat ik ze niet kan terugnemen in verband met versheid. Maar ik voel me daar echt niet fijn bij.

Als mensen graag oesters eten, dan is het voor mij leuk. Wat voor feestje het is, maakt me dan niet uit. De verjaardag en het feest dat ik net noemde zijn gelukkig uitzonderingen, want er zijn genoeg feestjes waar ik te weinig oesters bij me heb. Over het algemeen kom ik tijdens borreltijd, of op een bruiloft tijdens de receptie, en meestal ben ik weg voordat mensen echt dronken en vervelend worden.

Een keer was ik op een soort tentfeest in een dorp waar vervelende, dronken mannen waren. Ze sloegen op mijn kont en mijn probeerden mijn bloesje open te doen. Ik lachte het weg in plaats van boos te worden: ik draag best een stoere en tikkeltje uitdagende outfit dus vind dat ik daar tegen moet kunnen. Ze moeten natuurlijk niet hun hand in mijn broek steken, dan zeg ik er wel wat van.

Zelf neem ik ook wel eens een glaasje wijn als ik aan het werk ben. Je bent de hele tijd aan het praten met mensen, dus zo'n momentje rust met een wijntje en een sigaret is heel lekker. Maar ik ga nooit meedrinken met de gasten. Ik vind dat ik een soort van mysterieus moet blijven. Soms kom ik wel in de verleiding hoor, dan is een feest zo gezellig. Ik was een keer op een feestje in Amsterdam, waar ik dacht: oké, ik moet echt weg nu, anders word ik ook dronken. Het was een feest van vijf mannen uit de film- en reclamewereld die hun vijftigste verjaardag vierden met veel drank en pillen. Iedereen ging helemaal los op rockmuziek in verkleedkleren en ik keek mijn ogen uit. Om drie uur 's nachts was het eigenlijk afgelopen maar ze gingen nog even door in de kelder van de locatie. Dat was een hele foute soort van pornozaal waar allemaal drugs lag en waar van die witte leren banken stonden. Ze vroegen of ik nog even wilde blijven, maar ik ben toen verstandig geweest en weggegaan.

Eén keer ben ik bang geweest. Ik had een aanvraag van een studentenvereniging, ze wilden 150 oesters voor hun dispuutweekend. Ik reed naar de locatie in mijn eentje en reed ineens een bos in. Ik moest steeds dieper het bos in, wel iets van drie kilometer en dacht ineens oei: ik weet niet of ik me hier comfortabel bij voel. Waar ga ik eigenlijk heen, klopt deze opdracht wel? Toen ik aankwam bleek het hartstikke lachen. Die gasten hadden een herberg midden in de bossen afgehuurd voor een ontgroening. Het was een teringzooi, echt niet normaal. Ze zaten er al twee dagen en de jongens die ontgroend werden vond ik echt sneu. Ze zaten helemaal onder de mayonaise en ketchup en hadden al twee dagen niet gedoucht. Eentje liep rond met een lichtgevend zwaard, die moest de hele middag vechten tegen monsters die er niet waren. Natuurlijk mochten de jongens die ontgroend werden geen oesters. Die waren voor de anderen. Het was een bizarre opdracht om daar rond te lopen, maar wel heel leuk.

Het is trouwens echt niet zo dat ik alleen maar vermogende mensen tegenkom in dit werk. Ik doe veel bedrijfsfeesten en laatst was ik op de tachtigste verjaardag van een man in Monnickendam. Dat was heel gezellig, al die oude mensen vonden het zo lekker. Het zijn intieme momenten waar je vaak bij bent.

In principe zeg ik 'ja' tegen elke opdracht, als ik kan natuurlijk, maar ik heb laatst wel een keer 'nee' gezegd. Ik was gevraagd voor een bekend fetisjfeest. En hoewel het me interessant lijkt, vind ik dat toch te ver gaan. Het geeft je een bepaald imago: libidobommen en leer, dat leek me toch niet zo'n goed idee.

Zoals verteld aan Felicia Alberding