Waarom ik mijn leven wijdde aan het maken van churros

Churros staan gelijk aan plezier.

Je eet ze wanneer je je eventjes gelukkig wilt voelen, en ze geven je direct een goed gevoel. In Spanje, mijn thuisland, eet je ze na een nacht feesten en het liefst ook elke ochtend als ontbijt.

Sommige van mijn gelukkigste jeugdherinneringen gaan over het stiekem pakken van gloeiendhete churros rechtstreeks uit de koekenpan van mijn groetmoeder, en daarna het opeten ervan onder de keukentafel. En nog altijd voeren de knapperige, zoete beignets me terug naar de gezellige keuken van mijn familie in Barcelona.

Ik werkte als chef in sterrenzaak in Spanje, en van Portland Monthly Magazine kreeg ik de titel 'chef van het jaar', maar onlangs realiseerde ik me pas hoe bijzonder churros voor me zijn. Daarom begin ik een Churreria in Portland, de allereerste in Oregon. Alle dingen die ik heb geleerd in mijn carrière in de keuken kan en zal ik gebruiken bij het maken van churros.

In tegenstelling tot wat er vaak wordt gedacht, zijn churros – traditioneel alleen met bloem, zout en water – een gezonde optie in de wereld van een tarwerijk ontbijt. Natuurlijk verandert dat verhaal als je ze onderdompelt in chocola en bestrooit met suiker, maar croissants bijvoorbeeld bevatten drie keer zoveel vet.

In een goed restaurant leer je al je ingrediënten waarderen – het maakt niet uit of het om ganzenlever gaat of churrobeslag. Het lijkt misschien simpel, maar goeie churros maak je niet zomaar.

Het begint met het juiste soort meel, zodat de churros zo licht en knapperig mogelijk worden. Je dient bij voorkeur meel te gebruiken met veel gluten. Ook moet je nadenken over welke olie je gaat gebruiken. Naar mijn mening werkt zonnebloemolie het best vanwege het hoge rookpunt.

Dan is er nog de chocolade. Ik woon in Portland en hier zitten een aantal geweldige lokale chocolatiers. Daarom gebruiken we Cocanú-chocolade. In principe wil je binnen de 65 à 70 procent cacao blijven.

Ik hou van Portland en zou in geen andere stad waar ook ter wereld zo gelukkig kunnen zijn. Maar het openen van een churroswinkel hier is een groot risico, want op dit moment is het meer een donutstad.

Ik zet me voor honderd procent in voor dit concept en ben al bezig met het importeren van een van de beste churros-friteuses, uit Spanje. Het apparaat heeft een enorme metalen arm, een touchscreen, en maakt tot wel duizend churros per uur.

Mijn zakenpartner – met wie ik samenwerkte in Spanje – en ik vinden het nog steeds hilarisch dat we van een sterrenzaak naar een churroswinkel gaan, maar we zijn er zo enthousiast over: het vakmanschap, de herinneringen die ze oproepen, het vermogen van een zoet klompje deeg om mensen gelukkig te maken, dit is wat we willen.

Zoals verteld aan Javier Cabral