Door duizendblad word je een minder vervelende dronkenlap

"Duizendblad of Achillea millefolium is een plant uit de composietenfamilie. De medicinale kwaliteiten leiden terug naar Achilles in de Trojaanse Oorlog, die het leerde gebruiken van een magische centaur."

Ik sta in een scheepscontainer in de Bootyard, een gemeenschapswerkplaats in Dalston in het oosten van Londen. Terwijl George Fredenham, de helft van het duo The Foragers – die samen een pub runnen en aan wildplukken doen – aan een brood van de dichtbij gelegen Dusty Knuckle Bakery pulkt, vertelt zijn partner Richard Osmond over de Griekse mythe: Achilles zou zichzelf hebben ingesmeerd met duizendbladzalf om onkwetsbaar te worden voor pijlen. Hij vergat natuurlijk wel zijn hiel ook in te smeren.

Of je nou in het verhaal van de magische centaur gelooft of niet, de oorsprong van duizendblad wijst wel naar de ontsmettende en verdovende kwaliteiten van de plant. Traditioneel werd de plant gebruikt op het slagveld om wonden te verbinden en het bloeden te stelpen.

Osmond bewijst dat de plant verdovend werkt door me te vragen om op een handjevol duizendblad-blaadjes te kauwen – ze smaken zoet en medicinaal – en ze daarna in de hoek van mijn mond te houden, tussen mijn lip en tandvlees, als een schoolkind dat een kauwgompje verstopt voor z'n juf.

Twee minuten later voelt m'n mond verdoofd. Ik merk dat ik een beetje met dubbele tong praat – het voelt een beetje als zo'n verdoving die je krijgt bij de tandarts als ze een gaatje moeten vullen.

Het gebruik van duizendblad in de alternatieve geneeskunde is redelijk goed gedocumenteerd. De Native Americans kauwden op de stelen als ze verkouden waren, en namen het in als ze maagklachten hadden. Als je er thee van brouwt, kan duizendblad volgens sommigen menstruatie opwekken, en in crèmevorm kan het helpen tegen droge huid. Het schijnt zelfs te helpen tegen bloedende aambeien.

"In de vroege dagen van geneeskruiden, werd er veel minder een onderscheid gemaakt tussen medicijnen en voedsel," zegt Osmond, terwijl hij duizendbladthee voor me inschenkt in een papieren beker. "Er werd niet zo'n duidelijke grens getrokken tussen de fysieke en psychische of psychosomatische effecten van een plant."

Vandaag gaan we die psychologische effecten testen – al zijn die in het geval van duizendblad nog een beetje een mysterie.

"Er is geen consensus over wat duizendblad mentaal met je doet," zegt Osmond. "Maar ik heb gelezen dat sommige mensen het met alcohol nemen om de negatieve effecten tegen te gaan en sociale conversatie te stimuleren. Ik heb ook iets gelezen dat iemand had geschreven waarin hij zei dat hij er een creatievere banjospeler van werd."

Ik kijk snel even rond door de donkere container op zoek naar een muziekinstrument, maar zie niets – alleen een zeis die tegen de muur staat, en planken vol met gefoerageerde absint.

Om erachter te komen of duizendblad echt het luie en klungelige aspect van alcohol wegneemt en je op een scherpere en alertere manier dronken maakt, wisselden we slokjes duizendbladthee af met flinke teugen Mars Silvanus, een likeur die The Foragers zelf maken.

De drank is vernoemd naar "de klassieke god van het bos" en is een inktzwarte cocktail van wilde aromatische en bittere kruiden, wortels, en schors, verdund met zelfgemaakte wildekersen-siroop die "het zoeter maakt en een fruitigheid aan de smaak geeft." Osmond schonk het in uit een dikke plastic ton die bedekt was met zeil.

Het smaakte naar de restjes van een Slush Puppy – op een goede manier – en in combinatie met de eindeloze kopjes duizendbladthee voelde het behoorlijk stimulerend. Terwijl de Mars Silvanus rijkelijk vloeide, leek het duizendblad de randjes van de alcohol te halen, en alles een beetje scherper te maken – bijna als een natuurlijke vorm van coke.

Fredenham was ondertussen een pesto aan het maken met het duizendblad, een enkele braambed, een kneepje citroen, wat zout, en een scheut van hun zelfgemaakte Douglas-spar-siroop. Het is een zoet papje, dat uitgebalanceerd wordt door het duizendblad.

Het is in ieder geval een vreemd plantje. Op zichzelf is de ietwat umami en medicinale smaak overweldigend, maar in combinatie met iets anders fungeert het als een balancerend element. Fredenham zegt dat dit is hoe hij de bittere plant gebruikt in zijn gerechten.

"Je moet de bitterheid met andere dingen combineren. Andijvie met appel of walnoot, bijvoorbeeld," legt hij uit. "Je moet niet een hele kom duizendblad gaan opeten, maar we voegen het wel toe aan onze wilde salade, omdat het een van de bittere planten is."

De wilde salade van The Foragers (paardenbloemen, driekantig look, vogelmuur, duizendblad, en dovenetel) wordt vaak geserveerd naast hun "Forager's Board" – een plankje dat ze op tafel zetten na hun wildplukwandelingen in hun pub in St Albans, met onder andere paddenstoelenpoeder, ingemaakte walnoten, gemengde bonen, en in gin gemarineerde zalm.

"Als we de wandelingen doen, is dit hoe we alle verschillende manieren laten zien waarop je de wildpluk kan gebruiken, en dat het goed smaakt," zegt Fredenham. "Het wildplukplankje is onze manier om te zeggen: 'Dit is waar het voor ons allemaal om draait.'"

Een paar minuten later raadplegen we de I Ching, op de traditionele manier: met stokjes van duizendblad, die de handen van de Chinese waarzeggers verdoofden, en de plant magische eigenschappen gaven.

Dit is ook waar het voor de Foragers allemaal om draait: om naast het culinaire ook het psychotropische of folkloristische potentieel van de plant te verkennen.

"We praten wel over de magische centaurs en dat soort dingen, maar je ontwikkelt ook je eigen folklore," zegt Osmond, terwijl hij een camouflagehelm op zet en de stokjes uitdeelt. "Maar niet alle folklore is middeleeuws."

Wil je meer lezen over de geestverruimende wildplukexpedities van Fredenham en Osmond? Dit is hoe je high wordt van bijvoet, en hoe een psychedelische paddo-risotto smaakt.